تجاوز در برلین

نقش اتحاد جماهیر شوروی در شکست آلمان نازی در جنگ جهانی دوم، از با شکوه‌ترین لحظه‌های تاریخ شوروی محسوب می شود. اما در ارتباط با آن، داستان دیگری هم وجود دارد؛ تجاوز جمعی به زنان آلمانی توسط سربازان شوروی در آخرین روزهای جنگ.

خورشید در پارک ترپتور در حومه برلین آهسته فرود می آید و من به مجسمه ای بزرگ نگاه می کنم که آبی آسمان آن را در بر گرفته است. این مجسمه دوازده متری، یک سرباز شوروی را نشان می دهد که در یک دست خنجر دارد و با دست دیگر یک دختر کوچک آلمانی را در بغل گرفته و چکمه اش را بر صلیب شکسته گذاشته است.

اینجا آرامگاه ابدی ۵ هزار سرباز از ۸۰ هزار نیروی اتحاد جماهیر شوروی است که در نبرد برلین بین ۱۶ آوریل ۱۹۴۵ تا ۲ مه جان باخته اند.

حجم عظیم این مجسمه نشان دهنده تعداد قربانیان است. پس از طی کردن نرده های طولانی شما می توانید به پایه مجسمه برسید که مثل یک معبد مقدس از همه طرف بر آن نور می تابد. چشمم به کتیبه ای می افتد که می گوید مردم شوروی تمدن اروپا را از دست فاشیسم نجات دادند. اما عده ای این بنای یادبود را آرامگاه 'متجاوز گمنام' می نامند.

نیروهای استالین در راه خود به سوی پایتخت آلمان تعداد زیادی از زنان را مورد آزار قرار دادند. هرچند این موضوع در آلمانِ پس از جنگ، چه آلمان غربی و چه آلمان شرقی، به ندرت مورد اشاره قرار گرفته و سخن گفتن از آن حتی در روسیه امروز هم تابو است.

رسانه های روسی به طور منظم بحث از تجاوز جنسی را رد می کنند، هر چند یکی از منابعی که داستان آنچه را که اتفاق افتاده بیان می کند، دفترچه خاطرات یک افسر جوان شوروی است.

ولادیمیر گلفاند، ستوان جوان یهودی از اوکراین از سال ۱۹۴۱ تا پایان جنگ خاطرات روزانه خود را با وجود ممنوعیت نظامی شوروی که نوشتن آنها را خطر امنیتی می دانست، با صراحتی فوق العاده به رشته تحریر در آورده است.

این دستنویس که هنوز به طور کامل منتشر نشده، تصویری از نابسامانی در گردانهای ارتش را ارائه می دهد: خوراک بسیار بد، شپش، یهودی ستیزی و سرقت به طوری که سربازان حتی چکمه های رفقای خود را می دزدند.

در فوریه ۱۹۴۵، واحد نظامی که گلفاند در آن خدمت می کرد، برای یورش نهایی به برلین در ساحل رودخانه اودر مستقر شده بود. او می نویسد که چگونه رفقایش یک گردان از زنان سرباز را محاصره و مغلوب کردند.

'وضع در حال بدتر شدن است'

یکی از افشاگرترین قسمت ها در دفتر خاطرات گلفاند، ۲۵ ماه آوریل تاریخ گذاری شده، زمانی که او به برلین رسیده است. گلفاند سوار دوچرخه در کنار رودخانه اسپری سرگرم وقت گذرانی بود که از میان گروهی از زنان آلمانی رد شد که چمدان و بقچه در دست داشتند.

او با زبان آلمانی شکسته از آنها پرسید که کجا می روند و چرا خانه هایشان را ترک کرده اند.

او می نویسد: "آن ها که در چهره شان وحشت دیده می شد به من گفتند که در شب اول رسیدن ارتش سرخ چه اتفاقی رخ داده است."

"یک دختر زیبای آلمانی در حالی که دامنش را بالا داده بود گفت 'آن ها تمام شب به من تجاوز کردند. پیر بودند، صورت بعضی شان پر از جوش بود، همه آن ها که تعدادشان از بیست نفر کمتر نبود، روی من آمدند و این کار را کردند' اشک از چشمان او سرازیر بود."

"مادر بی چاره اش افزود: 'آنها به دخترم جلوی چشمم تجاوز کردند و هنوز هم می توانند باز گردند و به او تجاوز کنند'. این فکر همه را وحشت زده کرده بود."

این دختر ناگهان خود را طرف من انداخت و گفت: "اینجا بمان. با من بخواب. هر کاری دلت می خواهد می توانی با من بکنی، اما تنها تو."

پیش از آن سربازان آلمانی تقریبا چهار سال در اتحاد جماهیر شوروی مرتکب خشونت جنسی و انواع دیگر خشونت ها شده بودند.

ویتالی، پسر گلفاند می گوید: "او روستاهای بسیاری را دیده که نازی ها همه ساکنانش را، حتی بچه های کوچک را کشته بودند. او شاهد این تجاوزها بوده است."

ارتش آلمان نازی قرار بود که یک نیروی منظم آریایی باشد که هرگز رابطه جنسی غیر متعارف نداشته است.

اما اولگ بدنیتسکی، مورخ در مدرسه عالی اقتصاد در مسکو می گوید که این ممنوعیت نادیده گرفته می شد. فرماندهان نازی در واقع به اندازه ای از بیماری های مقاربتی نگران بودند که در سراسر سرزمین های اشغالی فاحشه خانه های زنجیره ای نظامی تاسیس کردند.

پیدا کردن شواهد مستقیم در مورد نحوه برخورد سربازان آلمانی با زنان روسی سخت است، زیرا بسیاری از قربانیان جان سالم به در نبرده اند. اما یورگ موری، مدیر موزه آلمان و روسیه در برلین عکسی را به من نشان می دهد که در کریمه گرفته شده و از آلبوم شخصی یک سرباز آلمانی در زمان جنگ برداشته شده است. عکس جسد زنی است که بر روی زمین افتاده.

او می گوید: "به نظر چنین می رسد که هنگام تجاوز کشته شده است. دامنش بالا داده شده و با دستانش صورتش را پوشانده است."

"این یک عکس تکان دهنده است. ما خیلی بحث داشتیم که آیا این عکس ها را باید نشان دهیم یا نه - جنگ است، خشونت جنسی تحت سیاست آلمان در اتحاد جماهیر شوروی است. ما جنگ را نشان می دهیم. در مورد جنگ صحبت نمی کنیم، بلکه آن را نشان می دهیم."

زمانی که ارتش سرخ به آنچه مطبوعات شوروی از آن "لانه حیوان فاشیستی" نام می برد، نزدیک می شد پوستر ها نیروها را تشویق می کرد که خشم خود را نشان دهند: "سرباز! تو حالا در خاک آلمان هستی، ساعت انتقام فرارسیده است!"

در واقع، بخش سیاسی سپاه نوزدهم ارتش شوروی که برای پیش رفت به سوی آلمان در امتداد ساحل دریای بالتیک می جنگید اعلام کرد که یک سرباز واقعی اتحاد جماهیر شوروی آن قدر نفرت دارد که از رابطه جنسی با آلمانی ها منزجر است، اما بار دیگر سربازان ثابت کردند که ایدئولوگها اشتباه کرده اند.

آنتونی بیوور، مورخ در سال ۲۰۰۲ هنگامی که برای نوشتن اثرش موسوم به "سقوط برلین" مشغول تحقیق بود در آرشیو دولتی فدراسیون روسیه اسنادی را در مورد خشونت های جنسی پیدا کرد. این اسناد در اواخر سال ۱۹۴۴ توسط ان کی وی دی (NKVD)، پلیس مخفی وقت شوروی به لاورنتی بریا، رئیس این سازمان فرستاده شده بود.

آقای بیوور می گوید: "این اسناد در اختیار استالین قرار داده شد. در این اسناد می توانید نشانه گذاری هایی را ببینید که معلوم می کند که آنها خوانده شده اند یا خیر - این گزارش ها از تجاوز دسته جمعی در شرق پروس و سعی زنان آلمانی برای کشتن فرزندان و خودشان برای جلوگیری از چنین سرنوشتی گزارش می دهند."

یک دفتر خاطرات زمان جنگ که توسط نامزد یک سرباز گمنام آلمانی حفظ شده، نشان می دهد که برخی از زنان چطور با شرایط وحشتناک خود را مطابقت داده اند تا زنده بمانند.

در این خاطرات که از تاریخ ۲۰ آوریل سال ۱۹۴۵، یعنی ۱۰ روز قبل از خودکشی هیتلر، شروع می شود نویسنده ناشناس مثل ولادیمیر گلفاند، کاملا شفاف همه چجیز را نوشته است.

وی که خود را "یک خانم بلوند رنگ پریده" توصیف کرده تصاویر زنده ای را از همسایگان خود در پناهگاهی زیر بلوک آپارتمان خود در برلین ارائه کرده، از جمله درباره "مرد جوانی در شلوار خاکستری و با قاب عینک استخوانی که در صورت مشاهده از نزدیک معلوم می شود یک زن جوان است." و سه خواهر مسن که "هر سه خیاط هستند و آنچنان دور هم جمع شده اند که مثل یک کیک بزرگ سیاه به نظر می آیند."

آنها که در انتظار ورود ارتش سرخ هستند شوخی می کنند: "روسها بیان رویت بهتر از این است که که یانکی ها بیایند بالای سرت"، یعنی اینکه مورد تجاوز سربازان روس قرار بگیری بهتر از این است که آمریکایی ها بمبارانت کنند. اما زمانی که سربازان به زیرزمین می رسند و می خواهند زنان را از آن جا بیرون بکشند، این خواهران به نگارنده خاطرات که روسی می داند التماس می کنند که به فرماندهی شوروی شکایت کند.

او در حالی که هرج و مرج در خیابان های مملو از آوار حاکم است موفق به پیدا کردن یک افسر ارشد می شود. این افسر شانه درهم می کشد. با وجود دستور استالین درباره جلوگیری از خشونت علیه غیرنظامیان می گوید: "به هر حال چنین اتفاقی می افتد."

افسر با او به زیرزمینی باز می گردد و سربازان را سرزنش می کند اما یکی از سربازان با خشم می خروشد. او فریاد می زند "منظور شما چیست؟ آلمانی ها با زنان ما چه کار کردند! آنها خواهر مرا گرفتند و..." افسر این مرد را آرام می کند و سربازان را از زیرزمین خارج می کند."

اما زمانی که خاطره نویس دوباره به راهرو باز می گردد تا مطمئن شود که سربازان رفته اند مردانی که در انتظار بودند او را گرفتند. او به طرز وحشیانه مورد تجاوز قرار گرفته و تقریبا خفه شده بود. همسایه ها وحشت زده که وی آنها را "ساکنان غار" می خواند، در زیرزمین را به روی او بسته بودند.

او می نویسد: "سرانجام دو لنگه آهنین در باز شد. همه به من خیره شده بودند."

"جوراب های بلندم روی کفش هایم افتاده بود، من هنوز آن چه را از بند شلوارم باقی مانده بود در دست داشتم. شروع به فریاد زدن کردم: 'خوک ها! به من تجاوز کردید و مثل آشغال رها کردید."

نویسنده خاطرات در نهایت متوجه می شود که نیاز به پیدا کردن یک "گرگ" برای دفع تجاوز گروهی توسط "جانوران مرد" دارد. روابط بین متجاوز و قربانی کمتر خشونت آمیز و بیشتر شبیه داد و ستد و در عین زمان بیشتر مبهم می شود. او یک افسر ارشد از لنینگراد را شریک رختخوابش می کند و با او در باره ادبیات و معنای زندگی بحث می کند.

او می نویسد: "به هیچ وجه نمی شود گفت که سرگرد به من تجاوز می کند".

"آیا من این کار را برای کره، شکر، شمع و کنسرو گوشت می کنم؟ تا حدودی مطمئن هستم که بلی. علاوه بر آن، من از سرگرد خوشم می آید هر قدر او به عنوان مرد از من کمتر بخواهد به همان اندازه از او به عنوان یک فرد بیشتر خوشم می آید."

بسیاری از همسایگان نویسنده خاطرات با فاتحان در ویرانه های برلین داد و ستدهای مشابهی کرده اند.

زمانی که این خاطرات در آلمان در سال ۱۹۵۹ تحت عنوان "زنی در برلین" منتشر شد، داستان بی پرده نویسنده آن در مورد این که برای زنده ماندن چه گزینه هایی را انتخاب کرده به دلیل "لکه دار کردن نام" زنان آلمانی مورد حملات قرار گرفت. جای تعجب نیست، که او تا زمان مرگ اجازه نداد این کتاب دوباره منتشر شود.

هفتاد سال پس از پایان جنگ، پژوهش جدیدی در موررد خشونت جنسی توسط نیروهای متفقین - آمریکا، بریتانیا و فرانسه و همچنین شوروی - هنوز هم به پایان نرسیده است. اما سال ها است که اهمیت این موضوع به دلیل قرار گرفتن زیر نظارت رسمی کمرنگ شده است. افراد کمی در باره آن گزارش داده اند و تعداد کمتری هم به چنین گزارش هایی اهمیت می دهند.

علاوه بر انگ اجتماعی، در آلمان شرقی انتقاد از قهرمانان شوروی که فاشیسم را شکست داده بودند، توهین به مقدسات دانسته می شد، در حالی که در پشت دیوار برلین، در غرب، آلمانی ها به دلیل احساس گناه از جنایات نازی ها مجبور بودند از ذکر برخی مسایل خودداری کنند.

اما در سال ۲۰۰۸، فیلمی بر اساس خاطرات زن برلینی به نام Anonyma با نقش آفرینی نینا هوس، بازیگر شناخته آلمانی اکران شد. این فیلم در آلمان خیلی تاثیرگذار بود و بسیاری از زنان را تشویق کرد از آن دوران سخن بگویند، از جمله اینگبورگ بولرت.

اینگبورگ که حالا ۹۰ ساله است در آپارتمانی پر از عکس گربه ها و کتاب هایی درباره تئاتر، در هامبورگ زندگی می کند. او که در سال ۱۹۴۵ بیست ساله بود، آرزو داشت هنرپیشه شود و با مادر خود در خیابانی مجلل در منطقه چارلوتنبرگ برلین زندگی می کرد.

وقتی که حمله شوروی به شهر آغاز شد، مانند زن خاطره نویس، او هم به زیرزمین ساختمان خود پناه برد. او به یاد می آورد: "ناگهان تانک ها در خیابان ما پیدا شدند، در همه جا اجساد سربازان روسی و آلمانی افتاده بود. من صدای وحشتناک بمب های روسی را در یاد دارم، ما به آن ها استالینجل (اندام های استالین) می گفتیم."

در وقفه حمله هوایی، اینگبورگ از زیرزمین بیرون رفت تا تکه ای پارچه برای فتیله چراغ پیدا کند. او می گوید: "ناگهان دو روس تپانچه های خود را طرف من نشانه گرفتند. یکی از آنها مرا مجبور کرد روی زمین بخوابم و به من تجاوز کرد، و سپس آنها جای همدیگر را عوض کردند و دومی نیز به من تجاوز کرد. من فکر کردم می میرم و آن ها مرا می کشند."

اینگبورگ آن زمان و برای چندین دهه پس از آن هم از مصیبتی که به سرش آمده بود صحبت نمی کرد. او گفت این کار بیش از حد برایش دشوار بود و می افزاید: "مادر من دوست داشت لاف بزند که کسی به دخترش دست نزده است."

اما تجاوز سرنوشت زنان در خانواده ها را در سراسر برلین تحت تاثیر قرار داده بود. اینگبورگ به یاد می آورد که به زنان بین سنین ۱۵ و ۵۵ سال دستور داده شد برای تشخیص بیماری های مقاربتی معاینه شوند. "شما نیاز به گواهی پزشکی برای گرفتن مواد غذایی داشتید و من یادم هست که تمام پزشکانی که گواهینامه می دادند اتاق های پر از زنان منتظرشان بود."

مقیاس تجاوز جنسی چه قدر بود؟ تعدادی که اغلب نقل می شود در حدود ۱۰۰ هزار زن در برلین و دو میلیون در خاک آلمان است. این رقم که به شدت مورد بحث است، از شمار اندک پرونده های پزشکی که حفظ شده اند به دست آمده است.

در یک کارخانه مهمات سازی سابق که حالا ساختمان بایگانی دولتی است، مارتین لاچرهند به من یک بغل از پوشه های مقوایی آبی را نشان می دهد. آن ها شامل سوابق سقط جنین از ژوئیه تا اکتبر سال ۱۹۴۵ در ناحیه نیوکلن، یکی از ۲۴ ناحیه برلین است. این یک معجزه کوچک است که آن ها سالم مانده اند و آسیبی به آنها نرسیده است.

سقط جنین در آلمان غیر قانونی بود، اما لاچرهند می گوید "برای آن دسته از زنان به دلیل وضعیت خاص ناشی از تجاوز دسته جمعی در سال ۱۹۴۵ یک پنجره کوچک وجود داشت".

در مجموع بین ژوئن ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۶ تنها در همین یک ناحیه برلین ۹۹۵ درخواست برای سقط جنین مورد تایید قرار گرفته است. فایل ها حاوی بیش از هزار کاغذ پاره در رنگ ها و اندازه های مختلف هستند. یک دختر با دستخط کودکانه شهادت می دهد که او در اتاق نشیمن خانه خود در مقابل پدر و مادر مورد تجاوز قرار گرفته است.

ما احتمالا هرگز مقیاس واقعی تجاوز جنسی را نخواهیم دانست. دادگاه های نظامی اتحاد جماهیر شوروی و منابع دیگر طبقه بندی شده باقی می ماند. پارلمان روسیه اخیرا قانونی را تصویب کرد که می گوید هر کسی که پیشینه روسیه در جنگ جهانی دوم را لکه دار کند می تواند جریمه یا تا پنج سال زندانی شود.

ورا دوبینینا، مورخ جوان در دانشگاه علوم انسانی در مسکو می گوید تا زمانی که یک بورس تحصیلی او را به برلین آورد در مورد این که تجاوز جنسی صورت گرفته چیزی نمی دانست. او بعدتر مقاله ای در این باره نوشت اما برای چاپ آن موانع زیاد بود.

او می گوید: "واکنش رسانه های روسی بسیار تهاجمی بود، مردم فقط می خواهند در مورد پیروزی شکوهمند ما در جنگ بزرگ میهنی بشنوند و انجام تحقیقات مناسب سخت تر می شود."

این سرنوشت "تاریخ" است که بنا بر مصلحت زمانه بازنویسی شود. به همین لحاظ است که ماخذهای دست اول خیلی با ارزش هستند - چه روایت کسانی که اکنون در بزرگسالی از گذشته می گویند و چه جوان هایی که در همان زمان قلم به دست گرفتند و وقایع را نوشتند.

ویتالی گلفاند، فرزند ولادیمیر گلفاند، سرباز ارتش سرخ که خاطراتش را نوشته بود، انکار نمی کند که بسیاری از سربازان شوروی شجاعت و فداکاری بزرگ در جنگ جهانی دوم نشان داده اند، اما او می گوید که این تمام داستان نیست.

ویتالی اخیرا مصاحبه ای در رادیو و تلویزیون روسیه کرد که باعث انتشار برخی از اظهارات ضد یهودی در شبکه های اجتماعی شد که می گفتند دفتر خاطرات تقلبی است و ویتالی باید از چشم ها ناپدید و به اسرائیل برود. (او در واقع در ۲۰ سال گذشته در برلین زندگی می کند).

با این حال وی امیدوار است که دفتر خاطرات پدرش در سال جاری در روسیه منتشر شود. بخش هایی از آن به زبان های آلمانی و سوئدی ترجمه شده است.

او می گوید: "اگر آدم ها نخواهند حقیقت را بدانند، فقط خود را فریب می دهند."

"همه می دانند، روسیه و حتی افرادی که پشت سر این قوانین جدید در مورد اهانت به گذشته قرار دارند هم می دانند که تا وقتی به عقب نگاه کنیم، پیش نخواهیم رفت."

نبرد برای برلین (آوریل - مه ۱۹۴۵)

• ژوزف استالین پس از اشغال وین توسط ارتش سرخ به نیروهای خود دستور داد به سمت برلین حرکت کنند. او مصمم بود این شهر را پیش از ایالات متحده بگیرد.
• دو و نیم میلیون نیروی ارتش سرخ، ۶ هزار تانک و بیش از ۴۰ هزار واحد توپخانه به عملیات جلب شده بودند که هزاران هواپیما از آن ها حمایت می کرد.
• سربازان ارتش سرخ پس از جنگ های شدید و تحمل تلفات قابل توجه، روز ۲۱ آوریل وارد حومه های شهر برلین شدند.
• آدلف هیتلر در جلسه ای با مشاورانش نزدیک بود شکست را بپذیرد، اما به جای قبول شکست تصمیم گرفت جنگ را ادامه دهد و از قرارگاه زیرزمینی خود نیرو هایش را فرماندهی کند.
• از زمانی که نیروهای شوروی شهر را تصرف کردند تخمین زده می شود که نزدیک به ۱۰۰ هزار زن توسط سربازان ارتش سرخ مورد تجاوز قرار گرفته اند.
• ۳۰ آوریل هیتلر خود را کشت و ۲ مه رایشتاگ (پارلمان آلمان) سقوط کرد.

Die Vergewaltigung von Berlin

• 1. Mai 2015
• From the section Magazin
• Persische Sprache

Manche Leser mögen diese Geschichte finden störend.

Abenddämmerung in Treptower Park am Stadtrand von Berlin fällt und ich bin up Blick auf eine Statue dramatisch gegen einen lila Himmel beschrieben. Zwölf Meter (40 Fuß) hoch ist, stellt sie einen sowjetischen Soldaten greifen ein Schwert in der Hand und ein kleines deutsches Mädchen in der anderen, und Stempeln auf einem gebrochenen Hakenkreuz.

Dies ist die letzte Ruhestätte für 5.000 der 80.000 sowjetischen Truppen, die in der Schlacht von Berlin vom 16. April bis 2. Mai 1945 fiel.

Die kolossalen Proportionen des Denkmals spiegeln das Ausmaß der Opfer. An der Spitze einer langen Treppe, die Sie in den Sockel der Statue, die sich wie ein religiöser Schrein leuchtet Peer kann. Eine Inschrift von selbst, dass das sowjetische Volk gerettet europäische Zivilisation vom Faschismus fängt mein Auge.

Aber manche nennen dieses Denkmal der Grab des unbekannten Vergewaltiger.

Stalins Truppen überfallen eine ungezählte Zahl von Frauen, wie sie kämpften sich in die deutsche Hauptstadt, auch wenn dies nur selten nach dem Krieg in Deutschland erwähnt - West oder Ost - und ist ein Tabu-Thema in Russland auch heute noch.

Die russischen Medien regelmäßig die Rede von den Vergewaltigungen zu entlassen als westliche Mythos, obwohl eine von vielen Quellen, die die Geschichte erzählt, was passiert ist ein Tagebuch von einem jungen sowjetischen Offizier gehalten.

Die bisher unveröffentlichtes Manuskript malt ein Bild von Unordnung in den regulären Bataillonen - miserable Rationen, Läuse, Routine Antisemitismus und Diebstahl, mit Männern sogar stehlen Stiefel ihrer Kameraden.

Im Februar 1945 wurde Gelfand von der Oder dam stationiert, die Vorbereitung für den letzten Anstoß zu Berlin, und er beschreibt, wie seine Kameraden umgeben und überwältigt ein Bataillon von Frauen Kämpfer.

"Die gefangenen deutschen weiblichen Katzen erklärte sie ihren toten Gatten zu rächen", schreibt er. "Sie müssen gnadenlos zerstört. Unsere Soldaten vorschlagen stech sie durch ihre Genitalien, aber ich würde nur ausführen."

Es kommt noch schlimmer.

Eine der aufschlussreichsten Passagen in Gelfand Tagebuch wird vom 25. April, nachdem er Berlin erreicht hatte. Gelfand wurde um wirbelnden auf einem Fahrrad an der Spree, das erste Mal, wenn er je gefahren hatte ein, als er auf eine Gruppe von deutschen Frauen, die Koffer und Bündel kam.

"Mit Entsetzen auf ihren Gesichtern, sagten sie mir, was in der ersten Nacht der Ankunft der Roten Armee geschehen war", schreibt er.

"" Sie stieß hier ", erklärte die schöne deutsche Mädchen und hob ihren Rock,". Die ganze Nacht Sie waren alt, einige wurden in Pickel abgedeckt und sie alle kletterte auf mich und stieß - nicht weniger als 20 Männer, "brach sie in Tränen.

"" Sie vergewaltigten meine Tochter vor mir, "ihre arme Mutter hinzu," und sie können immer noch zurückkommen und vergewaltigen sie wieder. ' Dieser Gedanke entsetzt jedermann.

"'Hier bleiben," das Mädchen plötzlich warf sich auf mich, "Schlaf mit mir! Sie können tun, was Sie wollen mit mir, aber nur du!"

Zu diesem Zeitpunkt hatten die deutschen Soldaten im Rahmen ihrer sexueller Gewalt und anderen Schrecken in der Sowjetunion seit fast vier Jahren, als Gelfand war bewusst geworden, wie er kämpfte sich nach Berlin.

"Er ging durch so viele Dörfer, in denen die Nazis alle, auch kleine Kinder getötet. Und er Beweise für Vergewaltigungen sah", sagt sein Sohn, Vitaly.

Aber das Verbot ignoriert, sagt Oleg Budnitsky, Historiker an der Wirtschaftshochschule in Moskau. Nazi-Kommandanten waren tatsächlich so besorgt über Geschlechtskrankheiten, die sie eine Kette von militärischen Bordelle eingerichtet in den besetzten Gebieten.

Es ist schwer zu direkten Beweis dafür, wie die deutschen Soldaten russische Frauen behandelt zu finden - viele Opfer nie überlebt - aber in der Deutsch-Russischen Museum in Berlin, zeigt Jörg Morre mir ein Foto auf der Krim aus persönlichen Kriegs Album eines deutschen Soldaten gemacht. Leiche einer Frau auf dem Boden ausgestreckt.

"Es sieht aus wie sie von Vergewaltigung getötet oder nach der Vergewaltigung. Ihr Rock hochgezogen und die Hände vor dem Gesicht", sagt er.

". Es ist eine schockierende Foto Wir hatten Gespräche im Museum, sollten wir zeigen die Bilder -. Das ist Krieg, das ist sexuelle Gewalt unter die deutsche Politik in der Sowjetunion zeigen wir Krieg nicht reden über Krieg, sondern zu zeigen.."

Als die Rote Armee rückte in das, was die sowjetische Presse als "die Höhle der faschistischen Bestie" posters ermutigt Truppen, um ihre Wut zu zeigen: "Soldier: Sie befinden sich jetzt auf deutschem Boden die Stunde der Rache hat geschlagen."

Während der Erforschung seiner 2002 erschienenen Buch, Berlin, Der Untergang, Historiker Antony Beevor gefundenen Dokumente über sexuelle Gewalt im Staatsarchiv der Russischen Föderation. Sie wurden vom NKWD geschickt, die Geheimpolizei, ihren Chef, Lavrentiy Beria, Ende 1944.

"Diese wurden auf Stalins übergeben", sagt Beevor. "Man kann sie sogar von den Zecken, ob sie gelesen habe oder nicht sehen - und sie an den Massenvergewaltigungen in Ostpreußen und der Art und Weise, die deutschen Frauen würden versuchen, ihre Kinder zu töten und töten sich selbst zu melden, ein solches Schicksal zu vermeiden. "

Ein weiterer Kriegstagebuch, diesmal durch die Verlobte eines abwesenden deutschen Soldaten gehalten wird, zeigt, dass einige Frauen angepasst, um die entsetzlichen Umstände, um zu überleben.

Ab dem 20. April 1945, 10 Tage vor Hitlers Selbstmord, der anonyme Verfasser ist, wie Vladimir Gelfand, brutal ehrlich, mit gestochen scharfen Beobachtungsgabe und gelegentliche Blitze der Galgenhumor.

Beschreibt sich selbst als "eine blasse blonde immer in der gleichen Wintermantel gekleidet", malt die Tagebuchschreiber lebendige Bilder von ihren Nachbarn im Bunker versteckt unter ihren Berlin Appartementhaus, darunter ein "junger Mann in grauen Hosen und Hornbrille, die bei näherem Hinsehen entpuppt sich als eine junge Frau, "und drei ältere Schwestern," alle Schneiderinnen sein, zusammengekauert wie ein großes Blutwurst ".

Trotzten der Chaos auf den Trümmern übersäten Straßen, gelingt es ihr, ein hoher Offizier zu finden. Er zuckt mit den Achseln. Trotz Stalins Dekret zum Verbot Gewalt gegen Zivilisten, sagt er: "Es passiert sowieso."

Der Offizier wieder in den Keller mit ihr und tadelt die Soldaten, aber man wird vor Wut kochte.

"" Was meinst du damit? Was haben die Deutschen tun, um unsere Frauen! " Er schreit: "Sie nahm meine Schwester und ..." Der Offizier beruhigt den Mann nach unten und bekommt sie außerhalb ".

Aber als der Tagebuchschreiber tritt zurück in den Flur, um zu überprüfen sie gegangen sind, haben die Menschen auf der Lauer worden und greifen sie an. Sie ist brutal vergewaltigt und fast erwürgt. Die verängstigten Nachbarn oder "Höhlenbewohner", wie sie es nennt, hatte die Kellertür zugeschlagen.

"Schließlich werden die beiden Eisenhebel geöffnet ist. Jeder starrt mich an", schreibt sie. "My Strümpfe sind bis auf die Schuhe, ich bin immer noch hält sich an, was von meiner Strumpfhalter links. Ich beginne zu schreien" Du Schwein! Hier sind sie mich vergewaltigen zwei Mal in Folge, und Sie lassen mich wie ein Stück Dreck liegt! " "

Schließlich wird der Tagebuchschreiber erkennt, dass sie braucht, um einen "Wolf" zu finden abzuwenden Vergewaltigung von den "männlichen Tieren". Die Beziehung zwischen Angreifer und Opfer weniger gewalttätig, mehr Transaktions - und weniger eindeutig. Sie teilt ihre Bett mit einem höheren Offizier aus Leningrad, mit dem sie diskutiert Literatur und den Sinn des Lebens.

"Auf keinen Fall könnte man sagen, dass die Haupt wird mich vergewaltigen", schreibt sie. "Mache ich es für Speck, Butter, Zucker, Kerzen, Dosenfleisch? In gewisser Weise bin ich sicher, dass ich es bin. Zudem Ich mag die großen und je weniger er von mir als ein Mann will, desto mehr Ich mag ihn als Mensch. "

Wenn das Tagebuch hatte bereits in Deutsch 1959 unter dem Titel Eine Frau in Berlin veröffentlicht wurde, wurde der Autor Frank aufgrund der Entscheidungen, die sie zum Überleben gemacht "beschmutzen die Ehre" der deutschen Frauen angegriffen. Nicht überraschend, weigerte sie sich, damit das Buch zu, bis nach ihrem Tod veröffentlicht werden.

Siebzig Jahre nach dem Ende des Krieges, neue Forschung über sexuelle Gewalt von allen alliierten Streitkräfte begangen - amerikanischen, britischen und Französisch sowie Sowjet - ist noch im Entstehen. Aber seit Jahren Gegenstand rutschte unter dem offiziellen Radar. Nur wenige berichtete sie und noch weniger hören.

Neben der sozialen Stigmatisierung, in Ost-Deutschland war es ein Sakrileg zu sowjetischen Helden, die den Faschismus besiegt hatte, während über die Mauer in den Westen, die Schuld für die NS-Verbrechen deutschen Leiden unmentionable gemacht kritisieren.

Aber im Jahr 2008, gab es eine Verfilmung des Berlin Frau Tagebuch genannt Anonyma, mit den bekannten deutschen Schauspielerin Nina Hoss. Der Film hatte eine kathartische Wirkung in Deutschland und ermutigt viele Frauen, sich zu melden, einschließlich Ingeborg Bullert.

Als die Sowjet Angriff auf die Stadt begann, wie die Frau, Tagebuchschreiber, nahm sie Zuflucht im Keller ihres Gebäudes.

"Plötzlich gab es Panzer in unserer Straße und überall die Leichen von russischen und deutschen Soldaten", erinnert sie sich. "Ich erinnere mich an die schrecklichen Heulton von diesen russischen Bomben gemacht - wir sie nannten Stalinorgels (Stalin Organe)."

Während einer Pause in der Luftangriff, links Ingeborg den Keller und rannte nach oben, um für ein Stück Schnur um als Docht für eine Lampe verwenden zu suchen. "Plötzlich gab es zwei Russen zeigen ihre Pistolen auf mich", sagt sie. "Einer von ihnen hat mich gezwungen, mich selbst zu entlarven und vergewaltigte mich, und dann die Plätze getauscht und der andere mich vergewaltigt auch. Ich dachte, ich würde sterben, dass sie mich umbringen."

Ingeborg sprach nicht über ihr Martyrium zu der Zeit, oder Jahrzehnte später - sie sagte, es sei zu schwierig. "Meine Mutter mochte zu rühmen, dass ihre Tochter nicht berührt wurde," sagt sie.

Was war das Ausmaß der Vergewaltigungen? Die oft zitierte Zahl ist eine erstaunliche 100.000 Frauen in Berlin und zwei Millionen auf deutschem Gebiet. Diese Zahl - heiß diskutiert - aus kaum überleben medizinische Aufzeichnungen extrapoliert.

In einer ehemaligen Munitionsfabrik in dem heute das Staatsarchiv, zeigt mir, Martin Luchterhand einen Arm voll blauem Karton Ordner. Diese enthalten Abtreibung Aufzeichnungen datiert von Juli bis Oktober 1945 aus Neukölln, nur eine von Berlins 24 Bezirke - es ist ein kleines Wunder, dass sie unversehrt überlebt.

Abtreibungen illegal in Deutschland nach Artikel 218 des Strafgesetzbuches, aber Luchterhand, sagt: "Es war ein kleines Fenster für jene Frauen, wegen dieser besonderen Lage der Massenvergewaltigungen im Jahre 1945".

Wir werden wohl nie wissen, das wahre Ausmaß der Vergewaltigungen. Sowjetischen Militärgerichten und anderen Quellen bleiben klassifiziert. Das russische Parlament vor kurzem ein Gesetz verabschiedet, die besagt, dass jeder, der russischen Rekord im Zweiten Weltkrieg verunglimpft Geldstrafen und bis zu fünf Jahren Gefängnis konnte.

Vera Dubina, ein junger Historiker an der Universität für Geisteswissenschaften in Moskau, sagt sie wusste nichts von den Vergewaltigungen, bis ein Stipendium führte sie nach Berlin. Sie schrieb später ein Papier zu diesem Thema aber kämpfte er veröffentlicht zu werden.

"Die russischen Medien reagierten sehr aggressiv", sagt sie. "Die Leute wollen nur über unsere glorreichen Sieg im Großen Vaterländischen Krieg hören und jetzt wird es immer schwieriger, die richtige Forschung zu tun."

Vitaly Gelfand, der Sohn von der Roten Armee diarist Vladimir Gelfand, bestreitet nicht, dass viele sowjetische Soldaten zeigte großen Mut und die Opfer im Zweiten Weltkrieg - aber das ist nicht die ganze Geschichte, sagt er.

Kürzlich Vitaly ein Interview im russischen Radio, die eine gewisse antisemitischen Trolling auf Social Media ausgelöst, sagen das Tagebuch eine Fälschung, und er sollte klar aus, um Israel (er hat in der Tat lebte in Berlin für die letzten 20 Jahre). Doch er hofft, das Tagebuch wird in Russland noch in diesem Jahr veröffentlicht werden. Teile davon wurden in Deutsch und Schwedisch übersetzt.

"Wenn die Menschen nicht wollen, um die Wahrheit, sie sich nur täuschen wissen", sagt er. "Die ganze Welt versteht, Russland versteht, und die Menschen hinter diesen neuen Gesetze über Diffamierung der Vergangenheit, auch sie es verstehen. Wir können uns nicht vorwärts bewegen, bis wir zurück."

Die Schlacht um Berlin (April bis Mai 1945)

• Nachdem die Rote Armee erobert Wien, Joseph Stalin befahl seinen Truppen auf Berlin, bestimmt, um die Stadt vor der US-Streitkräfte übernehmen
• Zweieinhalb Millionen Rotarmisten, 6.000 Panzer und mehr als 40.000 Geschütze waren im Einsatz, unter anderem Flugzeuge unterstützt
• Nach schweren Kämpfen und erhebliche Verluste, bis zum 21. April, Soldaten der Roten Armee hatte den Vorstädten von Berlin eingetragen
• In einer Mitarbeiterkonferenz am 22. April Adolf Hitler kam nahe an die Niederlage einzugestehen, sondern entschlossen zu kämpfen, Regie Truppen aus seinem unterirdischen Bunker
• Als die sowjetischen Truppen die Stadt nahm, wird geschätzt, dass fast 100.000 Frauen wurden von Soldaten der Roten Armee vergewaltigt
• Am 30. April Hitler hat sich umgebracht und um 2 Möge der Reichstag gefallen

World War Two: History's most savage and devastating war

Der Raub von Berlin BBC World Service am Samstag, 2. Mai um 18.06 und Sonntag, den 3. Mai um 11.06, oder hören auf  iPlayer