Σιλεσία 1945: Με εθνοκάθαρση η πρώτη τιμωρία των Γερμανών για τα εγκλήματα τους στο Β΄ ΠΠ

Οι δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού έφθασαν στα ανατολικά σύνορα του Ράιχ το φθινόπωρο του 1944. Τους επόμενους μήνες η Ανατολική Πρωσία, η Πομερανία και η Σιλεσία θα γνώριζαν την πιο συγκλονιστική τραγωδία που έπληξε τον γερμανικό λαό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οδήγησε στην έξωση των γερμανικών πληθυσμών από τις πατρογονικές τους εστίες

Οι καθοδηγητές είχαν διαδώσει στη Ρωσία, με κάθε λεπτομέρεια τις βαρβαρότητες της Βέρμαχτ και των SS. Το αποτέλεσμα ήταν το πιο τρομακτικό μακελειό της Ιστορίας, με τεθωρακισμένα να συνθλίβουν κάτω από τις ερπύστριές τους φάλαγγες προσφύγων, ομαδικούς βιασμούς, λεηλασίες και καταστροφές.

Χιλιάδες γυναικόπαιδα πέθαναν από το κρύο ή σφαγιάστηκαν επειδή οι επικεφαλής του Ναζιστικού Κόμματος, αρνούμενοι να δεχτούν την ήττα, είχαν απαγορεύσει την εκκένωση των αμάχων.

Περισσότεροι από επτά εκατομμύρια άνθρωποι δραπέτευσαν προς τη Δύση φοβούμενοι τα αντίποινα του Κόκκινου Στρατού.

Δεν είχαν όμως όλοι την ίδια μοίρα. Κάποιοι υπέφεραν αφόρητα, κάποιοι άλλοι σώθηκαν από θαύμα.

Οι Σοβιετικοί στρατιώτες συμπεριφέθηκαν απέναντι στις Γερμανίδες και τα παιδιά με τη μεγαλύτερη γενναιοφροσύνη, αλλά και τη μεγαλύτερη σκληρότητα.

Το ηθικό αυτό χάος ήταν αποτέλεσμα μιας τιτανομαχίας μεταξύ δυο τυράννων που αδιαφορούσαν για τη ζωή των πιστών τους.

Οι Ναζί έστελναν δεκατετράχονα αγόρια πάνω σε ποδήλατα ενάντια στα σοβιετικά άρματα σε αποστολές αυτοκτονίας, ενώ, καθώς ο Κόκκινος Στρατός περικύκλωνε το Βερολίνο, τα αποσπάσματα των SS χτένιζαν την πόλη και εκτελούσαν ή κρέμαγαν επιτόπου κάθε άντρα που δεν βρισκόταν στη θέση του

Από την άλλη πλευρά, ο Σοβιετικός Στρατός, διψώντας για εκδίκηση, έδειξε το πιο ωμό του πρόσωπο.

Οι πρώτες μαρτυρίες των Γερμανών προσφύγων ήταν συγκλονιστικές. Μιλούσαν για έναν εχθρό απάνθρωπο και εκδικητικό, ο οποίος λήστευε, βίαζε και σκότωνε δίχως διάκριση. Μάλιστα, ένας φανατικός Σοβιετικός συγγραφέας, ο εβραϊκής καταγωγής Ηλίας Έρενμπουργκ, διακήρυξε το μίσος του σε μια προκήρυξη κατά των Γερμανών: «Στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού… σκοτώστε, σκοτώστε! Στη γερμανική φυλή δεν υπάρχει τίποτα το καλό. Ακολουθήστε τις παραινέσεις του συντρόφου Στάλιν. Σκοτώστε για πάντα το φασιστικό θηρίο μέσα στη φωλιά του! Βιάστε τις Γερμανίδες και ταπεινώστε τη φυλετική τους υπερηφάνεια… Σκοτώστε. Σκοτώστε, ένδοξοι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού».

Νέμερσντορφ 20/21 Οκτωβρίου 1944: η ανατομία μιας σφαγής

Στις 19 Οκτωβρίου 1944 οι σοβιετικές προφυλακές εισέβαλαν στις επαρχίες Γκόλνταπ και Γκούμπινεν της Ανατολικής Πρωσίας. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 5 Νοεμβρίου, η 4η Γερμανική Στρατιά ανακατέλαβε τα συνοριακά χωριά. Εκείνο που αντίκρισε στο μικρό χωριό Νέμερσντορφ και κατόπιν στα γύρω χωριά, υπερέβαινε τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας και βαρβαρότητας.

Οι Σοβιετικοί υποχωρώντας προέβησαν σε ανελέητη σφαγή εκατοντάδων αθώων πολιτών, περιλαμβανομένων γυναικών και μικρών παιδιών. Οι γυναίκες είχαν βιασθεί και στη συνέχεια είχαν καρφωθεί στις πόρτες των αχυρώνων ή στα κάρα ή είχαν συνθλιβεί από τα σοβιετικά τεθωρακισμένα.

Δεν υπήρχε ούτε ένα μικρό παιδί ζωντανό. Σαράντα Γάλλοι αιχμάλωτοι πολέμου που εργάζονταν στα τοπικά αγροκτήματα, καθώς και κάποιοι Γερμανοί οι οποίοι δήλωσαν πρόθυμα ότι ήταν κομμουνιστές, εκτελέστηκαν από τα σοβιετικά στρατεύματα.

Στόχος του Κόκκινου Στρατού, με τις θηριωδίες αυτές, ήταν να κάμψει τελείως το ηθικό των Γερμανών, πολλοί από τους οποίους πίστευαν ακόμα ότι ο Χίτλερ ήταν ικανός να αναστρέψει την παλίρροια των γεγονότων.

Ένας από αυτούς ήταν ο στρατηγός Γκουντέριαν: «Αν ο Φύρερ πετύχει κάτι τέτοιο –και είμαι σταθερά πεπεισμένος ότι μια ημέρα θα έλθει η ευκαιρία– τότε δεν θα είναι απλώς ο άνθρωπος του αιώνα, αλλά ο άνθρωπος της χιλιετίας».

Οι Γερμανοί έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις σφαγές των Σοβιετικών. Ο γκαουλάιτερ Κοχ και ο Γκαίμπελς έστειλαν φωτογράφους και δημοσιογράφους για να καταγράψουν τις βιαιοπραγίες και η τραγωδία διαδόθηκε ως δείγμα της σοβιετικής βαρβαρότητας, αλλά και για να αποτελέσει κίνητρο αγωνιστικότητας για τους υπερασπιστές των ανατολικών γερμανικών επαρχιών.

Στην Ανατολική Πρωσία διανεμήθηκαν αφίσες που έδειχναν τα θύματα, ενώ σε όλους τους κινηματογράφους του Ράιχ προβλήθηκαν τα ανάλογα επίκαιρα. Πολλές γυναίκες που τα είδαν, έσπευσαν να προμηθευτούν δηλητήριο για να το πιουν σε περίπτωση που έπεφταν στα χέρια των Σοβιετικών.

Η έκθεση και το επίσημο πόρισμα της Διεθνούς Ιατρικής Επιτροπής που επισκέφθηκε τους τόπους της τραγωδίας, όπως και οι φωτογραφίες και τα ντοκουμέντα ουδέτερων παρατηρητών και δημοσιογράφων (Ελβετών, Σουηδών κ.ά.), πιστοποιούν το μέγεθος της σφαγής. Ένας Ελβετός δημοσιογράφος έγραψε σε μια εφημερίδα της Γενεύης («Genfer Courrier», 7/11/1944) τις εντυπώσεις του από την Ανατολική Πρωσία: «…Αποκεφαλισμοί και απαγχονισμοί αιχμαλώτων ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στις περιοχές που επισκέφθηκα. Στο Μπράουερσντορφ είδα δύο εργάτες κατακρεουργημένους. Μου είπαν ότι ήταν πρώην αιχμάλωτοι πολέμου, γαλλικής καταγωγής. Όχι πολύ μακριά από αυτούς, βρέθηκαν 30 νεκροί Γερμανοί αιχμάλωτοι της Βέρμαχτ. Είναι περιττό να περιγράψω τη θέα των δολοφονηθέντων».

Ένας αυτόπτης μάρτυρας, ο Γιόχαμ Ράις, περιέγραψε τα γεγονότα: «Ύστερα από μια γερμανική αντεπίθεση, το μέτωπο σταθεροποιήθηκε και ο εχθρός υποχώρησε στις βάσεις του. Μετά την αναφορά (τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Οκτωβρίου 1944) κατευθυνθήκαμε προς το Νέμερσντορφ… Αριστερά και δεξιά στους παρακείμενους αγρούς υπήρχαν σωροί πτωμάτων.

Μικρά παιδιά, νεαρά κορίτσια και ηλικιωμένες γυναίκες, φρικτά παραμορφωμένες σε σημείο που δεν αναγνωρίζονταν. Ανάμεσα στους νεκρούς εντοπίσαμε αρκετούς πρόσφυγες και μερικούς Γάλλους πρώην αιχμαλώτους πολέμου.

Ορισμένοι στρατιώτες της Βέρμαχτ μίλησαν για γυμνές σταυρωμένες γυναίκες που βρήκαν νεκρές στις θύρες μιας σιταποθήκης. Παράλληλα στον δημόσιο δρόμο (Reichslrasse 132) υπήρχε διάσπαρτο σοβιετικό υλικό: φορτηγά αυτοκίνητα, κατεστραμμένα πυροβόλα και άρματα μάχης…

Στο πρώτο αγρόκτημα που συναντήσαμε, αριστερά του δρόμου, δίπλα σε μια άμαξα, είδαμε τέσσερις γυμνές γυναίκες με δεμένα τα χέρια. Λίγο πιο κάτω, στο πανδοχείο «Roler Krug», κατεβάσαμε από τις πόρτες δύο γυμνές γυναίκες που τις είχαν σταυρώσει με καρφιά. Στη συνέχεια, ερευνώντας στα σπίτια, βρήκαμε συνολικά 72 γυναίκες και παιδιά φρικτά παραμορφωμένα. Οι περισσότεροι είχαν δολοφονηθεί με κάποιο σκληρό αντικείμενο.

Σε μια πολυθρόνα βρήκαμε μια ηλικιωμένη γυναίκα νεκρή. Της έλειπε το μισό κεφάλι. Προφανώς είχε χτυπηθεί με τσεκούρι ή φτυάρι. Τα πτώματα μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο του χωριού, όπου παρέμειναν άταφα επί τρεις ημέρες. Την τέταρτη ημέρα εμφανίσθηκε μια διεθνής αντιπροσωπεία από γιατρούς που εξέτασαν τους δολοφονηθέντες. Κοινή διαπίστωση ήταν ότι όλες οι γυναίκες 8-84 ετών είχαν βιασθεί και κακοποιηθεί σεξουαλικά».

Η κάθοδος στην Κόλαση

Μια συγκλονιστική και πολύ εύστοχη περιγραφή έδωσε ο Ελβετός ανταποκριτής Κόνραντ Βάρνερ για τους κατοίκους του Βερολίνου: «Οι άνθρωποι στον δρόμο, στα καταστήματα και στα μέσα συγκοινωνίας είχαν άθλια όψη εκείνον τον γκρίζο Νοέμβριο, κατά το πέμπτο έτος του πολέμου. Οι κάτοικοι ήταν χλωμοί, με βαθουλωμένα μάτια. Παλιά ρούχα κάλυπταν τ’ αδυνατισμένα τους κορμιά. Ωστόσο, αν και καταπονημένοι, βρίσκονταν σε συνεχή εγρήγορση και διακρίνονταν από μια μη φυσιολογική υπερκινητικότητα εξαιτίας του έντονου φόβου για την ύπαρξή τους. Αυτή η εγρήγορση είχε προκύψει από την κατάσταση ανάγκης που βίωναν. Δεν επιτρεπόταν να φθάσουν αργά στα καταστήματα, επειδή θα έβρισκαν τα διάφορα αγαθά σε έλλειψη. Δεν έπρεπε να φθάσουν αργά στη στάση του τραμ, διότι αυτό θα είχε περάσει και οι θέσεις στη στάση θα ήταν κατειλημμένες. Δεν έπρεπε να αργήσουν στην εργασία, επειδή διαφορετικά θα είχαν κρατήσεις στον μισθό τους. Δεν έπρεπε να καθυστερήσουν στο εστιατόριο, διότι δεν θα έβρισκαν να φάνε. Επίσης έπρεπε να φθάσουν νωρίς στο σπίτι, διαφορετικά θα αιφνιδιάζονταν στον δρόμο από τον συναγερμό. Επιπλέον η βιασύνη και η φούρια αποτελούσαν αντίδοτα στην περισυλλογή και στις βαθιές υπαρξιακές αγωνίες».

Ο Γκαίμπελς είχε προειδοποιήσει τους Γερμανούς ότι οι Μπολσεβίκοι ήταν μια ασιατική ορδή, ένας βαρβαρικός όχλος με τάσεις καταστροφής και πρωτόγονης εκδίκησης.

Σαν αποτέλεσμα, εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι των ανατολικών γερμανικών περιοχών έφυγαν προς τα δυτικά, αντιμετωπίζοντας το τρομερό κρύο του χειμώνα και την απειλή των σοβιετικών αρμάτων, για να σχηματίσουν τη μεγαλύτερη έξοδο προσφύγων που θα έβλεπε η Ευρώπη σε ολόκληρο τον 20ό αιώνα. «Στην πόλη δεν έχει απομείνει ούτε ένας κάτοικος», σημείωνε ένας Σοβιετικός στρατιώτης στις 23 Ιανουαρίου 1945 φθάνοντας στο Ίνστερμπουργκ. «Και τι μ’ αυτό; Δεν θα τους τρώγαμε».

Μπορεί να μην τους έφαγαν, το Ίνστερμπουργκ όμως καταστράφηκε. Το κάστρο και οι κομψές εκκλησίες της πόλης με τα ψηλά καμπαναριά, πυρπολήθηκαν. Πτώματα ανθρώπων και αλόγων κείτονταν στους δρόμους, δίπλα σε εγκαταλειμμένα φορτηγά και καμένα έπιπλα.

Ο πόλεμος είχε εθίσει τους περισσότερους άνδρες του Κόκκινου Στρατού στη βία, όμως αυτό που συνέβαινε στις γερμανικές περιοχές, υπερέβαινε κατά πολύ ένα απλό ξέσπασμα οργής.

Ένας νεαρός αξιωματικός, ο Λεονίντ Ραμπίτσεφ, περιέγραψε χρόνια αργότερα τις ωμότητες στις οποίες ήταν μάρτυρας: «Γυναίκες, μητέρες παιδιών, είναι ξαπλωμένες δεξιά και αριστερά στον δρόμο μας και μπροστά σε καθεμιά τους στέκει ένας τραχύς όχλος ανδρών με κατεβασμένα παντελόνια… Οι γυναίκες που αιμορραγούν ή χάνουν τις αισθήσεις τους πετιούνται στο πλάι και όσες προσπαθούν να σώσουν τα παιδιά τους πυροβολούνται από τους άνδρες μας».

Εκείνη τη νύκτα ο Ραμπίτσεφ και οι στρατιώτες του κοιμήθηκαν σε ένα εγκαταλειμμένο γερμανικό καταφύγιο. Σε κάθε δωμάτιο υπήρχαν πτώματα: πτώματα μικρών παιδιών, γερόντων και γυναικών που είχαν υποστεί ολοφάνερα ομαδικό βιασμό πριν από τον θάνατό τους. Η θέα των πτωμάτων δεν κλόνιζε πια κανέναν. «Ήμασταν τόσο κουρασμένοι», γράφει ο Ράμπιτσεφ, «που ξαπλώσαμε στο έδαφος ανάμεσά τους και αποκοιμηθήκαμε».

Την επόμενη μέρα σε ένα άλλο κτίριο βρήκαν πτώματα γυναικών που είχαν βιασθεί και στη συνέχεια ακρωτηριαστεί. Πολλοί Σοβιετικοί αξιωματικοί είχαν κλονιστεί από αυτή την αναίτια ερήμωση των γερμανικών πόλεων και τις μαζικές δολοφονίες, όμως οι υπεύθυνοι πολιτικοί καθοδηγητές του Κόμματος είχαν έτοιμη την απάντηση: «Οι Φριτς λεηλάτησαν ολόκληρο τον κόσμο… γι’ αυτό έχουν τόσα πολλά. Έκαψαν τα πάντα στη χώρα μας και τώρα κάνουμε το ίδιο στη δική τους.

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τους λυπόμαστε». Αν κάποιος Σοβιετικός στρατιώτης αρνιόταν να συμμετάσχει σε έναν ομαδικό βιασμό τρομοκρατημένων γυναικών, θεωρείτο δειλός ή ανίκανος, ενώ το ενδιαφέρον του για τους αιχμαλώτους εκλαμβανόταν ως «μπουρζουάδικος ανθρωπισμός». Ένας Σοβιετικός αξιωματικός, ο Λεβ Κοπέλεφ, συνελήφθη μερικές εβδομάδες μετά την πρώτη του διαμαρτυρία.

Εκείνον τον παγωμένο χειμώνα του 1944, ο Σοβιετικός Στρατός δεν είχε τίποτα το «μπουρζουάδικο» ή το «ανθρωπιστικό».

Οι Γερμανοί δεν περίμεναν βέβαια οίκτο από τους Σοβιετικούς. «Στις λίγες γερμανικές περιοχές που κατέχονται από τον Κόκκινο Στρατό», ανέφερε ένα έγγραφο της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών, «η συμπεριφορά των στρατιωτών είναι ακριβώς όπως είχε προβλεφθεί στις αρχές του πολέμου, στις περισσότερες των περιπτώσεων: είναι φρικιαστική. Κτηνώδεις φόνοι, βιασμοί νεαρών γυναικών και κοριτσιών, καθώς και ανάλγητες καταστροφές, πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση».

Ένας Σοβιετικός αιχμάλωτος είπε στους Γερμανούς που τον συνέλαβαν ότι υπήρχε μια συγκεκριμένη οδηγία του Στάλιν, η οποία έλεγε ότι έπρεπε να υπάρξει εκδίκηση για τις γερμανικές ωμότητες. Ένα πακέτο με επιστολές Σοβιετικών στρατιωτών που έπεσε στα χέρια της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών τον Φεβρουάριο του 1945, αποδείκνυε τη σκληρή πραγματικότητα: «Η καρδιά σου γεμίζει ευτυχία, καθώς διασχίζεις μια καιγόμενη γερμανική πόλη», έγραφε κάποιος στους γονείς του.

«Εκδικούμαστε για όλα και η εκδίκησή μας είναι δίκαιη. Φωτιά για τη φωτιά, αίμα για το αίμα, θάνατος για τον θάνατο!» (Ομοσπονδιακά Αρχεία – Bundesarchiv, RH2-2688, 12).

Όπως έχει γράψει η Βρετανίδα συγγραφέας Κάθριν Μεριντέιλ, αφού μελέτησε επί πολλά χρόνια τα σοβιετικά αρχεία, «μάρτυρες όπως ο Κοπέλεφ σύντομα έγιναν παρίες, τα θύματα διώχθηκαν ή αναγκάστηκαν να σιωπήσουν».

Η περιγραφή του Κοπέλεφ για την κατάληψη του Νάιντενμπουργκ ήταν συγκλονιστική.

Ανέφερε άγριους βιασμούς και εκτελέσεις αθώων πολιτών. Η σοβιετική προπαγάνδα διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αντιλήψεων για τον εχθρό και τη «δικαιολογημένη εκδίκηση».

Οι γυναίκες σήκωσαν το βάρος αυτής της βίας, όμως και οι άνδρες Γερμανοί υπήρξαν επίσης θύματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί βιασμοί γίνονταν μπροστά στα μάτια των συζύγων, των πατέρων και των παιδιών.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι ήταν ανίκανοι να αποτρέψουν το μοιραίο και παρακολουθούσαν τις γυναίκες και τις μητέρες τους να βιάζονται από στίφη μεθυσμένων ανδρών.

Όπως γράφει η Μεριντέιλ, ένας Γερμανός δικηγόρος είχε σταθεί στο πλευρό της Εβραίας συζύγου του καθ’ όλη τη διάρκεια της κυριαρχίας των ναζί, αρνούμενος να τη χωρίσει, παρά τους κινδύνους που διέτρεχε.

Όταν έφθασαν οι Σοβιετικοί, την προστάτευσε πάλι, τουλάχιστον μέχρι να τον χτυπήσει μια ρωσική σφαίρα. Αιμόφυρτος παρακολούθησε τρεις άνδρες να βιάζουν τη γυναίκα του.

Ο «δάκτυλος του Θεού»

Για να νικήσει τον πολύ καλά εκπαιδευμένο, οργανωμένο και μαχητικό γερμανικό στρατό, ο Στάλιν στρατολόγησε άνδρες από τις φυλές που κατοικούσαν στα βάθη της Ασίας και τους έβαλε στην πρώτη γραμμή, καθώς ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τους Γερμανούς.

Οι άγριες αυτές φυλές επέπεσαν πάνω στους Γερμανούς ως «δάκτυλος του Θεού», όπως παλιά είχε επιπέσει ο Αττίλας, πραγματοποιώντας επιδρομές και λεηλασίες, χωρίς να κάνουν διάκριση ανάμεσα σε στρατιώτες και άμαχο πληθυσμό.

Στις 3 Απριλίου 1945, ο Στάλιν μαζί με τον στρατάρχη Ζούκοφ και τον Ιβάν Κόνιεφ, που είχε την προσωνυμία «ο στρατηγός που δεν υποχώρησε ποτέ», κατέστρωσαν τα τελικά σχέδια της μάχης του Βερολίνου.

Στο τέλος της σύσκεψης αποφασίστηκε ως ημερομηνία έναρξης της μάχης η 16η Απριλίου.

Η ημερομηνία αυτή αποτελούσε άκρως απόρρητη πληροφορία και για το λόγο αυτό ανακοινώθηκε στους δύο στρατάρχες προφορικά.

Ο Γκεόργκι Ζούκοφ και ο Ιβάν Κόνιεφ, έσπευσαν να μεταβούν στις διοικήσεις των μετώπων τους. Μολονότι το διάστημα που μεσολαβούσε έως την έναρξη της μάχης ήταν πολύ μικρό, έπρεπε απαραίτητα να χρησιμοποιηθεί για την αναδιοργάνωση και ενίσχυση των σοβιετικών δυνάμεων που τις αποτελούσαν κυρίως Μογγόλοι, που δεν έδειχναν κανένα έλεος στη μάχη.

Εντούτοις πολλές από τις μεραρχίες τυφεκιοφόρων του στρατάρχη Ζούκοφ, αριθμούσαν μόλις 3.200 άνδρες, τη στιγμή που η κανονική σύνθεση τους προέβλεπε 10.000 έως 12.000 άνδρες.

Ο Στάλιν πλήρωνε έτσι με το ίδιο νόμισμα τους Γερμανούς, που θεωρούσαν τους Ρώσους υπάνθρωπους.

Σύμφωνα με τη θεωρία τους Χίτλερ περί Άριας φυλής, μεταξύ των υπανθρώπων περίοπτη θέση κατέχουν οι Σλάβοι, οι οποίοι, αν και έχουν ινδοευρωπαϊκή καταγωγή και οι περισσότεροι από αυτούς είναι ξανθοί και γαλανομάτηδες, κατά τους οπαδούς του ναζισμού είναι μια ράτσα βαθιά μολυσμένη, κατάλληλη για δουλεία στην καλύτερη περίπτωση και για εξάλειψη στη χειρότερη.

Ο φόρος αίματος που πλήρωσαν οι Σλάβοι κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει σήμερα ξεχαστεί από τον πολύ κόσμο.

Σχεδόν 31 εκατομμύρια άνθρωποι (στρατιώτες και πολίτες) έχασαν τη ζωή τους στην Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Ρωσία, ενώ ο συνολικός αριθμός των νεκρών του πολέμου ήταν 60 εκατομμύρια.

Οι μισοί επομένως από αυτούς που χάθηκαν ήταν οι σλαβικοί πληθυσμοί τεσσάρων μόνο χωρών.

«Κανένα έλεος!» ήταν η διαταγή που είχαν οι Γερμανοί στρατιώτες, όταν βρίσκονταν μπροστά σε Σοβιετικούς. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί Σοβιετικοί διανοούμενοι, εξόρκιζαν τους Σοβιετικούς στρατιώτες να μη λυπηθούν τη ζωή των Γερμανών, ακόμη και αν επρόκειτο για γυναίκες ή νήπια – και να εκδικηθούν για τα δεινά που υπέστη η χώρα τους από τη γερμανική κατοχή.

Ακόμη και ο συνήθως φειδωλός σε δηλώσεις στρατάρχης Ζούκοφ παρότρυνε τους στρατιώτες του να μη δείξουν έλεος στους κατοίκους των γερμανικών πόλεων που θα καταλάμβαναν.

Κατά συνέπεια, πολλοί ήταν οι Σοβιετικοί στρατιώτες που διαπνέονταν από το αίσθημα της εκδίκησης.

Ο Στάλιν, αναγνωρίζοντας τις θυσίες των Σοβιετικών στρατιωτών της ευρωπαϊκής Ρωσίας, που αντιμετώπισαν την εισβολή των Γερμανών (επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα») συμπλήρωσε τα κενά των περισσότερων μονάδων του Κόκκινου Στρατού με Μογγόλους, Καλμούχους, Τατάρους, Κιργίσιους, Αρμένιους, Τσετσένους και Αζερμπαϊτζανούς.

Οι άνδρες αυτοί συγκρότησαν τα πρώτα τμήματα εφόδου και σε αυτούς αποδίδεται το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τους φόνους, τους βιασμούς και τις βιαιοπραγίες που διαπράχθηκαν στο Βερολίνο εναντίον των αμάχων, τόσο κατά τη διάρκεια της μάχης όσο και μετά την κατάληψη της πόλης.

Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Στάλιν απέσυρε τα στρατεύματα αυτά και τα αντικατέστησε με εξευγενισμένους Ρώσους από την ευρωπαϊκή Ρωσία.

Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύεται, η μόρφωση των Σοβιετικών αξιωματικών που ήταν απόφοιτοι στρατιωτικών σχολών ήταν υψηλού επιπέδου, ενώ οι περισσότεροι ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί γνώριζαν τη γερμανική γλώσσα, την οποία είχαν διδαχθεί στις σχολές πολέμου.

Οι αξιωματικοί αυτοί δεν προέβησαν σε βιαιοπραγίες, αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις εμπόδισαν τους Σοβιετικούς ασιατικής καταγωγής που είχαν υπό τις διαταγές τους να διαπράξουν βαρβαρότητες.

Η επέλαση του «Κόκκινου Τυφώνα»

Πολλοί Γερμανοί, κάτω από το βάρος της ψυχολογικής πίεσης των βιασμών και των άλλων ωμοτήτων, προτίμησαν να αυτοκτονήσουν. Η είδηση ότι οι Σοβιετικοί πλησίαζαν και θα βίαζαν τις γυναίκες τους, έδιωχνε κάθε αναστολή και φόβο για τον θάνατο.

Μια αναφορά της ΝKVD του 1oυ Μετώπου της Λευκορωσίας υπό τον στρατάρχη Ζούκοφ, περιέγραφε με ψυχραιμία την εικόνα που είδαν οι Σοβιετικοί στρατιώτες σε έναν γερμανικό οικισμό.

«Σε ένα σπίτι βρήκαμε οκτώ Γερμανούς», έναν γέροντα, πέντε γυναίκες και δύο παιδιά 12-13 χρόνων. Όμοια με πολλούς –εκατοντάδες– άλλους, είχαν αυτοκτονήσει με απαγχονισμό.

Ο τρόμος της ύστατης στιγμής ήταν ζωγραφισμένος στα εξογκωμένα μάτια τους. Κάποιοι ντόπιοι μάρτυρες κατέθεσαν πως παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες γυναίκες του οικισμού είναι σχετικά ηλικιωμένες, τα θύματα τρομοκρατήθηκαν επειδή οι Ρώσοι στρατιώτες βίαζαν τις Γερμανίδες».

Λίγο πριν από τη μεγάλη σοβιετική επίθεση στις ανατολικές επαρχίες του Ράιχ τον Ιανουάριο του 1945, ο στρατηγός Γκουντέριαν κατέδειξε στον Χίτλερ τις γερμανικές αδυναμίες. Σύμφωνα με τον ίδιο, η υπεροχή του Κόκκινου Στρατού εκτιμήθηκε ως εξής: πεζικό 11:1, άρματα μάχης 7:1, πυροβολικό 20:1, αεροπορία 20:1.

Η συνάντηση του Γκουντέριαν με τον Χίτλερ στο Τσίγκενμπεργκ δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Ο ηγέτης του Ράιχ επανέλαβε την άποψή του ότι οι υπολογισμοί της υπηρεσίας πληροφοριών ήταν «απολύτως ηλίθιοι» και πως ο άνθρωπος που συνέλεξε τα στοιχεία αυτά θα έπρεπε να κλειστεί σε ψυχιατρικό ίδρυμα! Εκνευρισμένος ο Γκουντέριαν είπε πως το Ανατολικό Μέτωπο ήταν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και αν έσπαγε σε κάποιο σημείο, όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα θα κατέρρεε. Ο απογοητευμένος στρατηγός επέστρεψε στο στρατηγείο του βλέποντας την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Πρωσία, να απειλείται με καταστροφή.

Ωστόσο οι Γερμανοί θα συνέχιζαν τον αγώνα. Η κατοχή και η λεηλασία των οικισμών της Ανατολικής Πρωσίας το περασμένο φθινόπωρο, έδειχνε ξεκάθαρα την τύχη που ανέμενε τον γερμανικό λαό, αν ο «Κόκκινος Τυφώνας» δεν συγκρατείτο.

Στις 12 Ιανουαρίου 1945 ο Σοβιετικός Στρατός εξαπέλυσε τη μεγάλη του αντεπίθεση, καλύπτοντας ένα τεράστιο μέτωπο από την Ανατολική Πρωσία έως την Ουγγαρία.

Το κύριο βάρος της επίθεσης στην Ανατολική Πρωσία και στην κεντρική Πολωνία, με κατεύθυνση τη Σιλεσία, θα αναλάμβαναν το 3ο Λευκορωσικό Μέτωπο του στρατηγού Τσερνιαχόφσκυ, το 2ο Λευκορωσικό Μέτωπο υπό τη διοίκηση του Ροκοσόφσκυ, το 1ο Λευκορωσικό Μέτωπο υπό τον Ζούκοφ και το 1ο Ουκρανικό Μέτωπο υπό τον Κόνιεφ.

Πολύ σύντομα, στις 24 Ιανουαρίου, το 3ο Λευκορωσικό Μέτωπο έφθασε σε απόσταση βολής από το Κένιξμπεργκ, την πρωτεύουσα της Ανατολικής Πρωσίας, ενώ ο Ροκοσόφσκυ και ο Ζούκοφ προήλαυναν προς την Πομερανία και την κεντρική Πολωνία.

Παρ’ όλο που η Βέρμαχτ περίμενε τη σοβιετική αντεπίθεση, οι αδυναμίες της ήταν μεγάλες και η έλλειψη οργάνωσης και η αβεβαιότητα κυριαρχούσαν στις γερμανικές περιοχές.

Ο ιστορικός Άντονι Μπίβορ γράφει σχετικά: «Το πρωί, της 13ης Ιανουαρίου, την ημέρα της επίθεσης του Τσερνιαχόφσκυ, ένα τρένο έτοιμο προς αναχώρηση και με κατεύθυνση το Βερολίνο διατάχθηκε από τη Feldgendarmerie (Στρατιωτική Αστυνομία) να σταματήσει σε κάποιο σταθμό.

Οι στρατονόμοι ανακοίνωσαν ουρλιάζοντας τη διαταγή πως όλοι οι στρατιώτες που ανήκαν σε μεραρχίες των οποίων τους αριθμούς επρόκειτο να φωνάξουν, έπρεπε να κατέβουν από το τρένο και να παραταχθούν αμέσως.

Οι στρατιώτες που ετοιμάζονταν να φύγουν –πολλοί από τους οποίους δεν είχαν δει τις οικογένειές τους για τουλάχιστον δύο χρόνια– κάθισαν σφίγγοντας τα δόντια, προσευχόμενοι η μεραρχία τους να μην είναι ανάμεσα σε αυτές που θα φώναζαν. Ωστόσο, σχεδόν όλοι, υποχρεώθηκαν να κατέβουν και να παραταχθούν στην αποβάθρα. Όποιος δεν εμφανιζόταν, αντιμετώπιζε την ποινή του θανάτου.

Ο νεαρός στρατιώτης Βάλτερ Μπάγερ ήταν ένας από τους λίγους που γλίτωσαν. Χωρίς να μπορεί να πιστέψει την τύχη του, συνέχισε το ταξίδι που θα τον πήγαινε στην οικογένειά του στη Φρανκφούρτη επί του ποταμού Όντερ. Όμως και αυτός έμελλε να βρεθεί σύντομα αντιμέτωπος με τον Κόκκινο Στρατό, πιο κοντά στο σπίτι του απ’ ό,τι είχε ποτέ φανταστεί».

Στο μεταξύ, χιλιάδες πανικόβλητοι Γερμανοί πρόσφυγες ακολουθούσαν την καταπονημένη Βέρμαχτ μέσα σε χιονισμένους δρόμους που ήταν γεμάτοι κρατήρες από τις βολές του σοβιετικού πυροβολικού. Στη Βαλτική το Γερμανικό Ναυτικό, με αλλεπάλληλες επιχειρήσεις, μετέφερε σε ασφαλή λιμάνια της Δύσης πρόσφυγες που συνωστίζονταν στις ακτές.

Παράλληλα πλήθος αρχείων και θησαυρών μεταφέρθηκε από το Ανατολικό Μέτωπο στο Κρατικό Αρχείο του Μάρμπουργκ και αργότερα στο αλατωρυχείο Γκράσλεμπεν, κοντά στο Χέλμστετ.

Εκεί μεταφέρθηκε επίσης με πέντε βαγόνια το Κρατικό Αρχείο του Ντάντσιχ, όπως και το Κρατικό Αρχείο του Κένιξμπεργκ (μέσα σε επτά σιδηροδρομικά βαγόνια) με όλα τα έγγραφα του Γερμανικού Τάγματος και των Δουκών της Πρωσίας. Στην Ανατολή και στη Δύση οι Γερμανοί αγωνίζονταν με τη μαχητικότητα που διακρίνει τη φυλή τους.

Είναι χαρακτηριστική μια αναφορά που συνέταξε ένας καθοδηγητής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος τον Δεκέμβριο του 1944 περιγράφοντας την κατάσταση στο Δυτικό Μέτωπο: «Όσο περισσότερο παρακολουθεί κάποιος τη 19η Στρατιά στις σκληρές μάχες που δίνει στην Αλσατία, τόσο αυξάνεται ο θαυμασμός του για μια πολεμική κοινότητα που σε τελική ανάλυση δεν είναι τακτικός στρατός αλλά ένα ετερόκλητο πλήθος. Είναι εκπληκτικό, παρ’ όλα αυτά, ότι από αυτό το πλήθος ξεπήδησε ένας συνεκτικός οργανισμός.

Ακόμα και η ισχυρότερη βούληση καταρρέει στον αδιάκοπο πόλεμο. Πολλά άτομα βρίσκονται στα όρια της αντοχής τους.

Εάν μπορούσε κάποιος να τους εξασφαλίσει δύο ημέρες ύπνου, θα ήταν διαφορετικά.

Εξαιτίας των απωλειών, υπάρχουν συντάγματα των 80-150 ανδρών. Το γεγονός ότι τέτοιες μονάδες μπορούν ακόμα να επιτίθενται, είναι διπλά εντυπωσιακό.

Παντού ο αποφασιστικός παράγοντας είναι η ατομική απόδοση των μαχητών. Πολλοί αξιωματικοί το έχουν πάρει απόφαση ότι η ζωή τους τελειώνει και θέλουν να την πουλήσουν ακριβά».

Έρχονται οι Ρώσοι!

Στις 20 Ιανουαρίου 1945, η διοίκηση της γερμανικής Ομάδας Στρατιών Α, που αμυνόταν στην περιοχή της Σιλεσίας, πέρασε στα χέρια του στρατηγού Σαίρνερ. Ο Φέρντιναντ Σαίρνερ είχε τη φήμη του σκληρού και θαρραλέου εθνικοσοσιαλιστή μαχητή. Γράφει σχετικά ο Γκαίμπελς: «Ο Σαίρνερ δεν είναι ο τύπος του στρατηγού της πολυθρόνας ή των επιτελικών γραφείων. Περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του κοντά στα μάχιμα στρατεύματα, με τα οποία αναπτύσσει αμοιβαία εμπιστοσύνη, αν και είναι εξαιρετικά αυστηρός. Επιδεικνύει ιδιαίτερη σκληρότητα στο θέμα των «επαγγελματιών φυγόπονων», όπως περιγράφει εκείνους που συστηματικά προσπαθούν να αποφύγουν τη μάχη και τις δύσκολες καταστάσεις και εξαφανίζονται επιδέξια στα μετόπισθεν εφευρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες. Η μέθοδός του σχετικά με αυτούς τους τύπους είναι αρκετά βάρβαρη.

Τους κρεμά στο πλησιέστερο δένδρο, τοποθετώντας πάνω τους μια πινακίδα που γράφει: «Είμαι λιποτάκτης και έχω αρνηθεί να υπερασπιστώ τις Γερμανίδες και τα παιδιά τους».

Ωστόσο, ακόμα και ο «σκληρός» Σαίρνερ δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τη Σιλεσία. Στα μέσα Φεβρουαρίου η μεγάλη πόλη του Μπρέσλαου είχε πλήρως αποκοπεί και μέσα σε αυτήν είχαν παγιδευτεί 35.000 Γερμανοί στρατιώτες, 15.000 πολιτοφύλακες της VoIkssturm και 80.000 άμαχοι. Ο στρατάρχης Ιβάν Κόνιεφ αναφέρει στα απομνημονεύματά του: «Ολόκληρος ο θύλακας έμοιαζε να κοχλάζει Οι μονάδες της κυκλωμένης φρουράς χτυπούσαν εδώ και εκεί αναζητώντας απεγνωσμένα μια έξοδο. Μερικές φορές πολεμούσαν απελπισμένα, αλλά συνήθως παραδίδονταν.

Ένας τεράστιος αριθμός οχημάτων και ζωήλατων κάρων γεμάτων με ανθρώπους προκάλεσε συμφόρηση στους δρόμους νοτιοδυτικά του Μπρέσλαου. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να βρει έστω και μια μικρή έξοδο, το πλήθος αυτό επέστρεψε αργά στην πόλη. Η πολιορκία του Μπρέσλαου θα διαρκούσε 77 αγωνιώδεις ημέρες. Στον βορρά, στην Πομερανία, η κατάσταση ήταν ανάλογη. Μια Γερμανίδα που διέφυγε στα δυτικά κατέθεσε: «Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν μπόρεσαν να φύγουν μέσω του ποταμού Όντερ. Γέμισαν τους επαρχιακούς δρόμους, τα χωράφια, τα δάση, τα μονοπάτια.

Τίποτε δεν μπορούσε να συγκρατήσει τους Ρώσους. Στο δικό μας χωριό έφθασαν την 1η Μαρτίου (σ.σ. 1945). Όλα τα σπίτια λεηλατήθηκαν και όλες οι γυναίκες, από τη γηραιότερη μέχρι τα δωδεκάχρονα κορίτσια, ατιμάσθηκαν. Όλες, χωρίς καμία εξαίρεση, είχαμε την ίδια μοίρα…

Την επόμενη ημέρα βρήκαμε κάποιες νέες γυναίκες κρεμασμένες μαζί με τα παιδιά τους, επειδή δεν άντεχαν να εκτίθενται ξανά και ξανά σε αυτόν τον εξευτελισμό. Μια νεαρή δασκάλα από το χωριό Κριστ είχε κρυφτεί στο δάσος, αλλά τη βρήκαν. Ολόγυμνη την έσυραν πίσω στον επαρχιακό δρόμο, όπου έπεσαν επάνω της δεκάδες στρατιώτες, ο ένας μετά τον άλλον…

Επτά μέρες μετά την κατάληψη του χωριού, μας είπαν ότι έπρεπε να το εγκαταλείψουμε μέσα σε δέκα λεπτά! Εννιακόσιοι άνθρωποι ξεκινήσαμε την πορεία μέσα στο χιόνι. Θα μας πήγαιναν για καταναγκαστική εργασία στα ανατολικά. Ήταν φρικτή κατάσταση. Περπατούσαμε μέσα στη βροχή και στο χιόνι. Όποιος έπεφτε, πήγαινε χαμένος.

Κοιμόμασταν σε λεηλατημένες και εγκαταλειμμένες αγροικίες, στο χώμα, στα άχυρα, στο δάσος. Όποιος Ρώσος ήθελε, ερχόταν όποτε ήθελε και έπαιρνε όποια γυναίκα επιθυμούσε μπροστά στα μάτια των άλλων…

Στις 9 Μαρτίου μας ανέβασαν σε ένα μεταφορικό όχημα, κυρίως γυναίκες. Δουλεύαμε ασταμάτητα από το πρωί στις 6 μέχρι το βράδυ στις 9. Κάθε τόσο ερχόταν ένας στρατιώτης να ικανοποιήσει τα ένστικτά του με κάποια από εμάς. Ακόμα και μέσα στη νύκτα ξυπνούσαμε από τις κραυγές, τα ουρλιαχτά, που μαρτυρούσαν την παρουσία των στρατιωτών και την τύχη των γυναικών.

Όταν τελικά έφθασα στο χωριό, στο οποίο ήμουν για τελευταία φορά με τον άνδρα μου, οι άλλες γυναίκες μου είπαν ότι όλοι οι άνδρες ηλικίας 15-60 ετών είχαν απαχθεί, Περίπου 2.000 άνδρες δεν τούς ξαναείδαμε ποτέ, ούτε ακούσαμε κάτι, ούτε μάθαμε κάτι για την τύχη τους».

Η Ρίτα Μίλερ από το Ντάντσιχ δεν είχε διαφορετική τύχη. Η ίδια περιέγραψε τις εμπειρίες της ως εξής: «Το όνομά μου είναι Ρίτα Μίλερ και κατάγομαι από το Ντάντσιχ. Ζήσαμε την εισβολή των Ρώσων στο σπίτι μας. Ήμουν 17 ετών τότε. Ο πατέρας μου εργαζόταν στο εργοστάσιο μπύρας Ρίχαρντ Φίσερ στο Ντάντσιχ και δεν είχε κληθεί στη Βέρμαχτ. Λίγο πριν καταλάβουν οι Ρώσοι το Ντάντσιχ (Μάρτιος 1945 ) επιχειρήσαμε να διαφύγουμε μαζί με δύο Γερμανούς στρατιώτες πάνω σε ένα κάρο, προς το εσωτερικό της πόλης. Τα ρωσικά αεροπλάνα όμως ανατίναξαν τις γέφυρες και εγκλωβιστήκαμε. Ο πατέρας μου και ο 9χρονος αδελφός μου αποκόπηκαν και έμειναν πίσω. Η μητέρα μου και ο μικρότερος αδελφός μου –που ήταν τότε πέντε ετών– τρύπωσαν σε ένα αντιαεροπορικό καταφύγιο στο κέντρο του Ντάντσιχ, όπου υπήρχαν πολλοί τραυματίες στρατιώτες. Η μητέρα μου τραυματίσθηκε από ένα βλήμα και για μερικές ημέρες δεν μπορούσε να μιλήσει. Δεν υπήρχε τίποτε από φαγητό, μόνο πάρα πολλά τσιγάρα. Εκεί η μητέρα μου άρχισε το κάπνισμα, εγώ δεν μπόρεσα να το μάθω ποτέ. »Ύστερα από πολλές αεροπορικές επιδρομές, εισέβαλαν οι Ρώσοι στο καταφύγιο. Μας έβγαλαν με τη βία έξω. Ήμουν μόλις 17 ετών, χωρίς καμία σεξουαλική εμπειρία. Με άρπαξαν από τη μητέρα μου και τον αδελφό μου, ενώ ένας Ρώσος σημάδευε τη μητέρα μου με ένα πιστόλι. Ένας από αυτούς με οδήγησε σε ένα φυλάκιο και με βίασε. Το επόμενο πρωινό συγκέντρωσαν πολλά νέα κορίτσια και τα κλείδωσαν σε ένα σπίτι. Εμένα με οδήγησαν σε μια φυλακή της Βέρμαχτ στο Γκράουντενς. Είδα πολλούς νέους και ηλικιωμένους, απαγχονισμένους στο δρόμο ( … ). Όσους δεν μπορούσαν να βαδίσουν, απλά τους τουφέκιζαν. Στο Γκράουντενς με κλείδωσαν με άλλα τέσσερα κορίτσια σε ένα κελί. Μια φορά την ημέρα μας έδιναν λίγο ψωμί και σούπα. Στο προαύλιο της φυλακής όπου μας επιτρεπόταν να κάνουμε έναν καθημερινό περίπατο, υπήρχαν Ρωσίδες φύλακες οι οποίες μας επέβλεπαν. Μας τρομοκρατούσαν λέγοντας ότι θα μας στείλουν στη Σιβηρία».

Στις 22 Ιανουαρίου οι Ρώσοι εισέβαλαν στο Αλενστάιν και στις 23 του μήνα η 5η Τεθωρακισμένη Στρατιά Φρουρών κατέλαβε το Έλμπινγκ. Σε ολόκληρη την έκταση του μετώπου τα ρωσικά τεθωρακισμένα και το πεζικό είχαν αποδυθεί σε μια θανάσιμη σύγκρουση, ανάμεσα σε πλήθη προσφύγων οι οποίοι έφευγαν προς τα δυτικά υπό πολύ αντίξοες συνθήκες, λόγω του χειμώνα. Γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι κουβαριασμένοι μέσα σε φάλαγγες από κάρα φορτωμένα με προμήθειες, τραγικές φιγούρες που αργοσέρνονταν στο χιόνι, είχαν αποδεκατιστεί από τα σοβιετικά Τ-34.

Ένας Σοβιετικός αξιωματικός, περιγράφοντας την ερήμωση που συνάντησε η μονάδα του στην ύπαιθρο όταν πέρασαν τα σύνορα και εισέβαλαν στην Ανατολική Πρωσία, είπε ότι οι μόνοι άμαχοι που συνάντησαν ήταν δύο γέροι, τους οποίους οι άνδρες του σκότωσαν με τις ξιφολόγχες τους.

Όταν κάποιοι από τους αμάχους έκαναν την ανοησία να διαμαρτυρηθούν για τις λεηλασίες, οι στρατιώτες τους πυρπόλησαν τα σπίτια. Σε κάποια πόλη της Ανατολικής Πρωσίας, η οποία είχε καταληφθεί από τη μονάδα του λοχαγού Βασίλι Κριλόφ, εμφανίστηκαν μερικές Ρωσίδες καταδικασμένες από τους Γερμανούς σε καταναγκαστικά έργα και προσπάθησαν να εξηγήσουν πόσο μεγάλη διαφορά υπήρχε ανάμεσα στους καλούς και στους κακούς Γερμανούς. Ένας Ρώσος αξιωματικός αποκρίθηκε ωμά: «Δεν έχουμε καιρό να ταξινομήσουμε τους φασίστες».

Η επίσκεψη του Γκαίρινγκ

Στις αρχές Φεβρουαρίου, ο Αυστριακός συνταγματάρχης των SS, Ότο Σκορτσένυ, εκλήθη να αναλάβει την άμυνα του προγεφυρώματος του Σβεντ επί του ποταμού Όντερ. Είχε στη διάθεσή του μια δύναμη 15.000 ανδρών αποτελούμενη από Γερμανούς, Νορβηγούς, Δανούς, Ολλανδούς, Βέλγους και Γάλλους εθελοντές των Waffen SS. Η υπεροχή του εχθρού σε πεζικό, άρματα μάχης, πυροβολικό κα αεροπορία ήταν 15:1. Παρά τους καταθλιπτικούς αριθμούς, οι Γερμανοί αμύνθηκαν. Τέσσερις παλαιοί σύντροφοι του Σκορτσένυ, που συμμετείχαν μαζί του στην απελευθέρωση του Μουσολίνι στο Γκραν Σάσο της Ιταλίας, σκοτώθηκαν σε μάχες σώμα με σώμα, όμως το μέτωπο κράτησε  για λίγες ημέρες.

Ενθαρρυμένος από την προσωρινή ανάπαυλα, ο Χέρμαν Γκαίρινγκ επισκέφθηκε τον Σκορτσένυ στο Σβεντ: «Στον σταθμό διοίκησής μου στο Σβεντ», γράφει ο Σκορτσένυ, «συνάντησα αιφνιδιαστικά τον στρατάρχη Γκαίρινγκ. Το επιτελείο του τηλεφωνούσε συχνά για να πληροφορηθεί πώς εξελίσσεται η κατάσταση. Ερχόταν, είπε, ως γείτονας. Η περίφημη έπαυλή του στο Κάρινχολ βρισκόταν λίγο δυτικότερα. Ο στρατάρχης δεν ήλθε με λαμπρή στολή και δεν έφερε διακριτικά στο γκρίζο του χιτώνιο. Ήθελε να είναι στο μέτωπο και, κατά τη γνώμη μου, τίποτε δεν μπορούσε να του αλλάξει γνώμη. Ένας στρατηγός από τη συνοδεία του, όμως, μου ψιθύρισε: “Θα είναι υπ’ ευθύνη σας”!

Μόλις σκοτείνιασε, διέταξα τα οχήματα να σταματήσουν στον δρόμο προς το Νίντερκρονιγκ και συνεχίσαμε πεζοί. Μερικές φορές πέφταμε στο παγωμένο έδαφος, όταν κάποιο βλήμα πυροβολικού του εχθρού έπεφτε κοντά μας.
Ο Γκαίρινγκ ενδιαφερόταν κυρίως για τα εχθρικά άρματα, μερικά από τα οποία καίγονταν τριγύρω. Ήθελε οπωσδήποτε να επισκεφθεί ένα αντιαεροπορικό πυροβόλο των 88 mm από εκείνα που χρησιμοποιούσαμε ως αντιαρματικά και να συγχαρεί τους χρήστες του. Εκτός από χειραψίες, τους μοίρασε ποτά, τσιγάρα και πούρα με τα οποία ήταν πάντα καλά εφοδιασμένος. Την ίδια διανομή έκανε στον σταθμό διοίκησης των αλεξιπτωτιστών μας.

Είχε νυχτώσει τελείως, όταν συνόδευσα τον Γκαίρινγκ στη μεγάλη γέφυρα του Όντερ. “Δεν πρέπει να περάσουν τον Όντερ το πρωί από εδώ”, μου είπε. “Ποτέ, όσο μπορούμε να αμυνόμαστε, στρατάρχα!” του απάντησα».

Η πτώση του Πόζεν

Στις 18 Φεβρουαρίου έπεσε το Πόζεν (τότε Πρωσία, σήμερα Πολωνία). Η μικρή γερμανική φρουρά, αποκομμένη 200 περίπου χιλιόμετρα μακριά από τις φίλιες γραμμές, αντιστάθηκε μέχρις εσχάτων. Οι Σοβιετικοί πέρασαν χρησιμοποιώντας φλογοβόλα και χειροβομβίδες και έδωσαν μάχες σώμα με σώμα για να εκκαθαρίσουν τις συνοικίες της γερμανικής πόλης. Στον τελευταίο θύλακα που αντιστεκόταν, ο Γερμανός διοικητής, υποστράτηγος Ερνστ Γκόμελ, ξάπλωσε πάνω σε μια σημαία με τη σβάστικα στο δωμάτιό του και αυτοκτόνησε. Η φρουρά παραδόθηκε. Ακολούθησαν οι λεηλασίες και οι βιασμοί που ήταν συνώνυμα πια με την προέλαση του Κόκκινου Στρατού.

Στο Σβερίν συνέβη το ίδιο. Γράφει σχετικά ο Ρωσοεβραίος συγγραφέας Βασίλι Γκρόσμαν, που ακολουθούσε τους Σοβιετικούς ως ανταποκριτής της εφημερίδας «Krasnaya Zvezda» (Ερυθρός Αστέρας): «Καίγονται τα πάντα. Γίνονται λεηλασίες. Στον Γκέχμαν κι εμένα έδωσαν ένα σπίτι που σώθηκε. Τα πάντα είναι στη θέση τους, η κουζίνα είναι ακόμη ζεστή, πάνω της ένα τσαγιερό με νερό που δεν πρόλαβε να κρυώσει.

Είναι προφανές ότι οι ιδιοκτήτες μόλις το εγκατέλειψαν. Οι ντουλάπες είναι γεμάτες πράγματα. Απαγορεύω κατηγορηματικά (σε όσους είναι μαζί μου) να τα αγγίξουν. Έρχεται ο διοικητής (της πόλης), ζητά την άδειά μου να εγκαταστήσει στο σπίτι έναν συνταγματάρχη του Γενικού Επιτελείου, ο οποίος μόλις έφθασε.

Φυσικά το επιτρέπω. Ο συνταγματάρχης είναι έξοχος! Ένα θαυμάσιο ρωσικό πρόσωπο! Όλη τη νύκτα από το δωμάτιο του συνταγματάρχη που αναπαύεται, ακούγονται θόρυβοι. Το πρωί έφυγε δίχως να μας χαιρετήσει. Μπαίνουμε στο δωμάτιό του. Χάος! Ο συνταγματάρχης έχει αδειάσει τις ντουλάπες σαν γνήσιος πλιατσικολόγος… Μια ηλικιωμένη αυτοκτόνησε πέφτοντας από ένα φλεγόμενο κτίριο. Μπαίνουμε σε ένα σπίτι. Στο πάτωμα, μέσα σε μια λίμνη αίματος, κείτεται πυροβολημένος από πλιατσικολόγους ένας γέροντας. Στην έρημη αυλή, κλουβιά με κουνέλια και περιστέρια.

Για να τα γλιτώσουμε από τη φωτιά, ανοίγουμε τις πόρτες των κλουβιών. Δύο παπαγάλοι, ψόφιοι σε ένα κλουβί. Στο γραφείο του διοικητή (της πόλης), μια ομάδα Γάλλων αιχμαλώτων πολέμου παραπονιέται ότι κάποιοι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού τους πήραν τα ρολόγια, δίνοντάς τους ένα ρούβλι για κάθε ρολόι. Μια μαυροντυμένη Γερμανίδα με παγωμένα χείλη, μιλάει με φωνή που μόλις ακούγεται.

Μαζί της έχει ένα κορίτσι με μαύρες και μοβ αμυχές στον λαιμό και στο πρόσωπο, ένα μάτι πρησμένο, φοβερές μελανιές στα χέρια. Αυτό το κορίτσι το βίασε ένας στρατιώτης του λόχου διαβιβάσεων του Γενικού Επιτελείου. Είναι κι αυτός εδώ, ροδοκόκκινος, χοντρός, νυσταλέος. Ο διοικητής κάνει νωχελικά την ανάκριση. Τρομερά πράγματα συμβαίνουν στις Γερμανίδες. Ένας διανοούμενος, η γυναίκα του οποίου έτυχε να δεχτεί τις «επισκέψεις» των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, με τη βοήθεια εκφραστικών χειρονομιών και μιλώντας σπασμένα ρωσικά εξηγεί ότι σήμερα η γυναίκα του βιάσθηκε από δέκα άνδρες.

Η κυρία βρίσκεται κι αυτή εδώ… Μας αφηγούνται πώς βίαζαν στον αχυρώνα μια μάνα που ήταν λεχώνα. Οι συγγενείς της έμπαιναν στον αχυρώνα και παρακαλούσαν τους βιαστές να την αφήσουν για λίγο ελεύθερη, επειδή το πεινασμένο βρέφος έκλαιγε».

Η Πομερανία φλέγεται

Η Πομερανία («παραθαλάσσια») βρίσκεται στην ακτή της Βαλτικής Θάλασσας, εκατέρωθεν του ποταμού Όντερ. Οι κυριότερες πόλεις είναι το Στετίνο και το λιμάνι του Ντάντσιχ (Γκντανσκ). Την περιοχή υπερασπιζόταν το 500ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών των των Waffen SS, υπό τον συνταγματάρχη Ότο Σκορτσένυ.

Τον Μάρτιο οι Σοβιετικές στρατιές συνέτριψαν τους γερμανικούς θύλακες αντίστασης στην Ανατολική και στη Δυτική Πρωσία και εισέβαλαν στην Πομερανία. Το Κόλμπεργκ έπεσε στις 18 Μαρτίου και το Ντάντσιχ 12 ημέρες αργότερα. Παντού επικρατούσε εικόνα ερήμωσης. Ο Χανς Γκλιέβε, μαθητής από το Ντάντσιχ, περιέγραψε τις τελευταίες δραματικές ώρες λίγο πριν από τη ρωσική προέλαση: «Νομίζω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω εκείνη την ημέρα, 9 Μαρτίου, στο Ντάντσιχ…

Είχαμε βρει ένα μέρος να μείνουμε… Στις επτά το απόγευμα άρχισαν να ουρλιάζουν οι σειρήνες. Ο βομβαρδισμός άρχισε αμέσως μετά.

Το πάτωμα σείστηκε και τα παράθυρα άρχισαν να τρίζουν. Κατεβήκαμε γρήγορα τα σκαλοπάτια και τρέξαμε προς το κοντινότερο αντιαεροπορικό καταφύγιο. Ήταν τόσο γεμάτο από κόσμο, ώστε μόλις και μετά βίας μπορέσαμε να στριμωχτούμε κι εμείς μέσα. Αρκετές εκατοντάδες πρόσφυγες ζούσαν εκεί μέσα για αρκετές μέρες. Όταν τελικά ξεθαρρέψαμε και βγήκαμε έξω, ο ουρανός ήταν κόκκινος και πάνω από τα σπίτια υπήρχαν στήλες μαύρου καπνού.

Τότε είδαμε ότι καιγόταν και το δικό μας σπίτι. Είχαμε αφήσει μέσα τις βαλίτσες μας…

Το επόμενο πρωί ξαναβγήκαμε έξω στους κατεστραμμένους δρόμους κι αναζητήσαμε κάποιο άλλο μέρος για να μείνουμε. Βρήκαμε έναν γνωστό και μας πήρε στο σπίτι του. Κοιμηθήκαμε στο πάτωμα. Η μητέρα μου ήταν έξω σχεδόν όλη μέρα ψάχνοντας να βρει κάτι να φάμε. Εκείνη τη νύκτα ήρθαν κι άλλοι πρόσφυγες κι ήθελαν να τρυπώσουν μέσα.

Αργά τη νύκτα ήρθε μια γυναίκα μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά της. Το πρόσωπο του μωρού ήταν άσπρο, το δέρμα του έδειχνε διάφανο, ρυτιδιασμένο. Το δεξί πόδι του μωρού ήταν κομμένο από ψηλά και το κολοβό μέρος ήταν τυλιγμένο με ματωμένα κουρέλια…

Στο γερμανικό λιμάνι του Γκότενχαφεν τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου οι διεισδύσεις των Σοβιετικών έφθασαν στις παρυφές της πόλης. Βροχή από οβίδες έπεφτε κατά των αμάχων που είχαν κλειστεί στα υπόγεια και στα καταφύγια.

Από τη θάλασσα το Γερμανικό Ναυτικό με τα βαριά πυροβόλα του προσπαθούσε να αναχαιτίσει την ρωσική προέλαση, καθώς χιλιάδες πρόσφυγες και τραυματίες κατέκλυζαν μέσα στην απελπισία τους το λιμάνι αναζητώντας κάποιο πλοίο.

Ο κεντρικός άξονας που κατηφόριζε έως την προκυμαία είχε γεμίσει με τεράστιους κρατήρες από το συνεχές σφυροκόπημα του σοβιετικού πυροβολικού. Τα περισσότερα κτίρια είχαν ισοπεδωθεί και μια αφόρητη οσμή από αέρια και καμένη ύλη έπνιγε τα πάντα. Στις άκρες των δρόμων υπήρχαν εγκαταλειμμένα όπλα και πτώματα.

Ο συγγραφέας Γκυ Σαζέρ, που τότε υπηρετούσε στη Μεραρχία «Gross-DeutschIand», θυμάται την κόλαση του Γκότενχαφεν: «Βοηθήσαμε ηλικιωμένους ανθρώπους που οι νεώτεροι είχαν εγκαταλείψει μπροστά στην επέλαση των Σοβιετικών. Μέσα στη νύκτα που φεγγοβολούσε ο πόλεμος, νιώθαμε πως γι’ άλλη μια φορά είχαμε κάνει το καθήκον μας. Σηκώσαμε στα χέρια και μεταφέραμε τους γέροντες στο λιμάνι, όπου ένα πλοίο είχε έρθει για να τους μεταφέρει. Τα αεροπλάνα δυστυχώς δεν έπαψαν να τριγυρνούν. Ακολουθώντας τις φωτιές που έκαιγαν ακόμη στα ερείπια στην άκρη του δρόμου, έσπειραν τον θάνατο πάνω από την αυταπάρνησή μας. Σκότωσαν καμιά δεκαπενταριά. Προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να τραβήξουμε τα γεροντάκια, αλλά δεν μπορούσαν ν’ ακολουθήσουν…»

Το πιο τραγικό απ’ όλα ήταν το γεγονός ότι εβδομάδες ολόκληρες μετά το τέλος του πολέμου, πόλεις όπως το Ντάντσιχ υπέστησαν μια ανεξήγητη καταστροφή από τον εχθρό.

Παρ’ όλο που οι Σοβιετικοί γνώριζαν πως η συγκεκριμένη πόλη θα κατέληγε στα χέρια των Πολωνών, στις 26 Μαΐου 1945 προέβησαν στον εμπρησμό του παλαιού τομέα. Πανέμορφες εκκλησίες γοτθικού ρυθμού, όπως αυτές του Αγίου Βαρθολομαίου, της Αγίας Αικατερίνης και του Αγίου Ιωάννη που είχαν πληγεί από τους βομβαρδισμούς, υπέστησαν ολοκληρωτική καταστροφή.

Ο Στάλιν είχε κερδίσει τον πόλεμο εναντίον του Τρίτου Ράιχ, αλλά επιθυμούσε να ολοκληρωθεί ο αγώνας εναντίον του κακού που αναγόταν στο γερμανικό παρελθόν.

Όπως παρατήρησε πολύ εύστοχα ο ιστορικός Γιέργκ Φρίντριχ: «Στην αρχή του πολέμου κυκλοφορούσε, κάπως άκομψα, το σλόγκαν “Δεν θέλω να πεθάνω για το Ντάντσιχ”. Τελικά, όμως, έπρεπε να πεθάνει το Ντάντσιχ…

Οι επιτιθέμενοι κατόρθωσαν να “νικήσουν” τις αποθήκες αγαθών, καθώς και πολυπληθείς αριστοκρατικές οικίες οι οποίες ήταν παρατεταγμένες σε σειρά στον δρόμο και τελικά ισοπεδώθηκαν».

Ανακεφαλαιώνοντας

Το δόγμα του Χίτλερ ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στους κανονικούς ανθρώπους και στους υπανθρώπους, και ότι μεταξύ των υπανθρώπων περίοπτη θέση κατέχουν οι Σλάβοι, με αποτέλεσμα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να σλαβικοί λαοί να πληρώσουν βαρύ φόρο αίματος, με σχεδόν 31 εκατομμύρια νεκρούς, καθώς και η εισβολή των Γερμανών στη Ρωσία (επιχείρηση Μπαρμπαρόσα) έκανε τους Σοβιετικούς να στρατολογήσουν άνδρες από τις άγριες φυλές στα βάθη της Ασίας προκειμένου να αντιμετωπίσουν την γερμανική λαίλαπα.

Το αποτέλεσμα ήταν η συμπεριφορά των περισσοτέρων ανδρών του Σοβιετικού Στρατού στις καταληφθείσες γερμανικές περιοχές να ξεπεράσει τα όρια της βαρβαρότητας.

Οι άνδρες αυτοί προέβησαν σε βιασμούς ανυπεράσπιστων γυναικών και εκτελέσεις άοπλων πολιτών, γερόντων, τραυματιών και αναπήρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτέλεσαν επί τόπου όλους τους τραυματίες του Γερμανικού Στρατού που νοσηλεύονταν στο γενικό νοσοκομείο του Κένιξμπεργκ (σημ. Καλίνινγκραντ).

Για αρκετές ημέρες οι γυναίκες της πόλης με αξίνες και φτυάρια άνοιγαν ομαδικούς τάφους για τις χιλιάδες των θυμάτων.

Υπολογίζεται ότι περισσότερες από 2.000.000 Γερμανίδες βιάσθηκαν από άνδρες του Σοβιετικού Στρατού που λεηλατούσαν και έσφαζαν σε ρυθμούς που τους επιβράδυνε μόνο το φοβερό κρύο του τελευταίου χειμώνα του πολέμου. Και όταν έληξε η μάχη του Βερολίνου, κατά την οποία οι Σοβιετικοί είχαν 80.000 νεκρούς, ο Στάλιν αντικατέστησε αυτά τα άγρια στρατεύματα με άλλα από την ευρωπαϊκή Ρωσία.

Ο Βλαντίμιρ Γκέλφαντ, ένας εβραίος από την Κεντρική Ουκρανία που υπηρέτησε ως υπολοχαγός στον Κόκκινο Στρατό, σημείωνε στο ημερολόγιό του όλα όσα έβλεπε και βίωνε. «Οι αιχμάλωτες γερμανικές θηλυκές γάτες δήλωσαν ότι ήθελαν να πάρουν εκδίκηση για τους νεκρούς συζύγους τους. Πρέπει να τις αφανίσουμε δίχως έλεος. Οι στρατιώτες μας προτείνουν να τις ανασκολοπίσουμε μέσω των γεννητικών οργάνων τους αλλά εγώ απλά θα τις εκτελούσα», γράφει χαρακτηριστικά.

Οι πιο αποκαλυπτικές όμως από τις περιγραφές του Βλαντίμιρ Γκέλφαντ αφορούν το διάστημα κατά το οποίο τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονταν στο Βερολίνο. Μια μέρα, καθώς ο Γκέλφαντ έκανε ποδήλατο κατά μήκος του ποταμού Σπρέε, συνάντησε μια ομάδα Γερμανίδων οι οποίες ήταν φορτωμένες με βαλίτσες και δέματα.

Μιλώντας σπαστά γερμανικά, τις ρώτησε πού πήγαιναν και γιατί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους. «Με τον τρόμο αποτυπωμένο στα πρόσωπά τους, μου είπαν τι είχε συμβεί την πρώτη νύχτα μετά την άφιξη του Κόκκινου Στρατού», σημειώνει στο ημερολόγιό του ο σοβιετικός αξιωματικός.

Schlesien 1945: Mit der ethnischen Säuberung werden die Deutschen erstmals für ihre Verbrechen im Zweiten Weltkrieg bestraft

Im Herbst 1944 erreichten die Streitkräfte der Roten Armee die Ostgrenzen des Reiches. In den folgenden Monaten erlebten Ostpreußen, Pommern und Schlesien die schockierendste Tragödie, die das deutsche Volk im Zweiten Weltkrieg erlebte und die zur Vertreibung von Ostpreußen, Pommern und Schlesien führte der germanischen Bevölkerung aus ihren angestammten Häusern

Tausende Frauen und Kinder starben an der Kälte oder wurden massakriert, weil die Führer der NSDAP die Evakuierung von Zivilisten verboten hatten, weil sie sich nicht mit einer Niederlage abfinden wollten.

Mehr als sieben Millionen Menschen flohen aus Angst vor Repressalien der Roten Armee in den Westen.

Aber nicht jeder hatte das gleiche Schicksal. Einige litten unerträglich, andere wurden auf wundersame Weise gerettet.

Die sowjetischen Soldaten behandelten die deutschen Frauen und Kinder mit größter Großzügigkeit, aber auch mit größter Grausamkeit.

Dieses moralische Chaos war das Ergebnis eines gigantischen Kampfes zwischen zwei Tyrannen, denen das Leben ihrer Gläubigen egal war.

Die Nazis schickten vierzehnjährige Jungen auf Fahrrädern gegen sowjetische Panzer auf Selbstmordmissionen, während SS-Trupps, als die Rote Armee Berlin umzingelte, die Stadt durchkämmten und jeden Mann, der nicht am richtigen Platz war, auf der Stelle hinrichteten oder hängten.

Andererseits zeigte die nach Rache dürstende Sowjetarmee ihr rauestes Gesicht.

Die ersten Aussagen der deutschen Flüchtlinge waren schockierend. Sie sprachen von einem unmenschlichen und rachsüchtigen Feind, der wahllos raubte, vergewaltigte und tötete. Tatsächlich erklärte ein fanatischer sowjetischer Schriftsteller, der jüdischstämmige Iljas Ehrenburg, seinen Hass in einer Proklamation gegen die Deutschen:

«Soldaten der Roten Armee … töten, töten!“ Es gibt nichts Gutes an der deutschen Rasse. Befolgen Sie den Rat des Genossen Stalin. Töte das faschistische Biest in seinem Versteck für immer! Vergewaltigung der deutschen Frauen und Demütigung ihres Rassenstolzes … Tötung. Tötet, glorreiche Soldaten der Roten Armee.».

Nemersdorf 20./21. Oktober 1944: Die Anatomie eines Massakers

Am 19. Oktober 1944 marschierten sowjetische Vorhuten in die ostpreußischen Provinzen Goldup und Gubinen ein. Zwei Wochen später, am 5. November, eroberte die deutsche 4. Armee die Grenzdörfer zurück. Was er in dem kleinen Dorf Nemersdorf und dann in den umliegenden Dörfern erlebte, überstieg die Grenzen menschlicher Vorstellungskraft und Barbarei.

Die sich zurückziehenden Sowjets massakrierten gnadenlos Hunderte unschuldige Zivilisten, darunter Frauen und kleine Kinder. Die Frauen waren gehetzt und dann an Scheunentore oder Karren genagelt oder von sowjetischen Panzern zerquetscht worden.

Es gab kein einziges kleines Kind am Leben. Vierzig französische Kriegsgefangene, die auf örtlichen Bauernhöfen arbeiteten, sowie einige Deutsche, die sich bereitwillig zu Kommunisten erklärten, wurden von sowjetischen Truppen hingerichtet.

Das Ziel der Roten Armee mit diesen Gräueltaten bestand darin, die Deutschen völlig zu demoralisieren, von denen viele immer noch glaubten, dass Hitler in der Lage sei, das Blatt zu wenden.

Einer von ihnen war General Guderian: „Wenn das dem Führer gelingt – und ich bin fest davon überzeugt, dass sich die Gelegenheit eines Tages bieten wird –, dann wird er nicht nur der Mann des Jahrhunderts, sondern der Mann des Jahrtausends sein.“

Die Deutschen nutzten die sowjetischen Massaker schnell aus. Gauleiter Koch und Goebbels schickten Fotografen und Journalisten, um die Gräueltaten festzuhalten, und die Tragödie wurde als Beispiel sowjetischer Brutalität, aber auch als Motivation für die Verteidiger der ostdeutschen Provinzen publik gemacht.

In Ostpreußen wurden Plakate verteilt, die die Opfer zeigten, während in allen Kinos des Reiches die entsprechenden Strömungen gezeigt wurden. Viele Frauen, die sie sahen, eilten herbei, um Gift zum Trinken zu besorgen, für den Fall, dass sie in die Hände der Sowjets fielen.

Der Bericht und die offizielle Schlussfolgerung der Internationalen Medizinischen Kommission, die die Orte der Tragödie besucht hat, sowie die Fotos und Dokumente neutraler Beobachter und Journalisten (Schweiz, Schweden usw.) belegen das Ausmaß des Massakers. Ein Schweizer Journalist schrieb in einer Genfer Zeitung („Genfer Courrier“, 7.11.1944) über seine Eindrücke aus Ostpreußen: 

«...Enthauptungen und Hinrichtungen von Gefangenen waren in den von mir besuchten Gebieten an der Tagesordnung.“ In Brauersdorf sah ich zwei Arbeiter erschlagen. Mir wurde gesagt, dass es sich um ehemalige Kriegsgefangene französischer Herkunft handelte. Unweit davon wurden 30 tote deutsche Kriegsgefangene der Wehrmacht gefunden. Es ist unnötig, den Anblick der Ermordeten zu beschreiben».

Ein Augenzeuge, Joachim Reiss, beschrieb die Ereignisse wie folgt: „Nach einem deutschen Gegenangriff stabilisierte sich die Front und der Feind zog sich auf seine Stützpunkte zurück. Nach der Meldung (in den frühen Morgenstunden des 21. Oktober 1944) machten wir uns auf den Weg nach Nemersdorf... Links und rechts auf den angrenzenden Feldern lagen Leichenberge.

Kleine Kinder, junge Mädchen und alte Frauen, schrecklich entstellt bis zur Unkenntlichkeit. Unter den Toten fanden wir mehrere Flüchtlinge und einige ehemalige französische Kriegsgefangene.

Einige Wehrmachtssoldaten sprachen von nackten gekreuzigten Frauen, die sie tot in den Türen eines Getreidespeichers gefunden hatten. Gleichzeitig lag auf der öffentlichen Straße (Reichsstraße 132) verstreutes sowjetisches Material: Lastwagen, beschädigte Kanonen und Panzer... 

Auf dem ersten Bauernhof, den wir trafen, sahen wir links von der Straße neben einer Kutsche vier nackte Frauen mit gefesselten Händen. Etwas weiter unten, im Gasthaus „Roler Krug“, holten wir zwei nackte Frauen, die mit Nägeln gekreuzigt worden waren, von der Tür herunter. Als wir dann die Häuser durchsuchten, fanden wir insgesamt 72 Frauen und Kinder, die schrecklich entstellt waren. Die meisten waren mit einem harten Gegenstand ermordet worden.

In einem Sessel fanden wir eine alte Frau tot. Die Hälfte ihres Kopfes fehlte. Offenbar war es mit einer Axt oder einem Spaten getroffen worden. Die Leichen wurden auf den Dorffriedhof gebracht, wo sie drei Tage lang unbestattet blieben. Am vierten Tag erschien eine internationale Ärztedelegation, um die Ermordeten zu untersuchen. Ein gemeinsames Ergebnis war, dass alle Frauen im Alter von 8 bis 84 Jahren vergewaltigt und sexuell missbraucht wurden.“

Der Abstieg in die Hölle

Eine schockierende und sehr treffende Beschreibung gab der Schweizer Korrespondent Konrad Varner über die Einwohner Berlins: „Die Menschen auf der Straße, in den Geschäften und in den Verkehrsmitteln wirkten verlassen in diesem grauen November, im fünften Kriegsjahr. Die Bewohner waren blass und hatten eingefallene Augen. Alte Kleidung bedeckte ihre ausgemergelten Körper. Obwohl sie überlastet waren, waren sie jedoch ständig wachsam und zeichneten sich aufgrund der starken Angst um ihre Existenz durch eine abnormale Hyperaktivität aus. Diese Wachsamkeit war aus dem Zustand der Not entstanden, in dem sie sich befanden. Sie durften nicht zu spät in die Läden kommen, weil die verschiedenen Waren sonst Mangelware wären. Sie sollten nicht zu spät an der Straßenbahnhaltestelle ankommen, da diese sonst vorbeigefahren wäre und die Plätze an der Haltestelle belegt wären. Sie sollten nicht zu spät zur Arbeit kommen, da ihnen sonst der Lohn abgezogen würde. Sie sollten nicht zu spät im Restaurant sein, weil sie nichts zu essen finden würden. Außerdem mussten sie früh nach Hause kommen, sonst würden sie auf der Straße vom Alarm erschreckt. Darüber hinaus waren Eile und Wut Gegenmittel gegen Kontemplation und tiefe existenzielle Ängste».

Goebbels hatte die Deutschen gewarnt, dass die Bolschewiki eine asiatische Horde seien, ein barbarischer Mob mit Tendenzen zur Zerstörung und primitiver Rache.

Infolgedessen flohen Hunderttausende Ostdeutsche nach Westen, trotzen der bitteren Winterkälte und der Bedrohung durch sowjetische Panzer und bildeten den größten Exodus, den Europa im gesamten 20. Jahrhundert erlebtе. «Es gibt keinen einzigen Einwohner mehr in der Stadt», notierte ein sowjetischer Soldat am 23. Januar 1945 bei seiner Ankunft in Insterburg. «Und was ist damit? Wir würden sie nicht essen».

Sie wurden vielleicht nicht gegessen, aber Insterburg wurde zerstört. Das Schloss und die eleganten Kirchen der Stadt mit ihren hohen Glockentürmen wurden in Brand gesteckt. Auf den Straßen lagen Leichen von Menschen und Pferden, neben verlassenen Lastwagen und verbrannten Möbeln.

Der Krieg hatte die meisten Männer der Roten Armee an Gewalt gewöhnt, aber was in den deutschen Gebieten geschah, war weit mehr als ein einfacher Wutausbruch.

Ein junger Beamter, Leonid Rabitsev, beschrieb Jahre später die Brutalitäten, die er miterlebte: «Frauen, Mütter von Kindern, liegen rechts und links auf unserer Straße, und vor jeder von ihnen steht ein rauer Haufen Männer mit heruntergelassenen Hosen.“ . Die blutenden Frauen oder sie verlieren das Bewusstsein, werden zur Seite geworfen und diejenigen, die versuchen, ihre Kinder zu retten, werden von unseren Männern erschossen».

In dieser Nacht schliefen Rabichev und seine Soldaten in einem verlassenen deutschen Bunker. In jedem Raum lagen Leichen: Leichen von kleinen Kindern, alten Männern und Frauen, die vor ihrem Tod eindeutig Gruppenvergewaltigungen erlitten hatten. Der Anblick von Leichen schockierte niemanden mehr. «Wir waren so müde“, schreibt Rabitsev, „dass wir uns zwischen ihnen auf den Boden legten und einschliefen».

Am nächsten Tag fanden sie in einem anderen Gebäude Leichen von Frauen, die gehetzt und dann verstümmelt worden waren. Viele sowjetische Offiziere waren entsetzt über diese unnötige Verwüstung deutscher Städte und Massenmorde, aber die verantwortlichen politischen Führer der Partei hatten die Antwort parat: „Die Fritz haben die ganze Welt ausgeplündert ... deshalb haben sie so viel.“ Sie haben in unserem Land alles niedergebrannt und jetzt tun wir das Gleiche in ihrem.

Wir sind nicht verpflichtet, Mitleid mit ihnen zu haben.“ Wenn ein sowjetischer Soldat sich weigerte, an einer Gruppenvergewaltigung verängstigter Frauen teilzunehmen, galt er als Feigling oder Inkompetenz, während seine Sorge um die Gefangenen als „bürgerliche Humanität“ angesehen wurde. Ein sowjetischer Offizier, Lew Kopelev, wurde wenige Wochen nach seinem ersten Protest verhaftet.

In diesem eiskalten Winter 1944 war an der Sowjetarmee weder „bürgerlich“ noch „humanitär“.

Die Deutschen erwarteten sicherlich kein Mitleid von den Sowjet: «In den wenigen von der Roten Armee gehaltenen deutschen Gebieten“, heißt es in einem Dokument des deutschen Geheimdienstes, „ist das Verhalten der Soldaten in den meisten Fällen genau so, wie es zu Beginn des Krieges vorhergesagt wurde: es ist entsetzlich.“ Brutale Morde, Vergewaltigungen junger Frauen und Mädchen sowie unaussprechliche Katastrophen ereignen sich täglich».

Ein sowjetischer Gefangener teilte seinen deutschen Häftlingen mit, dass es eine spezifische Anweisung Stalins gebe, die besagte, dass es Rache für die deutschen Gräueltaten geben müsse. Ein Paket mit Briefen sowjetischer Soldaten, die im Februar 1945 in die Hände des deutschen Geheimdienstes fielen, bewies die harte Realität: «Dein Herz ist voller Glück, wenn du eine brennende deutsche Stadt durchquerst», - schrieb einer an seine Eltern.

«Wir rächen uns für alles und unsere Rache ist gerecht.“ Feuer um Feuer, Blut um Blut, Tod um Tod!» (Bundesarchiv – Bundesarchiv, RH2-2688, 12).

Wie die britische Schriftstellerin Catherine Merridale nach jahrelangem Studium sowjetischer Archive schrieb: «wurden Zeugen wie Kopelev bald zu Parias, zu Opfern, die verfolgt oder zum Schweigen gezwungen wurden».

Kopelevs Beschreibung der Einnahme von Nidenburg war schockierend.

Er berichtete von brutalen Vergewaltigungen und Hinrichtungen unschuldiger Zivilisten. Die sowjetische Propaganda spielte eine Schlüsselrolle bei der Gestaltung des Feindbildes und der „gerechtfertigten Rache“.

Die Hauptlast dieser Gewalt trugen Frauen, aber auch deutsche Männer waren Opfer. Es ist erwähnenswert, dass viele Vergewaltigungen vor den Augen der Ehemänner, Väter und Kinder stattfanden.

In den meisten Fällen waren die Menschen machtlos, das Schicksal zu verhindern, und mussten zusehen, wie ihre Frauen und Mütter von Horden betrunkener Männer überfallen wurden.

Wie Merridale schreibt, hatte ein deutscher Anwalt seiner jüdischen Frau während der Nazi-Herrschaft zur Seite gestanden und sich trotz der Gefahren geweigert, sich von ihr scheiden zu lassen.

Als die Sowjets eintrafen, beschützte er sie erneut, zumindest bis er von einer russischen Kugel getroffen wurde. Blutüberströmt sah er zu, wie drei Männer seine Frau vergewaltigten.

Der „Finger Gottes“

Um die sehr gut ausgebildete, organisierte und kämpfende deutsche Armee zu besiegen, rekrutierte Stalin Männer aus den tief in Asien lebenden Stämmen und schickte sie an die Front, da sie die einzigen waren, die den Deutschen entgegentreten konnten.

Diese wilden Stämme griffen die Deutschen als „Finger Gottes“ an, wie es Attila einst getan hatte, und plünderten und plünderten, ohne zwischen Soldaten und Zivilisten zu unterscheiden. 

Am 3. April 1945 entwarf Stalin zusammen mit Feldmarschall Schukow und Iwan Konjew, auch „der General, der sich nie zurückzog“, die endgültigen Pläne für die Schlacht um Berlin.

Am Ende des Treffens wurde der 16. April als Beginn der Schlacht festgelegt. 

Dieser Termin war eine streng geheime Information und wurde daher den beiden Streckenposten mündlich bekannt gegeben.

Georgi Schukow und Iwan Konjew beeilten sich, die Kommandos ihrer Fronten zu übernehmen. Obwohl die Zeit zwischen dem Beginn der Schlacht sehr kurz war, musste sie unbedingt zur Neuorganisation und Stärkung der sowjetischen Streitkräfte genutzt werden, die hauptsächlich aus Mongolen bestanden, die im Kampf keine Gnade zeigten.

Viele Schützendivisionen von Marschall Schukow zählten jedoch nur 3.200 Mann, während ihre normale Zusammensetzung 10.000 bis 12.000 Mann betrug.

So bezahlte Stalin die Deutschen, die die Russen für unmenschlich hielten, mit der gleichen Währung.

Nach Hitlers Theorie der arischen Rasse nehmen unter den Untermenschen die Slawen einen herausragenden Platz ein, die zwar indogermanischen Ursprungs sind und die meisten von ihnen blond und blauäugig sind, nach Ansicht der Anhänger des Nationalsozialismus jedoch , eine zutiefst verschmutzte Rasse, die im besten Fall zur Sklaverei und im schlimmsten Fall zur Vernichtung geeignet ist. 

Der Blutzoll, den die Slawen im Zweiten Weltkrieg zahlten, ist heute weitgehend vergessen.

In Polen, der Tschechoslowakei, Jugoslawien und Russland starben fast 31 Millionen Menschen (Soldaten und Zivilisten), während die Gesamtzahl der Kriegstoten 60 Millionen betrug.

Die Hälfte der Todesopfer waren also slawische Bevölkerungsgruppen aus nur vier Ländern. 

«Keine Gnade!» war der Befehl, den die deutschen Soldaten hatten, als sie den Sowjets gegenüberstanden. Aus diesem Grund ermahnten viele sowjetische Intellektuelle die sowjetischen Soldaten, das Leben der Deutschen, auch wenn es sich um Frauen oder Kinder handelte, nicht zu schonen und sich für das Leid zu rächen, das ihr Land durch die deutsche Besatzung erlitten hatte.

Sogar der sonst eher zurückhaltende Marschall Schukow forderte seine Soldaten auf, den Bewohnern der deutschen Städte, die sie besetzen würden, keine Gnade zu zeigen.

Folglich gab es viele sowjetische Soldaten, die von Rachegefühlen erfüllt waren.

Stalin erkannte die Opfer der sowjetischen Soldaten des europäischen Russlands an, die sich der Invasion der Deutschen (Operation „Barbarossa“) gegenübersahen, und füllte die Lücken der meisten Einheiten der Roten Armee mit Mongolen, Kalmukhs, Tataren, Kirgisen, Armeniern, Tschetschenen und Aserbaidschanern . 

Diese Männer bildeten die ersten Razziatrupps und ihnen wird die größte Mitverantwortung für die Morde, Vergewaltigungen und Gräueltaten zugeschrieben, die in Berlin sowohl während der Schlacht als auch nach der Eroberung der Stadt an Zivilisten verübt wurden.

Dies hielt jedoch nicht lange an, denn Stalin zog diese Truppen ab und ersetzte sie durch geadelte Russen aus dem europäischen Russland. 

Entgegen der landläufigen Meinung war die Ausbildung der sowjetischen Offiziere, die Militärschulen absolvierten, auf hohem Niveau, und die meisten höheren und höheren Offiziere beherrschten die deutsche Sprache, die ihnen an Kriegsschulen beigebracht worden war.

Diese Offiziere verübten keine Gewalttaten, im Gegenteil, sie verhinderten in vielen Fällen, dass die unter ihrem Kommando stehenden asiatischen Sowjets Gräueltaten begingen.

Der Ansturm des „Roten Taifuns“

Viele Deutsche zogen es vor, unter dem psychischen Druck von Vergewaltigungen und anderen Brutalitäten Selbstmord zu begehen. Die Nachricht, dass die Sowjets kamen und ihre Frauen vergewaltigten, vertrieb alle Hemmungen und die Angst vor dem Tod.

Ein NKWD-Bericht über die 1. Weißrussische Front unter Feldmarschall Schukow beschrieb kühl das Bild, das sowjetische Soldaten in einer deutschen Siedlung sahen. 

«In einem Haus fanden wir acht Deutsche», einen alten Mann, fünf Frauen und zwei Kinder im Alter von 12-13 Jahren. Wie viele – Hunderte – andere hatten sie durch Erhängen Selbstmord begangen.

Der Schrecken des letzten Augenblicks spiegelte sich in ihren großen Augen wider. Einige örtliche Zeugen sagten aus, dass die Opfer Angst hatten, weil die russischen Soldaten die deutschen Frauen vergewaltigten, obwohl die meisten Frauen in der Siedlung relativ alt seien.

Kurz vor der großen sowjetischen Offensive in den Ostprovinzen des Reiches im Januar 1945 demonstrierte General Guderian Hitler die deutschen Schwächen. Ihm zufolge wurde die Überlegenheit der Roten Armee wie folgt eingeschätzt: Infanterie 11:1, Panzer 7:1, Artillerie 20:1, Luftfahrt 20:1.

Guderians Treffen mit Hitler in Ziggenberg hatte nicht die erwarteten Ergebnisse.

Der Reichsführer bekräftigte seine Ansicht, dass die Berechnungen des Geheimdienstes „absolut dumm“ seien und dass der Mann, der diese Informationen zusammengetragen habe, in eine psychiatrische Anstalt gesperrt werden sollte! Verärgert sagte Guderian, die Ostfront sei wie ein Kartenturm, und wenn er an irgendeiner Stelle zerbreche, würde das gesamte Gebäude einstürzen. Der desillusionierte General kehrte in sein Hauptquartier zurück und sah, dass sein besonderes Heimatland Preußen von der Zerstörung bedroht war.

Die Deutschen würden den Kampf jedoch fortsetzen. Die Besetzung und Plünderung der ostpreußischen Siedlungen im vergangenen Herbst zeigte deutlich, welches Schicksal das deutsche Volk erwartete, wenn dem „Roten Taifun“ nicht Einhalt geboten wurde.

Am 12. Januar 1945 startete die Sowjetarmee ihre große Gegenoffensive und deckte eine riesige Front von Ostpreußen bis Ungarn ab. 

Die Hauptlast des Angriffs in Ostpreußen und Zentralpolen in Richtung Schlesien würde die 3. Weißrussische Front von General Tschernjachowski, die 2. Weißrussische Front von Rokosowski, die 1. Weißrussische Front von Schukow und die 1. Ukrainische Front unter Konjew tragen.

Sehr bald, am 24. Januar, geriet die 3. Weißrussische Front in Schussweite von Königsberg, der ostpreußischen Hauptstadt, während Rokossowski und Schukow nach Pommern und Zentralpolen vordrangen. 

Obwohl die Wehrmacht den sowjetischen Gegenangriff vorhersah, waren ihre Schwächen groß und in den deutschen Regionen herrschten Desorganisation und Unsicherheit.

Der Historiker Anthony Beevor schreibt darüber: „Am Morgen des 13. Januar, dem Tag des Tschernjachowski-Angriffs, wurde einem abfahrbereiten Zug nach Berlin von der Feldgendarmerie (Militärpolizei) befohlen, an einem Bahnhof anzuhalten.“

Die Marschälle riefen den Befehl, dass alle Soldaten der Divisionen, deren Truppenstärke ausgerufen werden sollte, sofort aus dem Zug aussteigen und sich aufstellen sollten.

Die Soldaten, die sich auf den Abschied vorbereiteten – von denen viele ihre Familien seit mindestens zwei Jahren nicht gesehen hatten – saßen mit zusammengebissenen Zähnen da und beteten, dass ihre Division nicht unter den Rufenden sein würde. Allerdings mussten fast alle von Bord gehen und sich am Dock aufstellen. Wer nicht erschien, dem drohte die Todesstrafe.

Der junge Soldat Walter Bayer war einer der wenigen, die fliehen konnten. Er konnte sein Glück nicht fassen und setzte die Reise fort, die ihn zu seiner Familie nach Frankfurt an der Oder führen sollte. Aber auch er stand bald vor der Roten Armee, näher an seiner Heimat, als er es sich jemals vorgestellt hatte.

Unterdessen folgten Tausende in Panik geratene deutsche Flüchtlinge der überlasteten Wehrmacht durch schneebedeckte Straßen, die vom sowjetischen Artilleriefeuer übersät waren. In der Ostsee transportierte die deutsche Marine in aufeinanderfolgenden Einsätzen die an der Küste drängenden Flüchtlinge zu sicheren Häfen im Westen.

Gleichzeitig wurden zahlreiche Archive und Schätze von der Ostfront in das Staatsarchiv Marburg und später in das Salzbergwerk Grasleben bei Helmstedt überführt.

Auch das Staatsarchiv Danzig wurde in fünf Waggons dorthin transportiert, ebenso das Staatsarchiv Königsberg (in sieben Eisenbahnwaggons) mit allen Dokumenten des Deutschen Ordens und der Herzöge von Preußen. In Ost und West kämpften die Deutschen mit der Militanz, die ihre Rasse auszeichnet.

Typisch ist ein Bericht eines Führers der Nationalsozialistischen Partei vom Dezember 1944, der die Lage an der Westfront beschreibt: „Je mehr man die 19. Armee in ihren harten Kämpfen im Elsass beobachtet, desto mehr wächst die Bewunderung für eine kämpfende Gemeinschaft, die …“ Letztlich handelt es sich bei der Analyse nicht um eine reguläre Armee, sondern um eine bunte Masse. Es ist jedoch überraschend, dass aus dieser Masse eine zusammenhängende Organisation hervorgegangen ist.

Selbst der stärkste Wille bricht im unaufhörlichen Krieg zusammen. Viele Menschen sind am Limit ihrer Belastbarkeit.

Wenn jemand ihnen zwei Tage Schlaf verschaffen könnte, wäre es anders.

Aufgrund von Verlusten gibt es Regimenter von 80-150 Mann. Dass solche Einheiten dennoch angreifen können, ist doppelt beeindruckend.

Überall ist die individuelle Leistung der Kämpfer ausschlaggebend. Viele Beamte haben die Entscheidung getroffen, dass ihr Leben zu Ende geht, und sie wollen es teuer verkaufen.“ 

Die Russen kommen!

Am 20. Januar 1945 ging das Kommando über die im Raum Schlesien verteidigende deutsche Heeresgruppe A in die Hände von General Scheirner über. Ferdinand Schirner galt als harter und mutiger nationalsozialistischer Kämpfer. Goebbels schreibt dazu: «Sairner ist nicht der Typ General des Sessels oder der Stabsbüros.“ Die meiste Zeit seines Tages verbringt er in der Nähe der kämpfenden Truppen, zu denen er, obwohl er äußerst streng ist, ein gegenseitiges Vertrauen aufbaut. Zeigt besondere Grausamkeit beim Thema „Berufsflüchtlinge», da es sich um diejenigen handelt, die systematisch versuchen, Kämpfen und schwierigen Situationen aus dem Weg zu gehen und geschickt im Hintergrund zu verschwinden und verschiedene Ausreden zu erfinden. Seine Art, mit diesen Kerlen umzugehen, ist ziemlich brutal.

Er hängt sie an den nächstgelegenen Baum und hängt ein Schild mit der Aufschrift: «Ich bin ein Deserteur und habe mich geweigert, die deutschen Frauen und ihre Kinder zu verteidigen».

Doch selbst der „harte“ Sirner konnte Schlesien nicht verteidigen. Mitte Februar war die große Stadt Breslau vollständig abgeschnitten und 35.000 deutsche Soldaten, 15.000 VoIkssturm-Milizionäre und 80.000 Zivilisten waren darin gefangen. Feldmarschall Ivan Koniev berichtet in seinen Memoiren: „Die ganze Enklave schien auszubrechen. Einheiten der eingekesselten Wache stürmten hier und dort herum und suchten verzweifelt nach einem Ausgang.“ Manchmal kämpften sie verzweifelt, aber meistens ergaben sie sich.

Unzählige Fahrzeuge und mit Menschen gefüllte Tierkarren führten zu Staus auf den Straßen südwestlich von Breslau. Nachdem sie alle Hoffnung verloren hatten, auch nur einen kleinen Ausgang zu finden, kehrten diese Menschenmengen langsam in die Stadt zurück. Die Belagerung von Breslau würde 77 qualvolle Tage dauern. Im Norden, in Pommern, war die Situation ähnlich. Eine in den Westen geflohene deutsche Frau sagte aus: „Hunderttausende Menschen konnten nicht über die Oder fliehen. Sie füllten die Landstraßen, die Felder, die Wälder, die Wege.

Nichts konnte die Russen zurückhalten. Sie kamen am 1. März (1945) in unserem Dorf an. Alle Häuser wurden geplündert und alle Frauen, von den ältesten bis zu den zwölfjährigen Mädchen, entehrt. Wir alle, ohne Ausnahme, hatten das gleiche Schicksal...

Am nächsten Tag fanden wir einige junge Frauen mit ihren Kindern erhängt, weil sie es nicht ertragen konnten, dieser Demütigung immer wieder ausgesetzt zu werden. Eine junge Lehrerin aus dem Dorf Christ hatte sich im Wald versteckt, aber sie wurde gefunden. Nackt wurde sie zurück auf die Landstraße gezerrt, wo Dutzende Soldaten nacheinander über sie herfielen...  

Sieben Tage nach der Einnahme des Dorfes wurde uns gesagt, dass wir es innerhalb von zehn Minuten verlassen müssten! Neunhundert von uns begannen den Marsch durch den Schnee. Wir würden im Osten zur Zwangsarbeit gebracht. Es war eine schreckliche Situation. Wir waren im Regen und Schnee unterwegs. Wer fiel, war verloren.

Wir schliefen in geplünderten und verlassenen Bauernhäusern, im Dreck, im Stroh, im Wald. Jeder Russe, den er wollte, kam, wann immer er wollte, und nahm jede Frau, die er wollte, vor anderen ...

Am 9. März wurden wir, hauptsächlich Frauen, in ein Transportfahrzeug verfrachtet. Wir arbeiteten ununterbrochen von 6 Uhr morgens bis 21 Uhr abends. Hin und wieder kam ein Soldat, um bei einem von uns seinen Instinkten nachzugehen. Selbst mitten in der Nacht wurden wir von den Schreien geweckt, den Schreien, die von der Anwesenheit der Soldaten und dem Schicksal der Frauen zeugten.

Als ich endlich im Dorf ankam, wo ich zuletzt mit meinem Mann war, erzählten mir die anderen Frauen, dass alle Männer im Alter zwischen 15 und 60 Jahren entführt worden seien. Etwa 2.000 Männer sahen wir nie wieder, hörten auch nichts von ihnen etwas über ihr Schicksal erfahren.

Rita Miller aus Danzig hatte kein anderes Glück. Sie beschrieb ihre Erfahrungen wie folgt: «Mein Name ist Rita Miller und ich komme aus Danzig. Wir erlebten die russische Invasion unserer Heimat. Da war ich 17 Jahre alt. Mein Vater arbeitete in der Bierfabrik Richard Fischer in Danzig und wurde nicht zur Wehrmacht eingezogen. Kurz bevor die Russen Danzig besetzten (März 1945), versuchten wir zusammen mit zwei deutschen Soldaten auf einem Karren ins Innere der Stadt zu fliehen. Aber die russischen Flugzeuge haben die Brücken gesprengt und wir saßen in der Falle. Mein Vater und mein neunjähriger Bruder wurden abgeschnitten und zurückgelassen. Meine Mutter und mein jüngerer Bruder – der damals fünf Jahre alt war – verschanzten sich in einem Luftschutzkeller im Zentrum von Danzig, wo sich viele verwundete Soldaten befanden. Meine Mutter wurde durch eine Kugel verletzt und konnte mehrere Tage lang nicht sprechen. Es gab nichts zu essen, nur zu viele Zigaretten. Dort hat meine Mutter mit dem Rauchen angefangen, das konnte ich nie herausfinden. »Nach mehreren Luftangriffen stürmten die Russen den Bunker. Sie haben uns gewaltsam rausgeholt. Ich war erst 17 Jahre alt und hatte keinerlei sexuelle Erfahrung. Ich wurde meiner Mutter und meinem Bruder entrissen, während ein Russe eine Pistole auf meine Mutter richtete. Einer von ihnen brachte mich zur Polizeiwache und vergewaltigte mich. Am nächsten Morgen versammelten sie mehrere neue Mädchen und sperrten sie in ein Haus. Ich wurde in ein Wehrmachtsgefängnis in Grounds gebracht. Ich sah viele junge und alte Menschen auf der Straße erhängt (…). Wer nicht marschieren konnte, wurde einfach erschossen. In Groundens wurde ich mit vier anderen Mädchen in einer Zelle eingesperrt. Einmal am Tag bekamen wir Brot und Suppe. Im Gefängnishof, wo wir täglich spazieren gehen durften, Es gab russische Wachen, die über uns wachten. Sie terrorisierten uns und sagten, sie würden uns nach Sibirien schicken».

Am 22. Januar marschierten die Russen in Allenstein ein und am 23. des Monats besetzte die 5. Garde-Panzerarmee Elbing. Entlang der gesamten Front befanden sich die russischen Panzer- und Infanterietruppen in einem tödlichen Konflikt mit einer Vielzahl von Flüchtlingen, die aufgrund des Winters unter sehr widrigen Bedingungen nach Westen flohen. Frauen, Kinder und ältere Menschen, zusammengedrängt in Phalanxen von mit Vorräten beladenen Waggons, tragische Gestalten, die langsam durch den Schnee kriechen, waren von sowjetischen T-34 dezimiert worden.

Ein sowjetischer Offizier beschrieb die Verwüstung, die seine Einheit auf dem Land erlebte, als sie die Grenze überquerte und in Ostpreußen einmarschierte, und sagte, dass die einzigen Zivilisten, denen sie begegneten, zwei alte Männer seien, die seine Männer mit ihren Bajonetten töteten.

Als einige der Zivilisten dumm genug waren, gegen die Plünderungen zu protestieren, zündeten die Soldaten ihre Häuser an. In einer ostpreußischen Stadt, die von der Einheit des Hauptmanns Wassili Krylow erobert worden war, erschienen einige von den Deutschen zur Zwangsarbeit verurteilte russische Frauen und versuchten zu erklären, wie groß der Unterschied zwischen den guten und den bösen Deutschen sei. Ein russischer Offizier antwortete unverblümt: „Wir haben keine Zeit, die Faschisten auszusortieren».

Gehrings Besuch

Anfang Februar wurde der österreichische SS-Oberst Otto Skorzeny beauftragt, die Verteidigung des schwedischen Brückenkopfes an der Oder zu übernehmen. Ihm stand eine Truppe von 15.000 Mann zur Verfügung, bestehend aus deutschen, norwegischen, dänischen, niederländischen, belgischen und französischen Waffen-SS-Freiwilligen. Die Überlegenheit des Feindes an Infanterie, Panzern, Artillerie und Luftwaffe betrug 15:1. Trotz der deprimierenden Zahlen verteidigten sich die Deutschen. Vier von Skorzenys alten Kameraden, die sich ihm bei der Befreiung Mussolinis im Gran Sasso in Italien angeschlossen hatten, wurden im Nahkampf getötet, doch die Front hielt einige Tage lang   .

Ermutigt durch die vorübergehende Ruhepause besuchte Hermann Geiring Skorcheny in Swedt: «Auf meinem Kommandoposten in Swedt“, schreibt Skorcheny, „traf ich unerwartet Feldmarschall Geiring. Seine Mitarbeiter riefen ihn häufig an, um sich über den Stand der Dinge zu informieren. Er käme, sagte er, als Nachbar. Sein berühmtes Herrenhaus in Carinhall lag etwas weiter westlich. Der Marschall kam nicht in einer hellen Uniform und brachte auch keine Abzeichen in seiner grauen Tunika mit. Er wollte an der Spitze stehen und meiner Meinung nach konnte nichts seine Meinung ändern. Ein General aus seinem Gefolge flüsterte mir jedoch zu: „Es liegt unter Ihrer Verantwortung“!

Sobald es dunkel wurde, befahl ich den Fahrzeugen, auf der Straße nach Niederkronig anzuhalten, und wir gingen zu Fuß weiter. Manchmal fielen wir auf den gefrorenen Boden, wenn eine feindliche Artilleriegranate in unserer Nähe einschlug.
Geiring interessierte sich vor allem für die feindlichen Panzer, von denen einige in Flammen standen. Er wollte unbedingt eine 88-mm-Flugabwehrkanone besichtigen, die wir als Panzerabwehrkanone nutzten, und ihren Benutzern gratulieren. Außer Händeschütteln gab er ihnen Getränke, Zigaretten und Zigarren, die er immer gut vorrätig hatte. Er hat die gleiche Verteilung an unsere Fallschirmjäger-Kommandostation vorgenommen.

Es war ganz dunkel, als ich Gering zur großen Oderbrücke begleitete. „Von hier aus dürfen sie morgens nicht die Oder überqueren“, sagte er mir. „Niemals, solange wir uns verteidigen können, Marschall!“ Ich habe ihm geantwortet».

Der Fall von Posen

Am 18. Februar fiel Posen (damals Preußen, heute Polen). Die kleine deutsche Garnison, die etwa 200 Kilometer von den befreundeten Linien abgeschnitten war, leistete bis zum Ende Widerstand. Die Sowjets brachen mit Flammenwerfern und Granaten durch und lieferten sich Nahkämpfe, um die deutschen Viertel der Stadt zu räumen. Im letzten Widerstandsnest legte sich der deutsche Befehlshaber, Generalmajor Ernst Gommel, in seinem Zimmer auf eine Hakenkreuzfahne und beging Selbstmord. Die Garnison ergab sich. Es folgten Plünderungen und Vergewaltigungen, die nun zum Synonym für den Vormarsch der Roten Armee wurden.

Das Gleiche geschah in Schwerin. Der russisch-jüdische Schriftsteller Wassili Grossmann, der die Sowjets als Korrespondent der Zeitung „Krasnaja Swesda“ (Roter Stern) begleitete, schreibt darüber: „Alles brennt.“ Es kommt zu Plünderungen. Gehman und ich erhielten ein gerettetes Haus. Alles ist an seinem Platz, die Küche ist noch warm, darauf steht eine Teekanne mit Wasser, das noch nicht abgekühlt ist.

Es ist offensichtlich, dass die Eigentümer es gerade verlassen haben. Die Schränke sind voller Dinge. Ich verbiete (denen, die mit mir zusammen sind) kategorisch, sie zu berühren. Der Kommandeur (der Stadt) kommt und bittet mich um Erlaubnis, einen gerade angekommenen Oberst des Generalstabs im Haus unterzubringen.

Natürlich erlaube ich es. Der Oberst ist großartig! Ein wundervolles russisches Gesicht! Die ganze Nacht über sind aus dem Zimmer des Obersten, in dem er ruht, Geräusche zu hören. Am Morgen ging er, ohne uns zu begrüßen. Wir betreten sein Zimmer. Chaos! Der Oberst hat wie ein echter Plünderer die Schränke geleert ... Eine alte Frau beging Selbstmord, indem sie aus einem brennenden Gebäude stürzte. Wir betreten ein Haus. Auf dem Boden liegt in einer Blutlache ein alter Mann, der von Plünderern erschossen wurde. Im verlassenen Hof Käfige mit Kaninchen und Tauben.

Um sie vor dem Feuer zu retten, öffnen wir die Türen der Käfige. Zwei Papageien, tot in einem Käfig. Im Büro des (Stadt-)Kommandanten beschwert sich eine Gruppe französischer Kriegsgefangener darüber, dass einige Soldaten der Roten Armee ihre Uhren weggenommen haben, und gibt ihnen für jede Uhr einen Rubel. Eine schwarz gekleidete deutsche Frau mit gefrorenen Lippen spricht mit kaum hörbarer Stimme.

Bei ihr ist ein Mädchen mit schwarzen und violetten Schnittwunden an Hals und Gesicht, einem geschwollenen Auge und schrecklichen Blutergüssen an den Händen. Dieses Mädchen wurde von einem Soldaten der Transferkompanie des Generalstabs vergewaltigt. Er ist auch hier, rot, fett, schläfrig. Der Kommandant führt das Verhör träge durch. Deutschen Frauen passieren schreckliche Dinge. Ein Intellektueller, dessen Frau zufällig „Besuch“ von Soldaten der Roten Armee erhielt, erklärt mit ausdrucksstarken Gesten und gebrochenem Russisch, dass seine Frau heute von zehn Männern überfallen wurde.

Die Dame ist auch hier... Sie erzählen uns, wie sie eine Mutter vergewaltigt haben, die ein Lechon in der Scheune war. Ihre Verwandten betraten die Scheune und flehten die Vergewaltiger an, sie eine Weile gehen zu lassen, weil das hungrige Kind weinte.

Pommern brennt

Pommern („am Meer“) liegt an der Küste der Ostsee, auf beiden Seiten der Oder. Die wichtigsten Städte sind Stettin und der Hafen Danzig (Danzig). Das Gebiet wurde vom 500. Fallschirmjägerbataillon der Waffen-SS unter Oberst Otto Skorzeny verteidigt.

Im März schlugen sowjetische Truppen deutsche Widerstandsnester in Ost- und Westpreußen nieder und fielen in Pommern ein. Kohlberg fiel am 18. März und Danzig zwölf Tage später. Überall war ein Bild der Verzweiflung. Hans Glieve, ein Student aus Danzig, beschrieb die letzten dramatischen Stunden kurz vor dem russischen Vormarsch: „Ich glaube, diesen Tag, den 9. März, werde ich nie vergessen, solange ich in Danzig lebe ...“

Wir hatten eine Bleibe gefunden... Um sieben Uhr nachmittags begannen die Sirenen zu heulen. Das Bombardement begann kurz darauf.

Der Boden bebte und die Fenster begannen zu knarren. Wir eilten die Treppe hinunter und rannten zum nächsten Luftschutzkeller. Es war so voll mit Menschen, dass wir uns kaum hineinzwängen konnten. Mehrere Hundert Flüchtlinge lebten dort mehrere Tage lang. Als wir schließlich aufgaben und nach draußen gingen, war der Himmel rot und über den Häusern standen schwarze Rauchsäulen.

Dann sahen wir, dass auch unser eigenes Haus brannte. Wir hatten unsere Taschen drinnen gelassen...

Am nächsten Morgen gingen wir erneut auf die beschädigten Straßen und suchten uns eine andere Bleibe. Wir fanden einen Bekannten und er nahm uns mit zu sich nach Hause. Wir haben auf dem Boden geschlafen. Meine Mutter war fast den ganzen Tag unterwegs, um etwas Essbares zu suchen. In dieser Nacht kamen weitere Flüchtlinge und wollten einbrechen.

Spät in der Nacht kam eine Frau mit einem Baby im Arm. Das Gesicht des Babys war weiß, seine Haut sah durchsichtig und faltig aus. Das rechte Bein des Babys wurde von oben abgeschnitten und der Stumpf in blutige Lumpen gewickelt...

Im deutschen Hafen Gotenhafen erreichten die sowjetischen Infiltrationen in den ersten Märztagen den Stadtrand. Granaten regneten auf die in den Kellern und Bunkern verschanzten Zivilisten.

Vom Meer aus versuchte die deutsche Marine mit ihren schweren Kanonen, den russischen Vormarsch abzufangen, als Tausende von Flüchtlingen und Verwundeten verzweifelt auf der Suche nach einem Schiff den Hafen überschwemmten.

Der Hauptschacht, der zum Kai hinabführte, war durch den ständigen Einschlag der sowjetischen Artillerie mit riesigen Kratern gefüllt. Die meisten Gebäude waren dem Erdboden gleichgemacht und ein unerträglicher Geruch nach Gasen und verbranntem Material erstickte alles. An den Straßenrändern lagen zurückgelassene Waffen und Leichen.

Der Schriftsteller Guy Sazer, der damals in der Division „Gross-DeutschIand“ diente, erinnert sich an die Hölle von Gotenhafen:  «Wir halfen alten Menschen, die angesichts des sowjetischen Vormarsches von den Jüngeren im Stich gelassen worden waren.“ In der vom Krieg erleuchteten Nacht hatten wir das Gefühl, wieder einmal unsere Pflicht getan zu haben. Wir holten die Ältesten ab und brachten sie zum Hafen, wo ein Schiff angekommen war, um sie aufzunehmen. Die Flugzeuge hörten leider nicht auf zu kreisen. Nach den Feuern, die noch immer in den Ruinen am Straßenrand brannten, säten sie den Tod über unsere Selbstverleugnung. Sie töteten etwa fünfzehn. Wir haben auf jede erdenkliche Weise versucht, die alten Männer zu ziehen, aber sie konnten nicht folgen…»

Am tragischsten war die Tatsache, dass Städte wie Danzig Wochen nach Kriegsende eine unerklärliche Zerstörung durch den Feind erlitten.

Obwohl die Sowjets wussten, dass diese besondere Stadt in die Hände der Polen geraten würde, zündeten sie am 26. Mai 1945 den alten Sektor an. Schöne gotische Kirchen, wie die von St. Bartholomäus, St. Katharina und St. Johannes, die von den Bombenangriffen betroffen waren, wurden völlig zerstört.

Stalin hatte den Krieg gegen das Dritte Reich gewonnen, aber er wollte den Kampf gegen das Böse der deutschen Vergangenheit beenden.

Wie der Historiker Jörg Friedrich sehr treffend feststellte: „Zu Beginn des Krieges kursierte die Parole ‚Ich will nicht für Danzig sterben‘, etwas unelegant.“ Am Ende musste Danzig jedoch sterben...

Den Angreifern gelang es, die Warenlager sowie zahlreiche auf der Straße aufgereihte Adelshäuser zu „zerschlagen“ und schließlich dem Erdboden gleichzumachen».

Rekapitulieren

Hitlers Doktrin, dass Menschen in zwei Kategorien eingeteilt werden, normale Menschen und Untermenschen, und dass unter den Untermenschen die Slawen einen herausragenden Platz einnehmen, führte dazu, dass die slawischen Völker im Zweiten Weltkrieg einen hohen Blutzoll zahlten und ebenfalls fast 31 Millionen Menschen starben als die deutsche Invasion in Russland (Operation Barbarossa) die Sowjets dazu veranlasste, Männer aus den wilden Stämmen tief in Asien zu rekrutieren, um dem deutschen Amoklauf entgegenzuwirken. 

Das Ergebnis war, dass das Verhalten der meisten sowjetischen Armeeangehörigen in den besetzten deutschen Gebieten die Grenzen der Barbarei überschritt.

Diese Männer vergewaltigten wehrlose Frauen und richteten unbewaffnete Bürger, ältere Menschen, Verwundete und Behinderte hin. Bezeichnend ist, dass sie alle Verwundeten der deutschen Armee, die im Allgemeinen Krankenhaus von Königsberg (Anm. Kaliningrad) stationär behandelt wurden, an Ort und Stelle hinrichteten.

Mehrere Tage lang öffneten die Frauen der Stadt mit Hacken und Schaufeln Massengräber für die Tausenden Opfer.

Es wird geschätzt, dass mehr als 2.000.000 deutsche Frauen von Männern der sowjetischen Armee vergewaltigt wurden, die in einem Ausmaß plünderten und schlachteten, das nur durch die bittere Kälte des letzten Kriegswinters gebremst wurde. Und als die Schlacht um Berlin endete, in der die Sowjets 80.000 Menschen starben, ersetzte Stalin diese wilden Truppen durch andere aus dem europäischen Russland.

Vladimir Gelfand, ein Jude aus der Zentralukraine, der als Leutnant in der Roten Armee diente, hielt in seinem Tagebuch alles fest, was er sah und erlebte. «Die gefangenen deutschen Katzenweibchen gaben an, dass sie sich für ihre toten Ehemänner rächen wollten. Wir müssen sie gnadenlos vernichten. Die Soldaten schlagen vor, dass wir sie durch ihre Genitalien durchführen, aber ich würde sie einfach durchführen», - schreibt er charakteristisch.

Die aufschlussreichsten Beschreibungen von Wladimir Gelfand beziehen sich jedoch auf die Zeit, in der sich die sowjetischen Truppen in Berlin aufhielten. Als Gelfand eines Tages mit dem Fahrrad an der Spree entlang radelte, traf er auf eine Gruppe deutscher Frauen, die mit Koffern und Paketen beladen waren.

In gebrochenem Deutsch fragte er sie, wohin sie gingen und warum sie ihre Häuser verließen «Mit entsetztem Gesicht erzählten sie mir, was in der ersten Nacht nach dem Einmarsch der Roten Armee passiert war», notierte der sowjetische Offizier in seinem Tagebuch.