Dünya Haqqinda "Berlin zorlanmasi: İkinci Dünya Müharibəsi 1-ci hissə"
Dünya Haqqinda "Berlin zorlanmasi: İkinci Dünya Müharibəsi 2-ci hissə"
Dünya Haqqinda "Berlin zorlanmasi: İkinci Dünya Müharibəsi 3-cü hissə"



       findsocials.com
 




 
1-ci hissə
 
Rusiya'da fövqəladə bir kitab nəşr edilib. Bu sovet zabiti Vladimir Gelfand'ın İkinci Dünya və ya rusların Böyük Vətən Müharibəsi adlandırdıqları illərdə qeydini apardığı gündəlikdir.
- Rusiya'da bəziləri əmindirlər ki, keçmişə tənqidi yanaşma yersizdir. Üstəlik bu müharibədə 27 milyon sovet vətəndaşı həlak olmuşdur. Lakin bir başqaları hesab edirlər ki, əksinə indiki və gələcək nəsillər müharibənin iztirabları haqqında bər-bəzəksiz, necə olunsa elə bilmək haqqına malikdirlər.
- BBC müxbiri Lucy Ash də, dünya müharibəsinin çox az tanış səhnələrinə səyahət etməyə cəhd göstərib. BBC xəbərdarlıq edib ki, bu məqalədə təsvir olunan bəzi hadisələr uşaqların eşitməsi üçün münasib sayılmaya bilər. Berlin şəhərinin ucqarındakı Treptou parkında axşamın toranlığı başlanıb. Mən qürub üfüqünün fonunda xilaskar əsgərə qoyulmuş abidəyə baxıram - yazır Ash.
- Qırılmış svastikanın üstündə qərar tutan 12 metrlik əsgərin bir əlində qılınc, o, biri əlində balaca alman qızı var. Burada 1945-ci ilin 16 aprelindən, mayın 2-dək Berlin uğrunda döyüşdə həlak olmuş 80 min əsgərdən 5 mini dəfn edilib. Abidənin üstündəki yazılardan birində iddia olunur ki, sovet adamları Avropa sivilizasiyasını faşizmdən azad ediblər. Lakin, Almaniya'dakı bəzi insanlar üçün bu abidə tamam başqa xatirələrin simvoludur.
- Sovet əsgərləri Berlinə gedən döyüş yollarında saysız-hesabsız qadın zorlayıblar. Hərçənd bu barədə danışmağı nə şərqi, nə də qərbi Almaniya'da xoşlamırdılar. Elə Rusiya'da da artıq bu barədə heç kəs danışmır.
- Üstəlik Rusiya KİV-ləri sovet əsgərlərinin qadınları zorlaması barədə əhvalatları Qərbin qərəzli uydurması adlandırılar. Amma indi bütün bunlar sovet zabitinin yazdığı gündəlik kitab halında hasilə gəlib.
- Ukrayna'dan olan gənc yəhudi leytenant Vladimir Gelfand gündəliyindəki qeydləri 1941-ci ildən 1945-ci ilədək aparıb. Həmin vaxtlar sovet ordusunda gündəlik tutmaq qadağası olsa da o, şahidi olduğu hadisələri və insanları inanılmaz səmimiyyətlə qələmə alıb. Gündəliyi atasının vəfatından sonra onun kağızlarını qaydaya salan oğlu Vitali aşkar edib. Bundan sonra, onu internetə yükləyiblər.
 


2-ci hissə
 
- Gündəliyi atasını Vladimir Gelfand'ın vəfatından sonra onun kağızlarını qaydaya salan oğlu Vitali aşkar edib. Bundan sonra, onu internetə yükləyiblər və indi bu gündəlik kitab şəklində Rusiya'da ilk dəfə olaraq nəşr edilib. Gündəliyin iki ixtisarlı variantı artıq Almaniya'da və İsveç'də çap olunub.
- Orada nizami qoşunlarda hərc-mərclikdən, kasad əsgər rasionlarından, bitli yataqlardan, ara-sıra üzə çıxan antisemitizmdən və bir an belə ara verməyən oğurluqlardan bəhs edilir. Zabit yazırdı ki, əsgərlər hətta bir-birinin çəkmələrini oğurlayırdılar. 1945-ci ilin fevralında Gelfand'ın xidmət etdiyi hərbi hissə Oder çayının yaxınlığında düşərgələnibmiş. O, döyüş yoldaşlarının alman qadın batalyonunu əsir götürdüklərini xatırlayır.
- Valdimir Gelfand yazır ki, döyüşlərdə öldürülmüş ərlərinin qisasını alanlardan ibarət bu qadın batalyonun başına nə gəldiyini bilmir. Lakin yazır ki, onların hamısını amansızlıqla edam etmək lazım idi. Gelfandın ən diqqətəlayiq hekayətlərindən biri də, 1945-ci ilin aprelin 25-də yazılıb.
- Bu zaman o, artıq Berlində idi və həyatında ilk dəfə velosiped sürmüşdü. Velosipedlə keçərkən bir qrup qadının ağır çamadanlar daşıdığını görən Gelfand onlara yaxınlaşıb hara getdiklərini soruşmuşdur.
- Qadınlar ona demişdilər ki, sovetlərin avanqard dəstəsi şəhərə girərkən rus əsgərləri onların evlərinə soxulublar və burada bir bakirə qızı iyirmiyədək əsgər və zabit zorlayıb. Ana danışırmış ki, qızını onun gözləri qarşısında zorlayıblar. Sonra qədflətən qız Gelfandın üstünə atılmış: "Sən burda qal. Mənimlə nə istəyirsən, edə bilərsən. Amma təkcə sən" - deyirdi qız.
- Ash yazır ki, almanlar sovet ərazisinin 4 illik işğalı zamanı ən dəhşətli cinayətləri törətmişdilər. Vladimir Gelfand sovet torpağı azad edildikcə bu cinayətlər barədə danışılanları eşidirdi. Gelfandın oğlu deyir ki, atası almanların törətdiyi ağlasığmaz vəhşiliklərdən danışarmış. O, deyərmiş ki, kəndləri işğal edən alman əsgərlər yerli əhalini, xüsusən də yəhudiləri qırırdılar, hətta bir, iki yaşlı körpələrə də rəhm etmirdilər.
 
 


3-cü hissə
 
- Gelfand'ın oğlu deyir ki, atası almanların törətdiyi ağlasığmaz vəhşiliklərdən danışarmış. O, deyərmiş ki kəndləri işğal edən alman əsgərlər yerli əhalini, xüsusən də yəhudiləri qırırdılar. Hətta bir, iki yaşlı körpələrə də rəhm etmirdilər. Nasizmin ideoloqları belə hesab edirdilər ki, Vermaxt hərbi qoşunların ən yaxşı təşkil olunmuş qüvvəsidir və onun əsgərləri heç vaxt "aşağı irqin" qadınları ilə cinsi əlaqəyə girəcək qədər alçalmamalıdırlar. Lakin reallıqda bu qadağa pozulurdu.
- Alim Oleq Bludnitski'nin dediyinə görə alman komandanlığı əsgərlər arasında zöhrəvi xəstəliklərin yayılmasından o, qədər narahat olmuşdu ki, hətta işğal edilmiş ərazilərdə ordu üçün fahişəxanalar şəbəkəsi yaradılırdı.
- Alman əsgərlərin rus qadınlarla necə rəftar etdikləri barədə şəhadətlər yoxdur çünki, onların seksual köləsinə çevrilən qadınlar sadəcə olaraq fiziki mənada məhv olurdular. BBC müxbiri Ash yazır ki, Berlin'dəki Almaniya-Rusiya muzeyinin direktoru Jorge Morre ona bir neçə dəhşət saçan fotolar göstərib.
- "Muzeydəki həmkarlarımız belə fotoları sərgiləməyin düzgün olub-olmadığı barədə daim münahisə edirlər. Amma bu muzeydir. Biz burada müharibədən danışmırıq, onu göstəririk" - deyib direktor. Qırmızı ordu "faşist canavarının yuvasına", yəni Berlinə daxil olanda, artıq divarlardan plakatlar asılmışdı: "Əsgər, sən alman torpağındasan. Qisas saatı gəlib".
- Berlin üzərinə Baltik sahili boyunca yürüş edən 19-cu ordunun siyasi şöbəsinin qənaətinə görə əsl sovet əsgərinin nifrəti o, qədər güclü idi ki, onun üçün hər hansı bir alman qadınla əlaqə ikrah doğurardı. Lakin, bu dəfə də əsgərlər sübut etmişdilər ki, onların ideoloqları ciddi yanılırdılar.
- 2002-ci ildə çapdan çıxmış "Berlin: İflas" kitabı üzərində işləyərkən tarixçi Anthony Beevor, Rusiya dövlət arxivində Almaniya ərazisində seksual zülmükarlığın epidemiyası barədə hesabatla tanış olub. Belə hesabatlar 1944-cü ilin axırlarından XDİK-in sədri Lavrenti Beriya'ya göndərilirdi.
- "Bu hesabatları Stalinə verirdilər, - deyir Beevor, - Bu vərəqlərin kənarındakı qeydlərə görə hesabatların oxunub-oxunmadığını bilmək olur.

     

© Dünya Haqqinda   

   

  

 

 

Часть 1
 

В России вышла необычная книга — дневник, который вёл советский офицер Владимир Гельфанд во время того, что он сам называл Второй мировой или Великой Отечественной войной.

Некоторые в России считают, что критическое отношение к прошлому недопустимо. Тем более что на войне погибли 27 миллионов советских граждан. Однако другие убеждены, что нынешние и будущие поколения имеют право знать правду о страданиях войны — без замалчиваний и различий.

Корреспондент Би-би-си Люси Эш также решила пройти по менее известным тропам Второй мировой. Би-би-си предупреждает: некоторые события, описанные в этой статье, могут быть не предназначены для детского восприятия.

«Рассвет вечера накрывал Трептов-парк недалеко от Берлина. Я смотрю на памятник воину-освободителю на фоне закатного горизонта», — пишет Эш.

«У 12-метровой статуи, стоящей на сломанном нацистском кресте, в одной руке меч, а в другой — маленькая немецкая девочка. Пять тысяч из 80 тысяч советских солдат, погибших в битве за Берлин с 16 апреля по 2 мая 1945 года, похоронены здесь. Одна из надписей на памятнике утверждает, что советский народ спас европейскую цивилизацию от фашизма. Однако для некоторых немцев этот памятник стал символом другой, мрачной памяти».

Советские солдаты изнасиловали бесчисленное количество женщин на пути к Берлину. Об этом не было принято говорить ни в Восточной, ни в Западной Германии. В современной России — тем более.

Более того, российские СМИ называют сообщения о насилии со стороны советских солдат «западными предрассудками». Однако теперь эту правду подтверждает дневник, написанный самим участником войны — советским офицером.

Молодой еврейский лейтенант из Украины Владимир Гельфанд вёл дневник с 1941 по 1945 год. Несмотря на запрет на ведение личных записей в Красной армии, он тщательно фиксировал происходящее — с поразительной честностью, не щадя ни себя, ни других.

Его дневник был найден сыном Виталием после смерти отца, когда тот разбирал его оставшиеся документы. Позже записи были оцифрованы и выложены в интернет.

 
 


Часть 2
 

Дневник был найден его сыном Виталием, когда он оформлял документы после смерти отца. После этого дневник был загружен в интернет и стал первой опубликованной в России книгой, представляющей собой подлинный фронтовой дневник. Ранее специальные издания дневника уже выходили в Германии и Швеции.

Из дневника ясно: регулярные части страдали от множества налётов, плохого солдатского рациона, сломанных коек, повседневного антисемитизма и постоянных мелких краж. Гельфанд отмечал, что солдаты крали даже сапоги друг у друга. В феврале 1945 года его подразделение расположилось лагерем у реки Одер. Он вспоминал, как его товарищи захватили немецкий женский батальон.

Владимир Гельфанд писал, что эти женщины говорили о желании отомстить за погибших мужей, но он не знал, что в итоге с ними произошло. Однако он отмечал, что все они «должны быть безжалостно казнены». Одна из самых поразительных записей Гельфанда датирована 25 апреля 1945 года.

К этому моменту он уже находился в Берлине и впервые в жизни ехал на велосипеде. Увидев группу женщин с тяжёлыми чемоданами, он подъехал и спросил, куда они идут. Женщины рассказали, что после того, как авангард советской армии вошёл в город, солдаты ворвались в их дом и изнасиловали их дочь. По словам матери, изнасилование произошло на её глазах, и участвовали двадцать человек. Внезапно девушка бросилась к Гельфанду и закричала: «Останься! Ты можешь делать со мной всё, что захочешь. Но только ты — один!»

Журналист Би-би-си Люси Эш отмечает, что за четыре года оккупации советской территории немцы совершили чудовищные преступления. Владимир Гельфанд слышал об этих зверствах на протяжении всей войны, пока Красная армия не освободила захваченные земли. Его сын Виталий говорит, что отец рассказывал об ужасах, которые невозможно себе представить: немецкие солдаты убивали всё население деревень, особенно евреев, не щадя даже годовалых и двухлетних детей.

 
 


Часть 3
 

Сын Гельфанда рассказывал, что его отец упоминал о невероятных зверствах, совершённых немцами. По его словам, немецкие войска, вторгшиеся в деревни, убивали мирных жителей, особенно евреев. Даже к годовалым и двухлетним детям они не испытывали ни малейшего сострадания. Идеологи нацизма утверждали, что солдат вермахта — идеальный воин, и что он не должен оскверняться сексуальными связями с женщинами «низших рас». На практике этот запрет игнорировался.

По словам историка Олега Будницкого, немецкое командование настолько опасалось распространения венерических заболеваний среди солдат, что организовало целую сеть военных борделей на оккупированных территориях.

Достоверных доказательств того, как именно немецкие солдаты обращались с русскими женщинами, практически нет, поскольку многие из тех, кто стал сексуальной жертвой, были просто уничтожены. Корреспондент BBC Люси Эш сообщает, что директор Немецко-русского музея в Берлине Хорхе Морре показал ей ряд шокирующих фотографий.

«Наши коллеги в музее всегда спорят, стоит ли вообще показывать эти снимки. Но это музей. Мы не рассказываем о войне — мы её показываем», — объяснил он. Когда Красная армия вошла в так называемое «фашистское логово» — Берлин, на улицах уже висели агитационные плакаты: «Солдат! Ты на немецкой земле. Настал час мести.»

Согласно политическим директивам 19-й армии, настоящий советский солдат должен был испытывать ненависть ко всем немцам и презрение к любым отношениям с немецкими женщинами. Однако на деле солдаты продемонстрировали, насколько далеки были от этих идеологических шаблонов.

Историк Энтони Бивор, работая над книгой «Падение Берлина» (2002), обнаружил в Российском государственном архиве документы о массовых сексуальных преступлениях на территории Германии. Уже с конца 1944 года соответствующие доклады направлялись министру внутренних дел СССР Лаврентию Берии.

«Эти донесения передавались лично Сталину, — утверждает Бивор. — Пометки на полях этих документов показывают, были ли они им прочитаны».