Silesia 1945: Spastrimin Etnik, Dënimi i Parë i Gjermanëve për Krimet e Tyre në L2B

Forcat e Ushtrisë së Kuqe arritën në kufijtë lindorë të Rajhut në vjeshtën e vitit 1944. Në muajt në vijim Prusia Lindore, Pomerania dhe Silesia do të përjetonin tragjedinë më tronditëse që do t’i ndodhte popullit gjerman gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe do të çonte në dëbimin e gjermanëve si popullsi, nga shtëpitë e tyre stërgjyshore.

Ushtria e Kuqe kishte shumë arsye për hakmarrje kur më në fund mbërriti në janar 1945 në kufijtë e Rajhut, pasi udhërrëfyesit kishin shpërndarë në Rusi, në çdo detaj, barbaritë e Wehrmacht-it dhe SS-ve.

Rezultati ishte masakra më e tmerrshme në histori, me automjete të blinduara që shtypeshin nën falangat e tyre zvarritëse të refugjatëve, përdhunime në grup, plaçkitje dhe shkatërrim.

Mijëra gra dhe fëmijë vdiqën nga i ftohti ose u masakruan, sepse drejtuesit e Partisë Naziste, duke refuzuar të pranonin humbjen, kishin ndaluar evakuimin e civilëve. Më shumë se shtatë milionë njerëz u larguan në Perëndim nga frika e raprezaljeve të Ushtrisë së Kuqe.

Por jo të gjithë patën të njëjtin fat. Disa vuajtën në mënyrë të padurueshme, disa të tjerë u shpëtuan për mrekulli. Ushtarët sovjetikë i trajtuan gratë dhe fëmijët gjermanë me bujarinë më të madhe, por edhe me mizorinë më të madhe.

Ky kaos moral ishte rezultat i një beteje titanike mes dy tiranëve që nuk u interesuan për jetën e besimtarëve të tyre. Nazistët dërguan djem katërmbëdhjetë vjeçarë me biçikleta kundër tankeve sovjetike në misione vetëvrasëse, ndërsa Ushtria e Kuqe rrethonte Berlinin, skuadrat SS krehnin qytetin dhe ekzekutonin ose varnin në vend çdo burrë jashtë vendit.

Nga ana tjetër, Ushtria Sovjetike, e etur për hakmarrje, tregoi fytyrën e saj të ashpër. Dëshmitë e para të refugjatëve gjermanë ishin tronditëse. Ata folën për një armik çnjerëzor dhe hakmarrës që grabiste, përdhunonte dhe vriste pa dallim.

Në fakt, një shkrimtar fanatik sovjetik, hebreu Ilias Ehrenburg, deklaroi urrejtjen e tij në një proklamatë kundër gjermanëve: “Ushtarë të Ushtrisë së Kuqe… vrisni, vrisni! Nuk ka asgjë të mirë në farën gjermane. Ndiqni këshillën e shokut Stalin. Vrite bishën fashiste në strofkën e saj përgjithmonë! Përdhunoni gratë gjermane dhe poshtëroni krenarinë e tyre racore… Vritini! Vrisni, ushtarë të lavdishëm të Ushtrisë së Kuqe.”

Nemersdorf 20/21 tetor 1944: anatomia e një masakre

Më 19 tetor 1944, rojet e avancimit sovjetik pushtuan provincat e Prusisë Lindore të Goldap dhe Gubinen. Dy javë më vonë, më 5 nëntor, ushtria e 4-t gjermane ripushtoi fshatrat kufitare.

Ajo që ai dëshmoi në fshatin e vogël Nemersdorf dhe më pas në fshatrat përreth, i kalonte kufijtë e imagjinatës dhe barbarisë njerëzore. Sovjetikët në tërheqje masakruan pa mëshirë qindra civilë të pafajshëm, duke përfshirë gra dhe fëmijë të vegjël.

Gratë ishin nxituar dhe më pas gozhduar në dyert e hambarëve ose karrocave, ose ishin shtypur nga tanket sovjetike. Nuk kishte asnjë fëmijë të vogël gjallë. Dyzet të burgosur francezë të luftës që punonin në fermat lokale, si dhe disa gjermanë që me dëshirë u deklaruan komunistë, u ekzekutuan nga trupat sovjetike.

Qëllimi i Ushtrisë së Kuqe me këto mizori ishte të demoralizonte plotësisht gjermanët, shumë prej të cilëve ende besonin se Hitleri ishte në gjendje të kthente valën e ngjarjeve. Njëri prej tyre ishte gjenerali Guderian thoshte: “Nëse Fyhreri ia del mbanë në këtë – dhe jam plotësisht i bindur se një ditë do të vijë rasti – atëherë ai do të jetë jo vetëm njeriu i shekullit, por njeriu i mijëvjeçarit”.

Gjermanët ishin të shpejtë për të përfituar nga masakrat sovjetike. Gauleiter Koch dhe Goebbels dërguan fotografë dhe gazetarë për të dokumentuar mizoritë dhe tragjedia u publikua si një shembull i brutalitetit sovjetik, por edhe për të motivuar mbrojtësit e provincave të Gjermanisë Lindore.

Në Prusinë Lindore u shpërndanë postera që tregonin viktimat, ndërsa në të gjitha kinematë e Rajhut u shfaqën rrymat përkatëse. Shumë gra që i panë nxituan të blinin helm për të pirë, në rast se do të binin në duart e sovjetikëve.

Raporti dhe konkluzioni zyrtar i Komisionit Mjekësor Ndërkombëtar që vizitoi vendet e tragjedisë, si dhe fotografitë dhe dokumentet e vëzhguesve dhe gazetarëve neutralë (zviceranë, suedezë etj.), dëshmojnë përmasat e masakrës. Një gazetar zviceran shkroi në një gazetë të Gjenevës (“Genfer Courrier”, 7/11/1944) përshtypjet e tij për Prusinë Lindore: “… Prerja e kokës dhe varja e të burgosurve ishte një dukuri e zakonshme në zonat që vizitova. Në Brauersdorf pashë dy punëtorë të shtypur për vdekje. Më thanë se ishin ish të burgosur lufte, me origjinë franceze. Jo larg tyre u gjetën 30 të burgosur gjermanë të vdekur të Wehrmacht. Është e panevojshme të përshkruhet pamja e të vrarëve”.

Një dëshmitar okular, Joachim Reiss, i përshkroi ngjarjet: “Pas një kundërsulmi gjerman, fronti u stabilizua dhe armiku u tërhoq në bazat e tij. Pas raportimit (në orët e hershme të mëngjesit të 21 tetorit 1944) u nisëm për në Nemersdorf… Majtas e djathtas në fushat ngjitur kishte grumbuj kufomash. Fëmijë të vegjël, vajza të reja dhe gra të moshuara, të shpërfytyruar tmerrësisht përtej njohjes. Mes të vdekurve gjetëm disa refugjatë dhe disa ish të burgosur francezë të luftës.

Disa ushtarë të Wehrmacht folën për gra të zhveshura të kryqëzuara që i gjetën të vdekura në dyert e një hambari. Në të njëjtën kohë, në rrugën publike (Reichslrasse 132) kishte materiale sovjetike të shpërndara: kamionë, topa të dëmtuar dhe tanke…

Në fermën e parë që takuam, në të majtë të rrugës, pranë një karroce, pamë katër gra lakuriq me duar të lidhura. Pak më poshtë, në bujtinën “Roler Krug”, zbritëm nga dyert dy gra lakuriq të kryqëzuara me gozhdë. Pastaj, duke kontrolluar shtëpitë, gjetëm gjithsej 72 gra dhe fëmijë të shpërfytyruar tmerrësisht.

Shumica ishin vrarë me ndonjë send të fortë. Në një kolltuk gjetëm një plakë të vdekur. Gjysma e kokës i mungonte. Me sa duket ishte goditur me sëpatë ose lopatë. Trupat u dërguan në varrezat e fshatit, ku qëndruan të pavarrosur për tre ditë. Ditën e katërt u shfaq një delegacion ndërkombëtar mjekësh për të ekzaminuar të vrarët. Një gjetje e zakonshme ishte se të gjitha gratë e moshës 8-84 vjeç ishin përdhunuar dhe sulmuar seksualisht”.

Zbritja në ferr

Një përshkrim tronditës dhe shumë i duhur është bërë nga korrespondenti zviceran Konrad Varner për njerëzit e Berlinit: “Njerëzit në rrugë, në dyqane dhe në mjete transporti dukeshin të mjerë në atë nëntor gri, në vitin e pestë të luftës. Banorët ishin të zbehtë, me sy të mbytur. Rrobat e vjetra mbulonin trupin e tyre të rraskapitur.

Megjithatë, edhe pse të mbingarkuar, ata ishin vazhdimisht vigjilentë dhe dalloheshin nga një hiperaktivitet jonormal për shkak të frikës intensive të ekzistencës së tyre. Kjo vigjilencë kishte lindur nga gjendja e nevojës që ata po përjetonin.

Ata nuk lejoheshin të vinin me vonesë në dyqane, sepse nuk do të gjenin dot mallra të ndryshme. Ata nuk duhet të mbërrinin me vonesë në stacionin e tramvajit, sepse do të kishte ikur ose vendet në stacion do të ziheshin. Ata nuk duhej të vonoheshin në punë, sepse në të kundërt do t’u pritej rroga. Ata nuk duhet të vonohen në restorant, sepse nuk do të gjenin asgjë për të ngrënë. Ata gjithashtu duhej të ktheheshin në shtëpi herët, përndryshe do të trembeshin në rrugë nga alarmi. Veç kësaj, nxitimi dhe tërbimi ishin kundërhelm për soditjen dhe ankthet e thella ekzistenciale.”

Goebbels i kishte paralajmëruar gjermanët se bolshevikët ishin një turmë aziatike, një turmë barbare me prirje shkatërrimi dhe hakmarrjeje primitive. Si rezultat, qindra mijëra banorë të Gjermanisë Lindore u larguan drejt perëndimit, duke përballuar të ftohtin e ashpër të dimrit dhe kërcënimin e tankeve sovjetike, për të formuar eksodin më të madh që Europa do të shihte në të gjithë shekullin e 20-të. “Nuk ka mbetur asnjë banor i vetëm në qytet”, vuri në dukje një ushtar sovjetik më 23 janar 1945, kur mbërriti në Insterburg. “Dhe pse kjo? Ne nuk do t’i hanim.” Mund të mos jenë ngrënë, por Insterburgu u shkatërrua. Kalasë dhe kishave elegante të qytetit me kambanoret e tyre të larta iu vu zjarri. Trupat e pajetë të njerëzve dhe kuajve shtriheshin në rrugë, pranë kamionëve të braktisur dhe mobiljeve të djegura.

Lufta kishte shtyrë shumicën e njerëzve të Ushtrisë së Kuqe në dhunë, por ajo që po ndodhte në territoret gjermane ishte shumë më tepër se një shpërthim i thjeshtë zemërimi. Një oficer i ri, Leonid Rabichev, përshkroi vite më vonë mizoritë që ai dëshmoi: “Gratë, nëna fëmijësh, janë shtrirë në të djathtë dhe në të majtë të rrugës sonë dhe para secilës prej tyre qëndron një turmë e ashpër burrash me pantallonat e tyre… Gratë e gjakosura ose humbin ndjenjat, ose hidheshin anash dhe ato që përpiqeshin të shpëtonin fëmijët e tyre, pushkatoheshin nga njerëzit tanë”.

Atë natë Rabichev dhe ushtarët e tij fjetën në një bunker të braktisur gjerman. Në çdo dhomë kishte kufoma: kufoma fëmijësh të vegjël, pleq e gra që ishin përdhunuar në grup përpara vdekjes së tyre. Pamja e kufomave nuk tronditi më askënd. “Ishim aq të lodhur, shkruan Rabichev, saqë u shtrimë në tokë mes tyre dhe na zuri gjumi.

Shumë oficerë sovjetikë u tmerruan nga ky shkretim i panevojshëm i qyteteve gjermane dhe vrasjeve masive, por drejtuesit politikë përgjegjës të Partisë e kishin gati përgjigjen: “Fritz plaçkiti gjithë botën… prandaj nuk është kaq shumë. Ata dogjën gjithçka në vendin tonë dhe tani të njëjtën gjë po bëjmë edhe në vendin e tyre. Ne nuk jemi të detyruar të ndjejmë keqardhje për ta”.

Nëse një ushtar sovjetik refuzonte të merrte pjesë në një përdhunim në grup të grave të tmerruara, ai konsiderohej frikacak ose i paaftë, ndërsa shqetësimi i tij për të burgosurit shihej si “humanitarizëm borgjez”. Një oficer sovjetik, Lev Kopelev, u arrestua disa javë pas protestës së tij të parë.

Në atë dimër të ftohtë të vitit 1944, nuk kishte asgjë “borgjeze” apo “humanitare” për Ushtrinë Sovjetike. Gjermanët sigurisht nuk prisnin keqardhje nga sovjetikët. “Në ato pak zona gjermane të mbajtura nga Ushtria e Kuqe”, thuhej në një dokument të inteligjencës gjermane, “sjellja e ushtarëve është saktësisht siç ishte parashikuar në fillim të luftës, në shumicën e rasteve: është e tmerrshme. Vrasjet brutale, përdhunimet e vajzave dhe grave, si dhe fatkeqësitë e papërshkrueshme që ndodhin çdo ditë”.

Një i burgosur sovjetik u tha robëruesve të tij gjermanë se kishte një udhëzim specifik nga Stalini, i cili thoshte se duhet të kishte hakmarrje për mizoritë gjermane. Një paketë letrash nga ushtarët sovjetikë që ranë në duart e inteligjencës gjermane në shkurt 1945 vërtetuan realitetin e ashpër: “Zemra është e mbushur me lumturi ndërsa kalojmë në një qytet gjerman të djegur”, u shkruan njëri prindërve të tij. “Ne hakmerremi për çdo gjë dhe hakmarrja jonë është e drejtë. Zjarri për zjarr, gjak për gjak, vdekje për vdekje!” (Arkivat Federale – Bundesarchiv, RH2-2688, 12). Siç ka shkruar shkrimtarja britanike Catherine Merridale pas vitesh studimi të arkivave sovjetike, “dëshmitarët si Kopelev shpejt u bënë paria, viktima të persekutuar ose të detyruar të heshtin”.

Përshkrimi i Kopelev për kapjen e Nidenburg ishte tronditës. Ai raportoi përdhunime brutale dhe ekzekutime të civilëve të pafajshëm. Propaganda sovjetike luajti një rol kyç në formësimin e perceptimeve për armikun dhe “hakmarrjen e justifikuar”.

Gratë e bartën peshën kryesore të kësaj dhune, por viktima ishin edhe burrat gjermanë. Vlen të theksohet se shumë përdhunime kanë ndodhur para syve të bashkëshortëve, baballarëve dhe fëmijëve. Në shumicën e rasteve njerëzit ishin të pafuqishëm për të parandaluar fatin dhe shikonin sesi gratë dhe nënat e tyre përdhunoheshin nga një luzmë burrash të dehur.

Siç shkruan Merridale, një avokat gjerman që i kishte qëndruar pranë gruas së tij hebreje gjatë gjithë sundimit nazist, duke refuzuar të divorcohej me të, pavarësisht rreziqeve, kur mbërritën sovjetikët, ai e mbrojti përsëri, të paktën derisa u godit nga një plumb rus. I gjakosur, ai pa tre burra që përdhunonin gruan e tij.

“Gishti i Zotit”

Për të mposhtur ushtrinë gjermane shumë mirë të stërvitur, të organizuar dhe luftarake, Stalini rekrutoi njerëz nga fiset që jetonin në thellësi të Azisë dhe i vendosi në vijën e parë, pasi ata ishin të vetmit që mund të përballeshin me gjermanët.

Këto fise të egra ranë mbi gjermanët si “gishti i Zotit”, siç kishte Attila dikur, duke bastisur dhe plaçkitur pa dallim midis ushtarëve dhe civilëve.

Më 3 prill 1945, Stalini së bashku me Field Marshall Zhukov dhe Ivan Koniev, të mbiquajtur “gjenerali që nuk u tërhoq kurrë”, hartuan planet përfundimtare për Betejën e Berlinit. Në përfundim të mbledhjes u vendos data 16 prill si data e fillimit të betejës. Kjo datë ishte një informacion tepër sekret dhe për këtë arsye iu njoftua gojarisht dy marshallëve. Georgi Zhukov dhe Ivan Koniev, të cilët nxituan të shkojnë në komandat e fronteve të tyre.

Megjithëse koha midis fillimit të betejës ishte shumë e shkurtër, ajo duhej përdorur domosdoshmërisht për të riorganizuar dhe forcuar forcat sovjetike, të cilat përbëheshin kryesisht nga mongolët, të cilët nuk treguan mëshirë në betejë. Megjithatë, shumë nga divizionet e pushkëve të Marshall Zhukov numëronin vetëm 3.200 burra, kur përbërja e tyre normale ishte 10.000 deri në 12.000 burra.

Kështu Stalini i shpagoi gjermanët, të cilët i konsideronin rusët njerëz të nivelit të dytë, me të njëjtën monedhë. Sipas teorisë së Hitlerit për racën ariane, në mesin e njerëzve të dorës së dytë një vend të spikatur zënë sllavët, të cilët megjithëse janë me origjinë indoeuropiane dhe shumica e tyre janë bionde dhe sy blu, sipas ndjekësve të nazizmit janë një racë thellësisht e ndotur, e përshtatshme për skllavëri në rastin më të mirë dhe shfarosje në rastin më të keq.

Numri i gjakut i paguar nga sllavët gjatë Luftës së Dytë Botërore sot është harruar gjerësisht. Pothuajse 31 milionë njerëz (ushtarë dhe civilë) vdiqën në Poloni, Çekosllovaki, Jugosllavi dhe Rusi, ndërsa numri i përgjithshëm i të vdekurve nga lufta ishte 60 milionë. Pra, gjysma e atyre që humbën ishin popullsitë sllave të vetëm katër vendeve.

“Pa mëshirë!” ishte rendi që kishin ushtarët gjermanë kur u përballën me sovjetikët. Kjo është arsyeja pse shumë intelektualë sovjetikë i nxitën ushtarët sovjetikë që të mos kursenin jetën e gjermanëve, edhe nëse ishin gra apo fëmijë – dhe të hakmerreshin për vuajtjet që pësoi vendi i tyre nga pushtimi gjerman. Edhe Marshalli Zhukov zakonisht i rezervuar, u kërkoi ushtarëve të tij të mos tregonin mëshirë për banorët e qyteteve gjermane që do të pushtonin. Rrjedhimisht, kishte shumë ushtarë sovjetikë që ishin të mbushur me ndjenjën e hakmarrjes.

Stalini, duke njohur sakrificat e ushtarëve sovjetikë të Rusisë Europiane, të cilët u përballën me pushtimin e gjermanëve (operacioni “Barbarossa”) mbushi boshllëqet e shumicës së njësive të Ushtrisë së Kuqe me mongolët, kalmukët, tatarët, kirgizët, armenët, çeçenët dhe azerbajxhanët.

Këta njerëz formuan partitë e para bastisëse dhe atyre u atribuohet pjesa më e madhe e përgjegjësisë për vrasjet, përdhunimet dhe mizoritë e kryera në Berlin kundër civilëve, si gjatë betejës ashtu edhe pas pushtimit të qytetit. Por kjo nuk zgjati shumë, pasi Stalini i tërhoqi këto trupa dhe i zëvendësoi me rusë të fisnikëruar nga Rusia europiane.

Në kundërshtim me besimin popullor, shkollimi i oficerëve sovjetikë që ishin të diplomuar në shkollat ​​ushtarake ishte i një niveli të lartë dhe shumica e oficerëve të lartë dhe më të lartë njihnin gjuhën gjermane, të cilën e kishin mësuar në shkollat ​​e luftës. Këta oficerë nuk kanë kryer akte dhune, përkundrazi, në shumë raste kanë penguar sovjetikët aziatikë nën komandën e tyre të kryejnë mizori.

Sulmi i “Tajfunit të Kuq”

Shumë gjermanë, nën presionin psikologjik të përdhunimeve dhe brutaliteteve të tjera, preferuan të kryenin vetëvrasje. Lajmi se sovjetikët po vinin dhe po përdhunonin gratë e tyre, larguan të gjitha pengesat dhe frikën nga vdekja. Një raport i NKVD i Frontit të Parë të Bjellorusisë nën drejtimin e Marshallit Zhukov përshkroi ftohtë pamjen që panë ushtarët sovjetikë në një vendbanim gjerman. “Në një shtëpi gjetëm tetë gjermanë, një plak, pesë gra dhe dy fëmijë 12-13 vjeç.

Si shumë – qindra – të tjerë, ata kishin kryer vetëvrasje duke u varur. Në sytë e tyre të fryrë ishte pikturuar tmerri i momentit të fundit. Disa dëshmitarë vendas dëshmuan se përkundër faktit se shumica e grave në vendbanim janë relativisht të moshuara, viktimat ishin të tmerruar sepse ushtarët rusë përdhunonin gratë gjermane”.

Pak para ofensivës së madhe sovjetike në provincat lindore të Rajhut në janar 1945, gjenerali Guderian i demonstroi Hitlerit dobësitë gjermane. Sipas tij, epërsia e Ushtrisë së Kuqe vlerësohej si më poshtë: këmbësoria 11:1, tanket 7:1, artileria 20:1, aviacioni 20:1. Takimi i Guderian me Hitlerin në Ziggenberg nuk pati rezultatet e pritura. Udhëheqësi i Rajhut përsëriti pikëpamjen e tij se llogaritjet e agjencisë së inteligjencës ishin “absolutisht marrëzi” dhe se njeriu që përpiloi këtë informacion duhet të mbyllet në një institucion mendor! I irrituar, Guderian tha se Fronti Lindor ishte si një kullë letrash dhe nëse thyhej në ndonjë moment, e gjithë godina do të shembej.

Gjenerali i zhgënjyer u kthye në selinë e tij për të parë atdheun e tij të veçantë, Prusinë, të kërcënuar me shkatërrim. Megjithatë gjermanët do të vazhdonin luftën. Pushtimi dhe grabitja e vendbanimeve të Prusisë Lindore vjeshtën e kaluar tregoi qartë fatin që e priste popullin gjerman nëse nuk kontrollohej “Tajfuni i Kuq”. Më 12 janar 1945 Ushtria Sovjetike nisi kundërofensivën e saj të madhe, duke mbuluar një front të gjerë nga Prusia Lindore në Hungari.

Pjesa kryesore e sulmit në Prusinë Lindore dhe në Poloninë qendrore, në drejtim të Silesisë, do të merrej nga Fronti i 3-të bjellorus i gjeneralit Çerniakhovski, Fronti i 2-të Bjellorus i Rokosovskit, Fronti i Parë Bjellorus i Zhukovit dhe Fronti i Parë i Ukrainës nën Konievin. Shumë shpejt, më 24 janar, Fronti i 3-të Bjellorus erdhi në distancën e qitjes nga Königsberg, kryeqyteti i Prusisë Lindore, ndërsa Rokossovski dhe Zhukov përparuan në Pomerania dhe Poloninë qendrore.

Megjithëse Wehrmacht parashikoi kundërsulmin sovjetik, dobësitë e tij ishin të mëdha dhe çorganizimi dhe pasiguria mbizotëruan në rajonet gjermane. Historiani Anthony Beevor shkruan për këtë: “Në mëngjesin e 13 janarit, ditën e sulmit në Çerniakhovski, një tren gati për t’u nisur për në Berlin u urdhërua nga Feldgendarmerie (Policia Ushtarake) të ndalonte në një stacion.

Marshallët thirrën urdhrin që të gjithë ushtarët që i përkisnin divizioneve, numrat e të cilëve duhej të thirreshin, duhej të zbrisnin nga treni dhe të rreshtoheshin menjëherë. Ushtarët që përgatiteshin të largoheshin, shumë prej të cilëve nuk i kishin parë familjet e tyre prej të paktën dy vitesh, u ulën në gjunjë, duke u lutur që divizioni i tyre të mos ishte mes atyre që thërriteshin. Megjithatë, pothuajse të gjithë u detyruan të zbrisnin dhe të rreshtoheshin në bankën e të akuzuarve. Kushdo që nuk paraqitej përballej me dënimin me vdekje.

Ushtari i ri Walter Bayer ishte një nga të paktët që shpëtoi. Në pamundësi për të besuar fatin e tij, ai vazhdoi udhëtimin që do ta çonte te familja e tij në Frankfurt, buzë lumit Oder. Por edhe ai shpejt do të përballej me Ushtrinë e Kuqe, më afër shtëpisë së tij, sesa e kishte imagjinuar ndonjëherë”. Ndërkohë, mijëra refugjatë gjermanë të goditur nga paniku ndoqën Wehrmacht-in e mbingarkuar përmes rrugëve të mbuluara me borë, të krateruara nga zjarri i artilerisë sovjetike.

Në Balltik, marina gjermane, me operacione të njëpasnjëshme, transportoi refugjatët që grumbulloheshin në brigjet drejt porteve të sigurta në Perëndim. Në të njëjtën kohë, një numër arkivash dhe thesaresh u transferuan nga Fronti Lindor në Arkivin Shtetëror të Marburgut dhe më vonë në minierën e kripës në Grasleben, pranë Helmstedt. Arkivi Shtetëror i Danzigut u transportua gjithashtu atje me pesë vagona, si dhe Arkivi Shtetëror i Königsberg (në shtatë vagona hekurudhore) me të gjitha dokumentet e Urdhrit Teutonik dhe Dukat të Prusisë.

Në Lindje dhe në Perëndim gjermanët luftuan me militantizmin që e dallon racën e tyre. Një raport i shkruar nga një udhëheqës i Partisë Nacional Socialiste në dhjetor 1944, i cili përshkruan situatën në Frontin Perëndimor është tipik: “Sa më shumë të shikohet Ushtria e 19-të në luftimet e saj të vështira në Alsace, aq më shumë rritet admirimi për një komunitet luftarak që në fund të fundit, në analizë, nuk është një ushtri e rregullt, por një turmë lara-lara. Megjithatë, është e habitshme që nga kjo turmë doli një organizatë koherente. Edhe vullneti më i fortë, prishet në luftë të pandërprerë.

Shumë njerëz janë në limitet e qëndrueshmërisë së tyre. Nëse dikush mund t’i bënte dy ditë gjumë, do të ishte ndryshe. Për shkak të viktimave, ka regjimente prej 80-150 burrash. Fakti që njësi të tilla ende mund të sulmojnë është dyfish mbresëlënës. Kudo faktori vendimtar është performanca individuale e luftëtarëve. Shumë oficerë kanë marrë vendimin se jeta e tyre po merr fund dhe duan ta shesin shtrenjtë”.

Rusët po vijnë!

Më 20 janar 1945, komanda e Grupit A të Ushtrisë Gjermane, që mbrohej në rajonin e Silesisë, kaloi në duart e gjeneralit Scheirner. Ferdinand Scheirner kishte një reputacion si një luftëtar i ashpër dhe i guximshëm nacional-socialist. Goebbels shkruan për këtë: “Scheirner nuk është tipi i gjeneralit të kolltukut apo të zyrave të stafit. Pjesën më të madhe të ditës e kalon pranë trupave luftarake, me të cilët zhvillon një besim të ndërsjellë, megjithëse është jashtëzakonisht i rreptë.

Ai është veçanërisht i ashpër me “shmangësit profesionistë”, siç i përshkruan ata që përpiqen sistematikisht të shmangin luftimet dhe situatat e vështira dhe zhduken me mjeshtëri në plan të dytë, duke shpikur justifikime të ndryshme. Metoda e tij për t’u marrë me këta djem është goxha brutale. Ai i var në pemën më të afërt, duke vendosur mbi ta një tabelë ku shkruhet: “Unë jam një dezertor dhe kam refuzuar të mbroj gratë gjermane dhe fëmijët e tyre”“.

Megjithatë, as ky gjeneral “i ashpër” nuk mundi të mbronte Silesian. Nga mesi i shkurtit, qyteti i madh i Breslaut u ndërpre plotësisht dhe 35.000 ushtarë gjermanë, 15.000 milicë të VoIkssturm dhe 80.000 civilë u bllokuan, u rrethuan.

Fieldmarshalli Ivan Koniev raporton në kujtimet e tij: “E gjithë enklava dukej se po rrëshqiste, njësitë e rojes së rrethuar po goditeshin aty-këtu, duke kërkuar me dëshpërim një dalje, një shteg shpëtimi. Ndonjëherë ata luftuan në mënyrë të dëshpëruar, por zakonisht dorëzoheshin. Një numër i madh automjetesh dhe karrocash të kafshëve plot me njerëz shkaktuan bllokime në rrugët në jugperëndim të Breslaut.

Pasi kishte humbur çdo shpresë për të gjetur qoftë edhe një dalje të vogël shpëtimi, kjo turmë u kthye ngadalë në qytet.” Rrethimi i Breslaut do të zgjaste 77 ditë të dhimbshme. Në veri, në Pomerania, situata ishte e ngjashme. Një grua gjermane që u arratis në perëndim dëshmoi: “Qindra mijëra njerëz nuk mundën të shpëtonin përmes lumit Oder.

Ata mbushën rrugët e fshatit, fushat, pyjet, shtigjet. Asgjë nuk mund t’i pengonte rusët. Ata arritën në fshatin tonë më 1 mars (1945). Të gjitha shtëpitë u plaçkitën dhe të gjitha gratë, nga më të vjetrat deri tek vajzat dymbëdhjetëvjeçare, u çnderuan. Të gjithë ne pa asnjë përjashtim patëm të njëjtin fat…

Të nesërmen gjetëm disa të reja të varura së bashku me fëmijët e tyre, sepse nuk mund të duronin të ekspozoheshin herë pas here ndaj këtij poshtërimi. Një mësuese e re nga fshati Krisht ishte fshehur në pyll, por e gjetën. E zhveshur, ajo u tërhoq zvarrë në rrugën e fshatit, ku dhjetëra ushtarë ranë mbi të, njëri pas tjetrit…

Shtatë ditë pas marrjes së fshatit, na thanë se duhet të largoheshim brenda dhjetë minutash! Nëntëqind prej nesh filluam marshimin nëpër dëborë. Do të na merrnin për punë të detyruar në lindje. Ishte një situatë e tmerrshme. Ne po ecnim në shi dhe borë. Kush ra, humbi. Flinim në shtëpi fermash të grabitura dhe të braktisura, në pisllëk, në kashtë, në pyll. Çdo rus që donte, vinte kur të donte dhe merrte çdo grua që donte para të tjerëve…

Më 9 mars na hipën në një mjet transporti, kryesisht femra. Punonim pa pushim nga ora 6 e mëngjesit deri në 9 të mbrëmjes. Herëpashere një ushtar vinte për të kënaqur instinktet e tij me njërën prej nesh. Edhe në mes të natës na zgjonin britmat, që dëshmonin për praninë e ushtarëve dhe për fatin e grave. Kur arrita më në fund në fshat, ku isha e fundit me burrin tim, gratë e tjera më thanë se të gjithë burrat e moshës 15-60 vjeç ishin rrëmbyer, rreth 2000 burra nuk i pamë më, as dëgjuam asgjë, as mësuan diçka për fatin e tyre”.

Rita Miller nga Danzig nuk pati fat të ndryshëm. Ajo i përshkroi përvojat e saj si më poshtë: “Unë quhem Rita Miller dhe vij nga Danzig. Ne përjetuam pushtimin rus në shtëpinë tonë. Unë atëherë isha 17 vjeç. Babai im punonte në fabrikën e birrës Richard Fischer në Danzig dhe nuk u dërgua në Wehrmacht. Pak para se rusët të pushtonin Danzigun (mars 1945), ne u përpoqëm të arratiseshim së bashku me dy ushtarë gjermanë në një karrocë, drejt pjesës së brendshme të qytetit. Por avionët rusë hodhën në erë urat dhe ne u bllokuam. Babai im dhe vëllai 9-vjeçar u prenë dhe lanë pas.

Nëna ime dhe vëllai im më i vogël – i cili në atë kohë ishte pesë vjeç – u strehuan në një strehë për sulmet ajrore në qendër të Danzigut, ku kishte shumë ushtarë të plagosur. Nëna ime u plagos nga një plumb dhe për disa ditë nuk fliste. Nuk kishte asgjë për ushqim, vetëm shumë cigare. Aty filloi të pijë duhan nëna ime, nuk arrita ta zbuloja kurrë. »Pas disa sulmeve ajrore, rusët sulmuan bunkerin. Na nxorrën me dhunë. Isha vetëm 17 vjeç, pa asnjë përvojë seksuale. Më kapën nga nëna dhe vëllai im, ndërsa një rus i drejtoi një pistoletë nënës sime.

Njëri prej tyre më çoi në një komisariat dhe më përdhunoi. Të nesërmen në mëngjes mblodhën disa vajza të reja dhe i mbyllën në një shtëpi. Më çuan në një burg të Wehrmacht në Grounds. Pashë shumë të rinj e të moshuar, të varur në rrugë (…). Ata që nuk mundën të marshonin thjesht u pushkatuan.

Në Groundens më mbyllën në një qeli me katër vajza të tjera. Një herë në ditë na jepnin bukë dhe supë. Në oborrin e burgut ku na lejuan të bënim një shëtitje të përditshme, kishte roje ruse që na mbikëqyrnin. Na kanë terrorizuar duke na thënë se do të na dërgojnë në Siberi”.

Më 22 janar rusët pushtuan Allenstein dhe më 23 të muajit Ushtria e Blinduar e 5-të e Gardës pushtoi Elbingun. Në të gjithë frontin, blindat dhe këmbësoria ruse ishin përfshirë në një konflikt vdekjeprurës, midis një mori refugjatësh që po iknin drejt perëndimit në kushte shumë të pafavorshme, për shkak të dimrit. Gratë, fëmijët dhe të moshuarit të grumbulluar në falangat e vagonëve të ngarkuar me furnizime, figura tragjike që zvarriteshin ngadalë nëpër dëborë, ishin shkatërruar nga T-34 sovjetikë.

Vizita e Gehring

Në fillim të shkurtit, koloneli SS austriak Otto Skorzeni u thirr për të marrë përsipër mbrojtjen e urës suedeze në lumin Oder. Ai kishte në dispozicion një forcë prej 15.000 burrash të përbërë nga vullnetarë gjermanë, norvegjezë, danezë, holandezë, belgë dhe francezë të Waffen SS. Epërsia e armikut në këmbësorinë, tanke, artileri dhe forca ajrore ishte 15:1. Pavarësisht shifrave dëshpëruese, gjermanët u mbrojtën. Katër nga shokët e vjetër të Skorzenit, të cilët ishin bashkuar me të në çlirimin e Musolinit në Gran Sasso, Itali, u vranë në luftime trup me trup, por fronti qëndroi për disa ditë.

I guximshëm nga pushimi i përkohshëm, Hermann Gehring vizitoi Skorchenin në Swedt: “Në postin tim komandues në Swedt”, shkruan Skorcheni, “papritur takova Field Marshallin Geiring. Stafi i tij e thërriste shpesh për të mësuar sesi po shkonin gjërat. Po vinte, tha, si komshi. Rezidenca e tij e famshme në Carinhall ishte pak më në perëndim. Marshalli nuk erdhi me një uniformë të ndritshme dhe nuk solli shenja në tunikën e tij gri. Ai donte të ishte në front dhe për mendimin tim, asgjë nuk mund t’i ndryshonte mendjen. Një gjeneral nga rrethi i tij, megjithatë, më pëshpëriti: “Do të jetë përgjegjësia jote”!

Sapo u errësua, urdhërova që automjetet të ndalonin në rrugën për në Niederkronig dhe vazhduam në këmbë. Nganjëherë binim në tokën e ngrirë kur një predhë artilerie armike binte afër nesh. Geiring ishte i interesuar kryesisht për tanket e armikut, disa prej të cilëve digjeshin përreth. Ai donte patjetër të vizitonte një armë kundërajrore 88 mm që ne përdorëm si armë kundërtank dhe të përgëzonte përdoruesit e saj.

Përveç shtrëngimeve duarsh, ai u jepte pije, cigare dhe puro me të cilat ishte gjithmonë i furnizuar mirë. Ai bëri të njëjtën shpërndarje në stacionin tonë komandues të parashutistëve. Ishte mjaft errësirë ​​kur shoqërova Geringun në urën e madhe të Oderit. “Nuk duhet të kalojnë Oderin në mëngjes nga këtu”, më tha. “Kurrë, për sa kohë që ne mund të mbrohemi, Marshall, iu përgjigja!””

Rënia e Posenit

Më 18 shkurt, Posen (atëherë Prusia, tani Polonia) ra. Garnizoni i vogël gjerman, i shkëputur rreth 200 kilometra nga linjat miqësore, rezistoi deri në fund. Sovjetikët depërtuan duke përdorur flakëhedhës dhe granata dhe u angazhuan në luftime trup me trup për të pastruar lagjet gjermane të qytetit. Në xhepin e fundit të rezistencës, komandanti gjerman, gjeneralmajor Ernst Gommel, u shtri mbi një flamur svastika në dhomën e tij dhe kreu vetëvrasje. Garnizoni u dorëzua. Pasuan plaçkitjet dhe përdhunimet që tani ishin sinonim i përparimit të Ushtrisë së Kuqe.

E njëjta gjë ndodhi në Schwerin. Shkrimtari ruso-hebre Vasili Grossman, i cili ndoqi sovjetikët si korrespondent i gazetës “Krasnaya Zvezda” (Ylli i Kuq), shkruan për të: “Gjithçka po digjet. Po bëhet grabitja. Gehman dhe mua na dhanë një shtëpi që u shpëtua. Gjithçka është në vendin e vet, kuzhina është ende e ngrohtë, mbi të një çajnik me ujë që nuk ka pasur kohë të ftohet. Është e qartë se pronarët sapo e kanë braktisur. Dollapët janë plot me gjëra. I ndaloj kategorikisht (ata që ishin me mua) t’i prekin. Vjen komandanti (i qytetit), më kërkon leje të vendosë në shtëpi një kolonel të Shtabit të Përgjithshëm, i cili sapo ka ardhur. Sigurisht që e lejoj.

Koloneli është i madh! Një fytyrë e mrekullueshme ruse! Gjithë natën nga dhoma e kolonelit ku po pushon dëgjohen zhurma. Në mëngjes u largua pa na përshëndetur. Hyjmë në dhomën e tij. Kaos! Koloneli ka zbrazur dollapët si një grabitës i vërtetë… Një grua e moshuar ka bërë vetëvrasje duke u rrëzuar nga një ndërtesë që digjej. Hyjmë në një shtëpi. Në dysheme, në një pellg gjaku, shtrihet një plak i pushkatuar nga grabitësit. Në oborrin e shkretë, kafaze me lepuj dhe pëllumba. Për t’i shpëtuar nga zjarri hapim dyert e kafazeve. Dy papagaj, të ngordhur në një kafaz.

Në zyrën e komandantit (qytet), një grup robërish francezë të luftës ankohen se disa ushtarë të Ushtrisë së Kuqe u kanë marrë orët, duke u dhënë një rubla për secilën orë. Një grua gjermane e veshur me të zeza me buzë të ngrira flet me një zë që mezi dëgjohet. Me të është një vajzë me plagë të zeza dhe të purpurta në qafë dhe fytyrë, sy të fryrë, mavijosje të tmerrshme në duar. Kjo vajzë është dhunuar nga një ushtar i kompanisë së transfertave të Shtabit të Përgjithshëm. Ai është edhe këtu, i kuq, i dhjamosur, i përgjumur. Komandanti e bën me përtesë marrjen në pyetje. Gjëra të tmerrshme u ndodhin grave gjermane.

Një intelektual, gruaja e të cilit rastësisht pranonte “vizitat” e ushtarëve të Ushtrisë së Kuqe, me ndihmën e gjesteve shprehëse dhe të folurit rusisht të thyer, shpjegon se sot gruaja e tij u përdhunua nga dhjetë burra. Këtu është edhe zonja… Na tregojnë sesi dhunuan një nënë që ishte lehonë në hambar. Të afërmit e saj hynë në hambar dhe iu lutën përdhunuesve që ta linin të ikte për pak, sepse foshnja e uritur po qante”.

Pomerania është në zjarr

Pomerania (“nga deti”) ndodhet në bregun e Detit Baltik, në të dy anët e lumit Oder. Qytetet kryesore janë Szczecin dhe porti i Gdansk. Zona mbrohej nga Batalioni i 500-të i Parashutave të Waffen SS, nën kolonelin Otto Skorzeni.

Në mars, ushtritë sovjetike shtypën xhepat gjermanë të rezistencës në Prusinë Lindore dhe Perëndimore dhe pushtuan Pomeraninë. Kohlberg ra më 18 mars dhe Danzig 12 ditë më vonë. Kudo kishte një imazh shkretimi. Hans Gliewe, një student nga Danzig, përshkroi orët e fundit dramatike pak para përparimit rus: “Mendoj se nuk do ta harroj kurrë, sa të jetoj, atë ditë, 9 Mars, në Danzig… Kishim gjetur një vend për të qëndruar. Në orën shtatë të pasdites sirenat filluan të bien.

Bombardimet filluan menjëherë më pas. Dyshemeja u drodh dhe dritaret filluan të kërcasin. Zbritëm me nxitim shkallët dhe vrapuam drejt strehës më të afërt të sulmeve ajrore. Ishte aq plot me njerëz, saqë mezi mund të futeshim brenda. Disa qindra refugjatë jetuan atje për disa ditë. Kur më në fund hoqëm dorë dhe dolëm jashtë, qielli ishte i kuq dhe mbi shtëpi kishte kolona tymi të zi. Pastaj pamë se edhe shtëpia jonë po digjej. Kishim lënë çantat brenda…

Të nesërmen në mëngjes dolëm përsëri në rrugët e rrënuara dhe kërkuam diku tjetër për të qëndruar. Gjetëm një të njohur dhe na çoi në shtëpinë e tij. Fjetëm në dysheme. Nëna ime ishte pothuajse gjithë ditën jashtë duke kërkuar diçka për të ngrënë. Atë natë erdhën refugjatë të tjerë dhe donin të hynin brenda. Natën vonë një grua erdhi me një fëmijë në krahë. Fytyra e foshnjës ishte e bardhë, lëkura e tij dukej transparente, e rrudhur. Këmba e djathtë e foshnjës ishte prerë nga lart dhe trungu ishte mbështjellë me lecka të përgjakur…”

Në portin gjerman të Gotenhafen në ditët e para të marsit, infiltrimet sovjetike arritën në periferi të qytetit. Predha ranë mbi civilët e ngujuar në bodrume dhe bunkerë. Nga deti, marina gjermane me armët e saj të rënda po përpiqej të kapte përparimin rus, ndërsa mijëra refugjatë dhe të plagosur vërshuan në port, me dëshpërimin, në kërkim të një anijeje.

Boshti kryesor që shkonte poshtë në kalatë ishte mbushur me kratere të mëdha nga goditjet e vazhdueshme të artilerisë sovjetike. Shumica e ndërtesave ishin rrafshuar dhe një erë e padurueshme gazesh dhe lëndësh djegëse mbyti gjithçka. Në anë të rrugëve kishte armë dhe kufoma të braktisura.

Shkrimtari Guy Sazer, i cili në atë kohë shërbente në Divizionin “Gross-DeutschIand”, kujton ferrin e Gotenhafenit: “Ne ndihmuam të moshuarit që ishin braktisur nga më të rinjtë përballë përparimit sovjetik. Në natën e ndezur nga lufta, ndjemë se edhe një herë e kishim kryer detyrën. I morëm dhe i çuam pleqtë në port, ku kishte ardhur një anije për t’i marrë. Avionët për fat të keq nuk ndaluan së rrotulluari. Pas zjarreve që ende digjnin në rrënojat buzë rrugës, ata mbollën vdekjen mbi vetëmohimin tonë. Vranë rreth pesëmbëdhjetë persona, ndërsa u përpoqëm në çdo mënyrë të tërhiqnim pleqtë, por ata nuk mundën të na ndiqnin…”

Më tragjiku nga të gjitha ishte fakti se disa javë pas përfundimit të luftës, qytete si Danzig pësuan një shkatërrim të pashpjegueshëm, nga armiku.

Edhe pse sovjetikët e dinin që ky qytet i veçantë do të përfundonte në duart e polakëve, më 26 maj 1945, ata i vunë flakën sektorit të vjetër. Kishat e bukura gotike, si ato të Shën Bartolomeut, Shën Katerinës dhe Shën Gjonit që u prekën nga bombardimet, pësuan shkatërrim total. Stalini kishte fituar luftën kundër Rajhut të Tretë, por ai donte të përfundonte luftën kundër të keqes rë së shkuarës gjermane.

Siç vërejti me shumë vend historiani Jörg Friedrich: “Në fillim të luftës, slogani ‘Nuk dua të vdes për Danzig’ qarkullonte, disi në mënyrë të pahijshme”. Në fund, megjithatë, Danzig duhej të vdiste… Sulmuesit arritën të rrëmbenin magazinat e mallrave, si dhe shtëpitë e shumta aristokrate të cilat ishin të rreshtuara me radhë, të cilat në fund u rrafshuan”.

Përmbledhje

Doktrina e Hitlerit se njerëzit ndahen në dy kategori, njerëz normalë dhe njerëz të nivelit inferior, të dytë, dhe se midis njerëzve të nivelit të dytë sllavët zënë një vend të spikatur, rezultoi që popujt sllavë të paguanin një taksë të rëndë gjaku gjatë Luftës së Dytë Botërore, me afro 31 milionë të vdekur, pasi pushtimi gjerman i Rusisë (Operacioni Barbarossa) bëri që sovjetikët të rekrutonin burra nga fiset e egra thellë në Azi për të kundërshtuar tërbimin gjerman.

Rezultati ishte se sjellja e shumicës së njerëzve të Ushtrisë Sovjetike në territoret e pushtuara gjermane i tejkaloi kufijtë e barbarizmit.

Këta burra përdhunuan gra të pambrojtura dhe ekzekutuan qytetarë të paarmatosur, të moshuar, të plagosur dhe invalidë. Është karakteristikë se ata ekzekutuan në vend të gjithë të plagosurit e ushtrisë gjermane që ishin shtruar në spitalin e përgjithshëm të Königsberg.

Për disa ditë gratë e qytetit me kazma dhe lopata hapën varre masive për mijëra viktima.

Vlerësohet se më shumë se 2.000,000 gra gjermane u përdhunuan nga burrat e ushtrisë sovjetike, të cilët plaçkitën dhe masakruan me një ritëm të ngadalësuar vetëm nga i ftohti i hidhur i dimrit të fundit të luftës. Dhe kur mbaroi Beteja e Berlinit, në të cilën sovjetikët patën 80.000 të vdekur, Stalini i zëvendësoi këto trupa të egra me të tjera nga Rusia europiane.

Vladimir Gelfand, një hebre nga Ukraina Qendrore, i cili shërbeu si toger në Ushtrinë e Kuqe, regjistroi në ditarin e tij gjithçka që pa dhe përjetoi. “Macet femra gjermane të robëruara deklaruan se donin të hakmerreshin për burrat e tyre të vdekur. Ne duhet t’i shfarosim pa mëshirë. Ushtarët sugjerojnë t’i shfarosin përmes organeve gjenitale, por unë thjesht do t’i shfarosja”, shkruan ai në mënyrë karakteristike.

Por përshkrimet më apokaliptike të Vladimir Gelfand kanë të bëjnë me periudhën gjatë së cilës trupat sovjetike ishin në Berlin. Një ditë, ndërsa Gelfand po ecte me biçikletë përgjatë lumit Spree, ai takoi një grup femrash gjermane që ishin të ngarkuara me valixhe dhe pako. Duke folur gjermanishte të thyer, ai i pyeti se ku po shkonin dhe pse u larguan nga shtëpitë e tyre. “Me tmerrin e gdhendur në fytyrat e tyre, ata më treguan se çfarë kishte ndodhur natën e parë pas mbërritjes së Ushtrisë së Kuqe”, shënoi oficeri sovjetik në ditarin e tij.