- Virtual Azərbaycan "Berlinin zorlanması"
- Milli.Az "Berlinin zorlanması: müharibənin gizli tarixi"
24 sentyabr 2015
Rusiyada
fövqəladə bir kitab nəşr edilib. Bu, sovet zabiti Vladimir
Gelfandın II dünya və ya rusların Böyük Vətən
Müharibəsi adlandırdıqları illərdə qeydini apardığı
gündəlikdir.
Rusiyada
bəziləri əmindirlər ki, keçmişə tənqidi yanaşma yersizdir.
Üstəlik bu müharibədə 27 milyon sovet vətəndaşı həlak olub.
Lakin bir başqaları hesab edirlər ki, əksinə, indiki və gələcək
nəsillər müharibənin iztirabları haqqında bər-bəzəksiz, necə
olubsa elə bilmək haqqına malikdirlər.
BBC
müxbiri Lyusi Eş də dünya müharibəsinin çox
aztanış səhnələrinə səyahət etməyə cəhd göstərib. Xəbərdarlıq
edilib ki, bu məqalədə təsvir olunan bəzi hadisələr uşaqların eşitməsi
üçün münasib sayılmaya bilər.
***
Berlinin
ucqarındakı Treptou parkında axşamın toranlığı başlanıb. Mən
qürub üfüqünün fonunda xilaskar əsgərə
qoyulmuş abidəyə baxıram.
Qırılmış
svastikanın üstündə qərar tutan 12 metrlik əsgərin bir əlində
qılınc, o biri əlində balaca alman qızı var.
Burada
1945-ci ilin 16 aprelindən mayın 2-dəkBerlin uğrunda döyüşdə
həlak olmuş 80 min əsgərdən 5 mini dəfn edilib.
Bu binanın nəhəng ölçüləri verilən qurbanların sayına mütənasibdir.
Abidənin üstündəki yazıların birində iddia olunur ki, sovet adamları Avropa sivilizasiyasını faşizmdən azad ediblər.
Lakin Almaniyadakı bəzi insanlar üçün bu abidə tamam başqa xatirələrin simvoludur.
Sovet
əsgərləri Berlinə gedən döyüş yollarında saysız-hesabsız
qadın zorlayıblar. Hərçənd bu barədə danışmağı nə Şərqi, nə də
Qərbi Almaniyada xoşlamırdılar.
Elə
Rusiyada da artıq bu barədə heç kəs danışmır.
Üstəlik
Rusiya KİV-ləri sovet əsgərlərinin qadınları zorlaması barədə
əhvalatları Qərbin qərəzli uydurması adlandırılar.
Amma indi bütün bunlar sovet zabitinin yazdığı gündəlik kitab halında hasilə gəlib.
Ukraynadan
olan gənc yəhudi leytenant Vladimir Gelfand gündəliyini
1941-ci ildən 1945-ci ilədək aparıb. Həmin vaxtlar sovet ordusunda
gündəlik tutmaq qadağası olsa da o, şahidi olduğu hadisələri
və insanları inanılmaz səmimiyyətlə qələmə alıb.
Gündəliyi
atasının vəfatından sonra onun kağızlarını qaydaya salan oğlu
Vitali aşkar edib. Bundan sonra onu internetə
yükləyiblər və indi bu gündəlik kitab şəklində Rusiyada ilk
dəfə olaraq nəşr edilib.
Gündəliyin
iki ixtisarlı variantı artıq Almaniyada və İsveçdə çap
olunmuşdu. Orada nizami qoşunlardakı hərc-mərclikdən, kasad əsgər
rasionlarından, bitli yataqlardan, ara-sıra üzə çıxan
antisemitizmdən və bir an belə ara verməyən oğurluqlardan bəhs edilir.
Zabit yazırdı ki, əsgərlər hətta bir-birinin çəkmələrini oğurlayırdılar.
1945-ci
ilin fevralında Gelfandın xidmət etdiyi hərbi hissəOder çayının
yaxınlığında düşərgələnibmiş. O, döyüş yoldaşlarının
alman qadın batalyonunu əsir götürdüklərini xatırlayır.
Valdimir
Gelfand yazır ki, döyüşlərdə
öldürülmüş ərlərinin qisasını alanlardan ibarət bu
qadın batalyonun başına nə gəldiyini bilmir, lakin yazır ki,
onların hamısını amansızlıqla edam etmək lazım idi.
Gelfandın
ən diqqətəlayiq hekayətlərindən biri də aprelin 25-də yazılıb. Bu zaman
o, artıq Berlində idi və həyatında ilk dəfə velosiped
sürmüşdü. Velosipedlə keçərkən bir qrup qadının
ağır camadanları daşıdığını görən Gelfand onlara yaxınlaşıb
hara getdiklərini soruşur.
Qadınlar ona deyirlər ki, sovetlərin avanqard dəstəsi şəhərə girərkən rus əsgərləri
onların evlərinə soxulublar və burada bakirə qızı 20-dək əsgər və zabit zorlayıb.
Ana danışırmış ki, qızını onun gözləri qarşısında zorlayıblar. Sonra qəflətən qız Gelfandın üstünə atılır.
“Sən burda qal. Mənimlə nə istəyirsən, edə bilərsən. Amma təkcə sən” - deyirdi qız.
Qisas saatı gələndə
L.Eş yazır ki, almanlar sovet ərazisinin 4 illik işğalı zamanı ən dəhşətli cinayətləri törətmişdilər.
Vladimir Gelfand sovet torpağı azad edildikcə bu cinayətlər barədə danışılanları eşidirdi.
Gelfandın
oğlu deyir ki, atası almanların törətdiyi ağlasığmaz
vəhşiliklərdən danışarmış. O deyərmiş ki, kəndləri işğal edən alman
əsgərlər yerli əhalini, xüsusən də yəhudiləri qırırdılar, hətta
1-2 yaşlı körpələrə də rəhm etmirdilər.
Nasizmin
ideoloqları belə hesab edirdilər ki, Vermaxt arilərin yaxşı
təşkil olunmuş qüvvəsidir və onun əsgərləri heç vaxt
“aşağı irqin” qadınları ilə cinsi əlaqəyə girəcək qədər
alçalmamalıdır. Lakin reallıqda bu qadağa pozulurdu.
Alim Oleq
Bludnitskinin dediyinə görə, alman komandanlığı əsgərlər arasında
zöhrəvi xəstəliklərin yayılmasından o qədər narahat olmuşdu ki,
hətta işğal edilmiş ərazilərdə ordu üçün
fahişəxanalar şəbəkəsi yaradılırdı.
Alman
əsgərlərin rus qadınlarla necə rəftar etdikləri barədə şəhadətlər
yoxdur, çünki onların seksual köləsinə çevrilən
qadınlar sadəcə olaraq fiziki mənada məhv olurdular.
L.Eş yazır
ki, Berlindəki Almaniya-Rusiya muzeyinin direktoru Jorg Morre ona
bir neçə dəhşət saçan fotolar göstərib.
“Muzeydəki
həmkarlarımız belə fotoları sərgiləməyin düzgün olub-olmadığı
barədə daim mübahisə edirlər. Amma bu, muzeydir. Biz burada
müharibədən danışmırıq, onu göstəririk” - deyə
director bildirib.
Qırmızı
ordu “faşist canavarının yuvasına”, yəni Berlinə daxil
olanda artıq divarlardan plakatlar asılmışdı: “Əsgər, sən
alman torpağındasan. Qisas saatı gəlib”.
Berlin
üzərinə Baltik sahili boyunca yürüş edən 19-cu ordunun
siyasi şöbəsinin qənaətinə görə, əsl sovet əsgərinin nifrəti
o qədər güclü idi ki, onun üçün hər hansı
bir alman qadınla əlaqə ikrah doğurardı. Lakin bu dəfə də əsgərlər
sübut etmişdilər ki, onların ideoloqları ciddi yanılırdılar.
2002-ci
ildə çapdan çıxmış “Berlin: iflas”
kitabı üzərində işləyərkən tarixçi Entoni Bevor Rusiya
dövlət arxivində Almaniya ərazisində seksual zülmkarlığın
epidemiyası barədə hesabatla tanış olub. Belə hesabatlar 1944-cü
ilin axırlarından XDİK-in sədri Lavrenti Beriyaya
göndərilirdi.
Entoni
Bevor deyir: “Bu hesabatları Stalinə verirdilər. Bu vərəqlərin
kənarındakı qeydlərə görə hesabatların oxunub-oxunmadığını bilmək
olur. Bu hesabatlarda Şərqi Prussiya ərazisində kütləvi
zorlamalardan bəhs edilirdi. Bildirlirdi ki, sovet əsgərlərinin əlinə
keçməmək üçün alman qadınları özlərini
uşaqları ilə birlikdə öldürürdülər”.
Zirzəmi sakinləri
Bomba
sığınacaqlarında gizlənən alman qadınlar bəzən acı zarafat da
edirdilər. Deyirdilər ki, yankinin altına düşməkdənsə rusun altına
uzanmaq yaxşıdır. Başqa sözlə, rus əsgəri tərfindən zorlanmaq
Amerika aviasiyasının bombardmanı altına düşməkdən salamat
sayılırdı.
Bununla
belə real vəziyyət zarafatlıq deyildi. Bəzi alman qadınlar onlara
edilən təcavüzlər barəsində rus zabitlərə şikayət edirdilər. Onda
əsgərlər komandirlərin üzünə qayıdır və
deyirdilər: “Bəs onlar mənim bacımı edəndə...”
Nəticədə bəzən şikayətçinin özü təcavüz hədəfi olurdu.
Belə
alman qadınlardan biri öz gündəliyində yazırdı ki,
“kişi cinsindən olan qurd sürüsünün”
əlinə keçməmək üçün “tək bir erkək
canavar tapmaq” lazım idi.
Bu
qadın nəhayət, Leninqraddan olan bir zabit tapmışdı. Onunla yatırdı.
Lakin təcavüzkar və qurban arasında münasibətlər getdikcə
başqa, çoxmənalı şəkil alırdı. Alman qadınla sovet zabiti hətta
ədəbiyyat və həyatın mənası barədə müzakirə də aparırdılar.
“Mayorun
məni zorladığını heç cür demək olmaz. Mən bunu niyə
edirdim? Donuz əti, qənd, şam və ya ət konservləri
üçün? Əminəm ki, elə belə də var. Amma axı mayor həm
də xoşuma gəlir. O, məndən bir kişi kimi daha az tələb etdikcə bir
insan kimi mənim getdikcə daha çox xoşuma gəlir” - deyə
alman qadın yazırdı.
Qadın yazırdı ki, onun bir çox qonşuları Berlinin fatehləri ilə belə pakt qururdular.
Bu
gündəlik 1959-cu ildə “Berlində bir qadın” adlı kitab
şəklində çıxarkən adamların qəzəbinə səbəb olmuşdu. Onlar hesab
edirdilər ki, müəllif bütün alman qadınların namusunu
təhqir edib.
Şimali
Kentukki Universitetindən tarixçi Bob Lilli ABŞ hərbi
məhkəmələrinin arxivlərində araşdırma aparıb.
Onun
“Zorla alınmış” kitabı o qədər böyük
mübahisələrə səbəb olmuşdu ki, əvvəlcə bu kitabı heç bir
Amerika nəşriyyatı çap etmək istəmirdi. Kitabın ilk nəşri
Fransada çıxmışdı.
B.Lillinin
təxmini hesablamalarına görə, 1942-1945-ci illər arasında
İngiltərə, Fransa və Almaniyada 14 min qadın Amerika əsgərləri
tərəfindən zorlanmışdı.
“İngiltərədə
zorlama halları lap az idi, lakin elə ki, əsgərlər La-Manşı
keçdilər, belə hadisələrin sayı kəskin artdı” - deyir
Lilli.
Onun sözlərinə görə, zorlamalar təkcə imic problemi yox, həm də ordu intizamı məsələsi idi.
“Eyzenhauer
demişdi ki, belə iş görən əsgəri yerindəcə güllələmək və bu
edamlar barədə “Stars and Stripes” kimi hərbi qəzetlərdə
məlumat yaymaq lazımdır” - deyir tarixçi.
O,
zorlamaya görə edam edilən əsgərlərin çox olduğunu
bildirib. Amma əlavə edib ki, Almaniya vətəndaşının qətlinə və
zorlanmasına görə bircə əsgər də edam olunmadı.
Bu
gün alimlər müharibə vaxtı Almaniya ərazisində
müttəfiqlərin törətdikləri seksual
cinayətləri araşdırılar.
Uzun illər boyunca bu cinayətlər barədə susulub. Bu barədə məlumat verənlər az, eşitmək istəyənlər isə ondan da az olub.
Sükut
Belə
şeylər barədə cəmiyyətdə söhbət açmaq asan məsələ deyil.
Şərqi Almaniyada faşizm üzərində qələbə çalmış sovet
qəhrəmanlarını tənqid etmək az qala küfr sayılırdı.
Qərbi
Almaniyada isə nasizmin cinayətlərinə görə xəcalət əhval-ruhiyyəsi
belə mövzuların üstünə kölgə salırdı.
Lakin
2008-ci ildə bir Berlin sakininin gündəliyi əsasında “Adsız
- Berlində bir qadın” filmi çəkilib.
Bu
film almanlar üçün bir növ etirafa
çevrilmişdi və çox sayda qadın öz başına gələnləri
danışmaq istəyirdi. Bunlardan biri də İngeborg Bullert idi...
© Virtual Azərbaycan
Bütün hüquqlar qorunur. Materiallardan istifadə edərkən www.virtualaz.org saytına istinad etmək məcburidir.
Reklam yerləşdirmək üçün virtualaz.org@gmail.com ünvanına müraciət edə bilərsiniz.
©
Milli.Az
Ein außergewöhnliches Buch wurde in Russland veröffentlicht. Es
ist ein Tagebuch, geschrieben vom sowjetischen Genie Vladimir Gelfand
in den Jahren, die die Welt oder die Russen den Großen Vaterländischen
Krieg nennen.
In Russland sind einige davon überzeugt, dass eine kritische Annäherung an die Vergangenheit unangebracht ist. Darüber hinaus wurden in diesem Krieg 27 Millionen Sowjetbürger getötet. Andere
meinen jedoch, dass gegenwärtige und zukünftige Generationen das Recht
haben, sich über das Leiden des Krieges zu vergewissern.
Der BBC-Reporter Lyusi Ace versuchte auch, in viele Phasen des Weltkrieges zu reisen. Es
wurde gewarnt, dass einige der in diesem Artikel beschriebenen
Ereignisse möglicherweise nicht für Kinder geeignet sind.
***
Der Abend beginnt am Treptou Park in der Nähe von Berlin. Ich betrachte ein Denkmal, das im Hintergrund eines Rettersoldaten im Hintergrund des Sonnenuntergangs aufgestellt wird.
Ein
12 Meter langer Soldat hält ein Schwert in einer Hand und hat ein
kleines deutsches Mädchen in den anderen Händen.
Von hier wurden am 16. April 1945 in der Schlacht um Berlin fünftausend von 80.000 Soldaten getötet.
Die riesigen Dimensionen dieses Gebäudes sind proportional zur Anzahl der Opfer.
In
einem der Artikel über das Denkmal heißt es, das sowjetische
Volk habe die europäische Zivilisation vom Faschismus befreit.
Aber für einige in Deutschland ist dieses Denkmal ein Symbol für andere Erinnerungen.
Sowjetische Soldaten vergewaltigten unzählige Frauen auf den Schlachtfeldern nach Berlin. Obwohl sie nicht gerne darüber in Ost- oder Westdeutschland sprachen.
Und niemand spricht mehr darüber in Russland.
Darüber
hinaus sagen russische Medien, dass sowjetische Soldaten Frauen
vergewaltigen, ist eine voreingenommene Fälschung des Westens.
Aber jetzt ist dies alles als ein tägliches Buch des sowjetischen Offiziers geschrieben.
Der junge jüdische Leutnant aus der Ukraine, Vladimir Gelfand, hielt die Tagesordnung von 1941 bis 1945. Obwohl
es ihm verboten war, die tägliche Armee in der sowjetischen Armee zu
halten, war er von den Ereignissen und Menschen, die er bezeugte,
unglaublich aufrichtig überzeugt.
Sein Sohn Vitali entdeckte nach dem Tod seines Vaters sein Tagebuch.Dann hat er es ins Internet heruntergeladen und wurde zum ersten Mal in Russland als Tagesbuch veröffentlicht.
Zwei unverwechselbare Versionen des Tagebuchs wurden bereits in Deutschland und Schweden veröffentlicht. Da
redest du über die Kämpfe in der gewöhnlichen Armee, wuchernde
Soldaten, Bitumenbetten, Antisemitismus und nie gestohlene Diebstähle.
Der Offizier schrieb, dass die Soldaten sich gegenseitig die Stiefel stahlen.
Im Februar 1945 wurde Gelfands Militäreinheit in der Nähe der Oder eingesetzt. Er erinnert sich, dass seine Kämpfer das deutsche Frauenbataillon gefangen genommen hatten.
Valdemir
Gelfand schreibt, dass diese Frau, die in den Kämpfen ihres ermordeten
Ehemanns misshandelt hatte, nicht wisse, was mit dem Bataillon geschah,
sondern schrieb, dass sie alle grausam hingerichtet wurden.
Eine von Gelfands bemerkenswertesten Geschichten ist der 25. April. Zu dieser Zeit war er in Berlin und hatte zum ersten Mal in seinem Leben eine Fahrt. Gelfand
sieht eine Gruppe von Frauen, die beim Fahrradfahren schwere Spuren
tragen, und fragt sie, wohin sie gehen und wohin sie gehen.
Frauen
sagten ihm, als russische Avantgarde-Truppen der Sowjet-Ära in die
Stadt eindrangen, wurden russische Soldaten in ihre Häuser gebracht, wo
ein junges Mädchen bis zu 20 Soldaten und Offiziere zwang.
Die Mutter sagte ihr, dass sie sie vor ihren Augen vergewaltigte. Dann wurde das Mädchen plötzlich über Gelfand geworfen.
"Du bleibst hier. Was immer du mit mir willst, kannst du. Aber du bist der Einzige ", sagte das Mädchen.
Wenn es Zeit für eine kurze Zeit ist
Lysi
Esh schreibt, die Deutschen hätten während der
vierjährigen Besetzung der Sowjetunion die schlimmsten Verbrechen
begangen.
Vladimir Gelfand hörte das Gerede über diese Verbrechen, als das sowjetische Territorium befreit wurde.
Gelfands Sohn sagt, sein Vater habe von den unerträglichen Gräueltaten der Deutschen gesprochen. Er
würde sagen, dass die Deutschen, die die Dörfer besetzten, die
einheimische Bevölkerung, besonders die Juden, brachen und sich nicht
einmal um Kinder 1-2 kümmerten.
Nazismus
Ideologen glaubten, Vermak sei ein gut organisierter Aristokrat, und
ihre Soldaten sollten niemals so niedrig sein wie beim
Geschlechtsverkehr mit "rassischen" Frauen. Aber in Wirklichkeit wurde dieses Verbot verletzt.
Nach
Ansicht des Wissenschaftlers Oleg Bludnitsky war das deutsche
Oberkommando so besorgt über die Verbreitung von Geschlechtskrankheiten
unter den Soldaten, dass auch in den besetzten Gebieten ein Netz von
Bordellen geschaffen wurde.
Es
gibt keine Hinweise darauf, wie sich deutsche Soldaten gegenüber
russischen Frauen verhalten, weil Frauen, die sexuell ausgebeutet
wurden, einfach körperlich zerstört wurden.
Der Direktor des deutsch-russischen Museums in Berlin, Jorg Morre, hat mehrere erschreckende Fotos gezeigt.
"Unsere Kollegen im Museum diskutieren immer darüber, ob solche Fotos ausgestellt werden sollen oder nicht. Aber das ist ein Museum. Wir reden hier nicht über Krieg, wir zeigen es ", sagte der Regisseur.
Als
die Rote Armee in Berlin das "Nest des faschistischen Monsters" betrat,
hingen Plakate an den Wänden: "Soldat, du bist auf dem Lande. Die Stunde ist gekommen. "
Nach
Ansicht der politischen Abteilung der 19. Armee an der Ostseeküste
hatte Berlin einen starken Hass auf einen echten sowjetischen Soldaten,
der mit einer deutschen Frau eine Abtreibung bewirkte. Aber zu dieser Zeit bewiesen die Soldaten, dass sich ihre Ideologen ernsthaft geirrt hatten.
Anthony
Bevor, ein Historiker des 2002 erschienenen Buches "Berlin:
Bankruptcy", hat im russischen Staatsarchiv über den Bericht über die
Epidemie sexueller Belästigung in Deutschland erfahren. Solche Berichte wurden Ende des Jahres 1944 an Lavrenti Beria, den Vorsitzenden der CRA, geschickt.
Anthony Bevor sagt: "Diese Aussagen wurden Stalin gegeben. Es
ist möglich zu wissen, ob die Berichte aufgrund von
Datensätzen außerhalb der Blätter gelesen werden oder
nicht. Diese Berichte zeigten massive Gewalt in Ostpreußen. Er erklärte, dass deutsche Frauen sich mit ihren Kindern umbringen, um nicht in die Hände der Sowjets zu kommen. "
Die Bewohner des Kellers
Deutsche Frauen, die sich in Luftschutzkellern versteckten, machten manchmal bittere Witze. Sie sagten, es sei besser, unter russisch zu gehen, als unter das Echo zu gehen. Mit
anderen Worten, die vom russischen Militär erzwungene Bedrohung wurde
als Bedrohung für die amerikanische Bombardierung angesehen.
Die reale Situation war jedoch kein Scherz. Einige deutsche Frauen beklagten sich bei russischen Offizieren über die Belästigung, die sie erhielten. Dann kehrten die Soldaten zu den Kommandeuren zurück und sagten: "Na, wenn sie meine Schwester machen ..."
Infolgedessen war manchmal der Antragsteller selbst Ziel von Aggressionen.
Eine
solche deutsche Frau schreibt in ihr Tagebuch, es sei notwendig, "ein
Wolfsmonster" zu finden, um nicht in die "Herde der Männer" zu gehen.
Diese Frau hatte endlich einen Offizier aus Leningrad gefunden. Sie hat mit ihr geschlafen. Die Beziehungen zwischen dem Angreifer und dem Opfer entwickelten sich jedoch allmählich anders. Die deutsche Frau und der sowjetische Offizier diskutierten sogar über die Bedeutung der Literatur und den Sinn des Lebens.
"Es bedeutet nicht, dass der Bürgermeister mich gezwungen hat. Warum habe ich es getan? Schweinefleisch, Zucker, Süßigkeiten oder Fleischkonserven? Ich bin mir sicher, dass es so etwas gibt. Aber ich mag auch den Bürgermeister. Er will mich ebenso gern wie einen Menschen, und ich mag es als Mann ", sagte eine deutsche Frau.
Die Frau schrieb, viele ihrer Nachbarn hätten einen Pakt mit den Herrschern Berlins geschlossen.
Das war der Grund, warum die Leute wütend waren, als sie 1959 im Buch "Eine Frau in Berlin" waren. Sie glaubten, dass der Autor alle deutschen Frauen beleidigt habe.
Der
Historiker Bob Lilli von der University of North Kentucky führte eine
Untersuchung in den Archiven von US-Militärgerichten durch.
Sein
"Forced" -Buch hat so viel Kontroverse ausgelöst, dass es
zunächst kein Buch im amerikanischen Verlag drucken wollte. Die erste Ausgabe des Buches wurde in Frankreich veröffentlicht.
Laut
Billy Lill wurden zwischen 1942 und 1945 14.000 Frauen in
Großbritannien, Frankreich und Deutschland von amerikanischen Soldaten
gezwungen.
"In
England gab es nur wenige Fälle von Vergewaltigung, aber als die
Soldaten La Manchu überquerten, hat sich die Zahl solcher Vorfälle
dramatisch erhöht", sagt Lilli.
Ihm zufolge war Vergewaltigung nicht nur ein Imageproblem, sondern auch militärische Disziplin.
"Eisenhauer
sagte, es sei notwendig, einen Soldaten zu erschießen, der eine solche
Arbeit verrichte und Informationen über diese Hinrichtungen in
Militärzeitungen wie Stars and Stripes zu veröffentlichen.
Er sagte, es seien viele Soldaten wegen Vergewaltigung hingerichtet worden. Aber
er fügte hinzu, dass kein einziger Soldat für die Ermordung
und Folter eines deutschen Staatsbürgers hingerichtet wurde.
Heute
haben Wissenschaftler die Sexualverbrechen untersucht, die ihre
Verbündeten in Deutschland während des Krieges begangen haben.
Seit vielen Jahren ist er über diese Verbrechen zum Schweigen gebracht worden. Diejenigen, die diese Informationen lieferten, waren wenige, und diejenigen, die hören wollten, waren weniger als das.
Schweigen
Über solche Dinge in der Community zu sprechen ist keine leichte Aufgabe.Die
sowjetischen Helden zu kritisieren, die in Ostdeutschland gegen den
Faschismus kämpften, war fast ein Gotteslästerer.
In Westdeutschland peinlich auf den Mordschatten der Nassim über solche Themen.
2008 wurde jedoch ein Film "Eine Frau in Berlin" gedreht, der auf der Agenda eines Berliner Residenten basierte.
Dieser Film war eine Art Geständnis für Deutsche und viele Frauen wollten über sich selbst sprechen. Einer von ihnen war Ingebort Bullert ...